Η χειρονομία της Τουρκίας είναι ειλικρινής διότι είναι προς το συμφέρον της να τα βρει με την Ελλάδα, τονίζει ο Ερντάλ Γιουβέν, αρχισυντάκτης της τουρκικής εφημερίδας "Ραντικάλ". Ο κ. Γιουβέν θεωρεί ότι και οι δύο χώρες έχουν εξ ίσου αναγκη απο την εξοικονόμηση πόρων και επιπροσθέτως πως στη γείτονα μια τέτοια εξομάλυνση θα βοηθήσει τη δημοκρατία μέσω της μείωσης του ρόλου του στρατού.

Τα πανεπιστήμια βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό σε μετέωρο βηματισμό. Δεν είναι ούτε "κοινωνικές επιχειρήσεις" ούτε "αδελφότητες", αφού το προνομιακό status quo, η πολιτισμική αξία και το κοινωνικό γόητρό τους έχουν εκχωρηθεί σε μονοπωλιακά συμφέροντα.

Η σαφής διάκριση μεταξύ πανεπιστημίων και εμπορικών οργανισμών έχει παρέλθει. Τα προϊόντα της οικονομίας της γνώσης συνιστούν τον κοινό παρονομαστή. Η μεταφύτευση των οργανωτικών δομών των επιχειρήσεων στη λειτουργία των εκπαιδευτικών θεσμών προχωράει.

Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Τουρκίας μετέτρεψαν μια κοινή συνέντευξη Τύπου σε ... δημόσια διαβούλευση - απαντώντας σε ελάχιστες ερωτήσεις ανέπτυξαν αναλυτικά, διεξοδικά και ειλικρινά τις απόψεις τους, με καλή διάθεση, αλλά χωρίς εκπτώσεις. Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σημείο-καμπή στην πορεία εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αν δεν υπήρχε η επιφύλαξη που γεννά η προσωπικότητα του Τούρκου πρωθυπουργού

Τελικώς τα θαύματα στην πολιτική ζωή του τόπου δεν κρατούν πολύ. Ούτε τόσο, όσο τα θέλει η χριστιανική αφήγηση.

Πριν από μερικούς μήνες από τούτη εδώ τη στήλη σημειώναμε ότι η κυβέρνηση έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και πρέπει να το αξιοποιήσει. Αναφερόμασταν στη διάθεση της επίσημης Νέας Δημοκρατίας και του αρχηγού της Αντώνη Σαμαρά να στηρίξουν ορισμένες πολιτικές.

Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, η ταπεινωτική κηδεμονία και το άγριο νεοφιλελεύθερο πακέτο του ΔΝΤ επιταχύνουν την κατάρρευση ενός αποτυχημένου και ένοχου πολιτικού συστήματος.

Οι εντεινόμενες ανισότητες, η γραφειοκρατία και η διαφθορά σκοτώνουν την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τα συνθήματα για «ισχυρή Ελλάδα» και «θωρακισμένη οικονομία» συντρίβονται με πάταγο. Εκατομμύρια Ελληνες, οι φτωχότεροι και οι πιο έντιμοι φορολογικά, καλούνται να πληρώσουν μόνο αυτοί το λογαριασμό για ένα πάρτι δεκαετιών της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, στο οποίο ήταν ακάλεστοι.

Ο ΣΥΝ είναι το σπίτι μας, είναι το κόμμα που επιλέξαμε πριν από χρόνια, αλλά στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών χαρακτηριστικών, στη βάση συγκεκριμένης φυσιογνωμίας που πρέπει να έχει ως κόμμα της σύγχρονης δημοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς. Στον βαθμό που τα χαρακτηριστικά του ΣΥΝ -αριστερός ευρωπαϊσμός, εμμονή στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό, αριστερός ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός- αλλοιώνονται, τότε πράγματι κινδυνεύει να υπάρξει διάσπαση της πολιτικής ενότητας, της συλλογικότητας και της λειτουργίας του κόμματος.

Oλα τα στοιχήματα που παίζονται αυτές τις ημέρες παίζονται εις βάρος μας.

