Κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφιβάλλει μετά και την «αποκάλυψη» Μπαλτάκου ότι όχι μόνο κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας που το λένε και πολιτικο-κομματικό σύστημα, αλλά ότι με τη συνέχιση αυτού του συστήματος ακόμη και αν βγούμε στις αγορές θα πρόκειται για μια όαση της φαντασίας στην έρημο.

Η συζήτηση του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη δείχνει τις κρυφές διαδρομές που συνδέουν τη ΝΔ με την ξενοφοβία και με το νεοναζιστικό κόμμα. Το δε υβρεολόγιό του κατά του Πρωθυπουργού, του ανθρώπου που τον διόρισε στη θέση του γενικού γραμματέα της Κυβέρνησης, όπως και οι κατά καιρούς δηλώσεις του άλλου «εθνικιστή» της ΝΔ, του Φαήλου Κρανιδιώτη, αποδεικνύουν και την απευθείας σχέση τους όχι μόνο με την Ακροδεξιά αλλά και με το «κόμμα της αγένειας». Ο γεμάτος με θρησκευτικές εικόνες τοίχος στο γραφείο του κυρίου Μπαλτάκου, σε συνδυασμό με τις ανεπίτρεπτες ύβρεις, δείχνει και το μέγεθος της υποκρισίας. Δεν αξίζει αυτός ο τόπος τέτοιο πολιτικό σύστημα.

Το να διαπιστώνει κανείς σήμερα τον καθοριστικό ρόλο που παίζουν στην καθημερινότητα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι μεγάλη ανακάλυψη. Το ζητούμενο είναι να διευκρινιστεί γιατί αυτά κυριαρχούν. Η κυριαρχία τους έρχεται ως απάντηση στο κοινωνιολογικό πρόβλημα που αφορά την κατάρρευση του κόσμου των διαμεσολαβήσεων. Αυτός είναι ο κόσμος της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας και στοιχεία του είναι μεταξύ άλλων τα κόμματα, οι ηγέτες, τα μέλη, τα συνδικάτα, η διανόηση, οι αστοί, οι εργάτες, οι αγρότες, γενικώς τα διαμορφωμένα και στέρεα κοινωνικά σύνολα.

Τη στιγμή που το μιντιοδιαδικτυακό Ποτάμι κυλάει προωθώντας μία ακόμη δεξιά ιδεολογία τύπου: «Είμαι με όλους όσοι είναι δυσαρεστημένοι από τα υπάρχοντα κόμματα» ή τύπου: «Δεν υπάρχουν αριστερές και δεξιές λύσεις, παρά μόνο λύσεις», η συνδιάσκεψη της ελληνικής Ελιάς δεν έθεσε κεντρικό στόχο της να πείσει για το αντίθετο.

Ταξιδεύω συχνά στην Πολωνία, ακόμη από την εποχή του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Το πνεύμα του καπιταλισμού κυριαρχεί πλέον και εκεί. Υπάρχει όμως στη χώρα ένα ακόμη πνεύμα, το οποίο ενώ εμφανίζεται στις τράπεζες, τους ναούς του καπιταλισμού, δεν έχει σχέση με αυτόν.

Γράφοντας για την περίπτωση αντικατάστασης του ιταλού πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα από τον ηγέτη του Κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος Ματέο Ρέντσι, ο Μιχάλης Μητσός σημείωνε ότι ο νέος πρωθυπουργός πλέον «είχε δώσει τέσσερις υποσχέσεις: να μην παίξει παιχνίδια παρασκηνίων, να αναλάβει την εξουσία μόνο έπειτα από εκλογές, να μην αντιταχθεί στον Λέτα και να μη συμμαχήσει με την Κεντροδεξιά. Τις παραβίασε και τις τέσσερις»

«Εποχή για ενότητα». Αυτή η φράση μαζί με άλλες παρόμοιες του τύπου «θέσεις ευθύνης», «ώρα αποφάσεων», «καιροί για ομοψυχία», «όλοι μαζί» αποτελούν κλισέ, τα οποία τελευταία εμφανίζονται συχνά στην πολιτική συζήτηση για την Κεντροαριστερά. Ο στερεότυπος λόγος εμφανίζεται, εκεί όπου δεν υπάρχουν πολιτικά σχέδια.

