Μετά τις εξελίξεις με τις συλλήψεις, τις αποφυλακίσεις μερικών και τις προφυλακίσεις άλλων στελεχών της Χρυσής Αυγής, αντί να συγκροτήσουμε άμεσα τη συμμαχία όλων των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου κατά του φασισμού, κάποιοι επικαλούνται νέα διμέτωπα (σύγκρουση με το Μνημόνιο και τη ΧΑ) και κάποιοι άλλοι επαναφέρουν δριμύτεροι την απλουστευτικά επικίνδυνη θεωρία της ταύτισης των δυο άκρων.

Οι εξελίξεις με τις συλλήψεις των ιθυνόντων της Χρυσής Αυγής για εγκλήματα που κατηγορούνται ότι διέπραξαν είναι θετικές. Ύστερα από αυτές, τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως ήσαν πριν.

Στη χώρα μας, πολύ πριν από την κρίση, αλλά ιδιαίτερα μετά απ’ αυτήν, αυξήθηκε ο αριθμός των πολιτών, αλλά και εκείνων των «διαμορφωτών της κοινής γνώμης», οι οποίοι εξετάζουν τις πολιτικές συμπεριφορές κάτω από το φακό του ηθικού ακτιβισμού.

Στο δημόσιο διάλογο για το μέλλον της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας έχω πολλές φορές χρησιμοποιήσει τον όρο Κεντροαριστερά. Το έχω κάνει μόνο και μόνο για την οικονομία του διαλόγου, μια που αυτός ο όρος έχει πλέον καθιερωθεί στην πολιτική μας συζήτηση.

Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στο ΙΚΑ Νέας Ιωνίας για να βγάλω ευρωπαϊκή κάρτα υγείας. Δυστυχώς ήμουν αναγκασμένος, όπως και χιλιάδες άλλοι πολίτες, να περιμένω περισσότερο από 5 ώρες για να έρθει η σειρά μου και να εξυπηρετηθώ, με ευγένεια, από μια κατάκοπη υπάλληλο. Αυτή μαζί με μια άλλη συνάδελφό της είχαν να διεκπεραιώσουν υποθέσεις 150 ατόμων.

Πριν από 103 χρόνια ο μεγάλος ισπανός φιλόσοφος Μιγκέλ ντε Ουναμούνο δημοσίευε στο αργεντίνικο περιοδικό «La Nacion» ένα σύντομο άρθρο με τίτλο «Οι απολίτικοι» (1910). Εκεί υπέβαλε σε κριτική την αντίληψη η οποία θέλει η πολιτική να είναι μια αξιοπεριφρόνητη ασχολία και τους ανθρώπους που ασχολούνται με την πολιτική άξιους καταφρόνησης.

Ο κύριος Μανιτάκης, προτού αναλάβει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, το οποίο για μερικούς θα έπρεπε να ονομάζεται υπουργείο Οριζόντιων Απολύσεων και Καλλιέργειας Λογικών Κοινωνικού Αυτοματισμού, ήταν - και είναι - ένας διεθνούς φήμης και κύρους καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου.

Στην πρόσφατη Έκθεσή του για την Ελλάδα το ΔΝΤ αναφέρεται σε «υπερστελεχωμένο δημόσιο τομέα που έχει μείνει στο απυρόβλητο εξαιτίας του ταμπού των απολύσεων». Το ζήτημα των απολύσεων θα έπρεπε να μας κάνει να αναστοχαστούμε για το τι εννοούμε, όταν μιλάμε για το δημόσιο. Ο δημόσιος χώρος είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο περνά το ατομικό συμφέρον για να μετασχηματιστεί σε γενικό.

Δεν νομίζω να ήσαν και πολλοί αυτοί που εξεπλάγησαν με τα συλλυπητήρια του ΚΚΕ για τον θάνατο του Κιμ του τρίτου. Το κόμμα αυτό από το 1990 μέχρι σήμερα δείχνει τη βαθύτατη περιφρόνησή του προς την φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία και τον βαθύτατο αντιευρωπαϊσμό του.

ΤΑ ΝΕΑ» αναφέρθηκαν εκτενώς στο δημοσίευμα της γαλλικής «Monde» με τίτλο: «Ελλάδα - Ευρώπη: Η μεγάλη παρεξήγηση». Εκεί δεν αμφισβητείται απλώς η ικανότητα της Ελλάδας να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε καν μόνο η είσοδός της στην ΟΝΕ. Κυρίως, αμφισβητείται η θέση της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Το ΚΚΕ με τις αποφάσεις της Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης του περασμένου Ιουλίου και με το μνημόσυνο που πραγματοποίησε την Κυριακή 2 Οκτωβρίου αποκατέστησε πολιτικά και κομματικά τον Γενικό του Γραμματέα κατά τη σταλινική περίοδο.

Εως πρότινος διαβάζαμε σχόλια στον διεθνή Τύπο που κατηγορούσαν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό για υπερβολική σπατάλη. Τώρα, άλλα δημοσιεύματα λένε ότι η εφαρμοζόμενη «εξαντλητική λιτότητα οδηγεί στον θάνατο». Τα αποτελέσματα της λιτότητας που έχουν επιβληθεί στη χώρα κρίνονται καταστροφικά και ήδη διαμορφώνονται συνθήκες εμφυλίου σπαραγμού