Στις αίθουσες σύνταξης των μεγάλων εφημερίδων του κόσμου, σε ακαδημαϊκά αμφιθέατρα και πολιτικά γραφεία και προπάντων στα φλεγόμενα ντίλινγκ ρουμς των τραπεζών, όλοι στοιχηματίζουν στην ελληνική αποτυχία.

Ποιοι και πώς μας έφεραν ώς εδώ; Υπήρχε εναλλακτική λύση ή όλα ήταν, εκ των πραγμάτων, δρομολογημένα; Οι Έλληνες είναι πράγματι τα τσογλάνια με τα πούρα και τις Cayenne; Η ωραία μας χώρα βρίσκεται στο στόχαστρο σκοτεινών κύκλων; Οι δημόσιοι υπάλληλοι πεθαίνουν από ανία; Όλα οφείλονται στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, στις μυωπικές και δογματικές πολιτικές της; Και, κυρίως, τελείωσε η μεταπολίτευση και τι ήταν η μεταπολίτευση που τέλειωσε και τι άλλο θα έρθει στη θέση της;

Την ώρα που έχουμε τρεις δολοφονημένους από εμπρησμό, έχουμε και μια προσπάθεια επιμερισμού των ευθυνών για την πράξη αυτή και στον εργοδότη της τράπεζας. Προβάλλεται ως ενοχοποιητικό στοιχείο γι’ αυτό η εργασιακή πίεση να μην απεργούν γενικά, αλλά και το γεγονός ότι μια τέτοια μέρα, με μια μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, δεν έκλεισε το κατάστημα και έτσι εκτέθηκαν οι εργαζόμενοι σε αυτόν το κίνδυνο.

Μόλις πριν από λίγες μέρες ζήσαμε το τέλος της πρώτης πράξης του δράματος που λέγεται δημοσιονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στη χώρα και στον λαό της. Από χθες μπήκαμε στη δεύτερη πράξη.
Πράξη εφαρμογής των μέτρων «αντιμετώπισης».
Πράξη ολοένα και μεγαλύτερης ανέχειας για μεγάλο μέρος των μισθωτών (κυρίως του δημόσιου τομέα).
Πράξη, παράλληλα, προσαρμογής της ζωής, της φιλοσοφίας, των συνηθειών, των προτύπων ενός ολόκληρου λαού.
Πράξη τέλος που θέτει , ή που μπορεί να θέσει, μπροστά στο νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, σε δοκιμασία ιδέες, συστήματα, κοσμοθεωρίες και κυρίως πολιτικές.

Την ώρα που οι ανανεωτικοί του Συνασπισμού εξέφραζαν με ανακοίνωση την αντίθεσή τους στην απόφαση του προέδρου του Συνασπισμού Αλέξη Τσίπρα να μη συμμετάσχει στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με το σκεπτικό ότι «η άρνηση αυτή δίνει την εικόνα μιας αριστεράς που φυγομαχεί, δεν έχει εμπιστοσύνη στις θέσεις της και στην αντοχή τους στο διάλογο», η ΚΟΕ επανέφερε παλαιότερη πρότασή της για τελείως τυπική συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.

...Το πρόβλημα της χώρας μας είναι θεσμικό, αλλά κυρίως είναι πολιτικό. Και η αντιμετώπιση του ζητήματος πρέπει να γίνεται και στα δύο αυτά επίπεδα. Και στο επίπεδο της πολιτικής και στο επίπεδο των θεσμών.
Ακούμε όλοι μας έναν ορυμαγδό αφορισμών εναντίον των Βουλευτών. Ας θέσουμε, όμως, το ερώτημα και να το θέσουμε εδώ για να το πληροφορηθούν και οι συμπολίτες μας: Τι είναι ο Βουλευτής; Ποιες αρμοδιότητες έχει ο Βουλευτής; Ποιες αρμοδιότητες έχει αυτή η Βουλή, όταν οι Βουλευτές που τη συγκροτούν έχουν μόνο παρακολουθηματική σχέση προς την εκάστοτε Κυβέρνηση;
Ο Βουλευτής είναι παρατηρητής. Ο Βουλευτής δεν μετέχει ουσιαστικά στο παραγόμενο πολιτικό αποτέλεσμα. Και αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει σχέση με το συγκεντρωτισμό του πολιτικού συστήματος.