H χώρα δεν βρίσκεται σε συνθήκες Βαϊμάρης, αλλά ελληνικού 1920. Τώρα, όπως και τότε, οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν λύσεις που ενώ ακούγονται καλά στα αφτιά, απειλούν και την τελευταία δυνατότητα της Ελλάδας να σταθεί στα πόδια της.

Τις τελευταίες μέρες του χρόνου ρίχνω πάντα μια ματιά σε κάθε βιβλίο που έχω στη βιβλιοθήκη μου. Τα βλέπω, τα αγγίζω, τα θαυμάζω, τα ζηλεύω, αυτά και τους συγγραφείς τους, τα ξεσκονίζω, τους αλλάζω θέση, τα ξαναθυμάμαι, απορώ πού τα είχα, μα πιο πολύ τους μιλώ και μου μιλούν.

Μα καλά αναρωτιούνται κάποιοι, αυτοί της τρόικας δεν βλέπουν που οδηγούν οι απαιτήσεις τους; Δεν βλέπουν ότι αν συνεχίσουν να πιέζουν για τα υπαρκτά ή τα φουσκωμένα χρηματοοικονομικά κενά θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην αγκαλιά όσων ονειρεύονται μονομερείς καταγγελίες των μνημονιών; Αυτό βεβαίως θα σημάνει άλλο νόμισμα για την Ελλάδα και μέγιστη κρίση για την ευρωζώνη. Το βλέπουν, αλλά τους εμπνέουν άλλα.

Η δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής δεν είχε στόχο τον φασισμό, αλλά τη δημοκρατική ομαλότητα. Είναι εγκληματική φασιστική ενέργεια. Κι είναι ευτύχημα ότι, εκτός κάποιων γραφικών ακροδεξιών και εθνικιστών «συμβούλων» του Πρωθυπουργού, κανένας δεν επικαλέστηκε τη θεωρία των άκρων, μια θεωρία βούτυρο στο ψωμί στην προσπάθεια της ΧΑ για την πολιτική επιστροφή της. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε όσοι πιστεύουμε στη μία και ενιαία φιλελεύθερη δημοκρατία είναι να εξετάσουμε ποιοι (και τι) τη βλάπτουν.

Υπάρχουν πολλά σημεία στο άρθρο του καθηγητή των οικονομικών της υγείας Λυκούργου Λιαρόπουλου με τίτλο «Και άλλη Αριστερά;» (Μεταρρύθμιση 28-10-2013), τα οποία δεν μου επιτρέπουν να το αφήσω ασχολίαστο. Η κεντρική αντίληψη του άρθρου αφορά την ανάγκη να αμφισβητηθεί η «αριστεροσύνη» ως «idée fixe που έχει περισσότερη σχέση με life-style, παρά με αποδεδειγμένη πολιτική αποτελεσματικότητα».

Η διαφοροποίηση μεταξύ ιδεολογικής συγγένειας και κομματικής ταυτότητας συμβαίνει συχνά στην πολιτική ζωή. Αυτό συμβαίνει είτε για λόγους καιροσκοπισμού, πάω με το ρεύμα αν και «πιστεύω» άλλα ή και τίποτα, είτε αυτός ο διχασμός οφείλεται σε λόγους διαφοροποίησης για τακτικές ή ακόμη και για στρατηγικές, αλλά όχι και για ιδεολογικές επιλογές. Στην πολιτική μου πορεία υπήρχαν στιγμές που με το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς είχα και ιδεολογική συγγένεια και κομματική ταύτιση και άλλες όχι, πάντοτε όμως πίστευα ότι κανένα κεντροαριστερό πρόταγμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την παρουσία αυτού του χώρου στις πολιτικές εξελίξεις.