Η ανθρώπινη ζωή είναι αναπαλλοτρίωτη αξία. Η βία είναι εχθρός του δημοκρατικού κινήματος των πολιτών, προσβάλλει, αντιστρατεύεται τη ζωή, τροφοδοτεί συντηρητικά αντανακλαστικά και τεμαχίζει την κοινωνική συνοχή. Οι χιλιάδες των πολιτών που κατέβηκαν στους δρόμους, διαδήλωσαν για τη ζωή, για την αξιοπρέπεια αυτής της ζωής, για τα κοινωνικά τους δικαιώματα. Είναι δημοκρατικό καθήκον σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για τη χώρα και το λαό μας, να οικοδομείται η πιο πλατιά λαϊκή ενότητα σε αγώνες για τα δίκαια των εργαζομένων και της κοινωνίας. Η απερίφραστη καταδίκη της βίας είναι η ελάχιστη υποχρέωση κάθε δημοκρατικού πολίτη.

Με την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης η Ελλάδα οδηγείται σε διαπιστωτική πράξη μειωμένης κυριαρχίας, υποστηρίζει ο Σπύρος Λυκούδης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, αναφέροντας ότι θέλει απύθμενο πολιτικό θράσος να χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση μονόδρομος η παραπάνω επιλογή. Το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ επιμένει ότι αποτελεί λάθος η επιλογή του συνεδρίου, θεωρώντας ότι μπορεί να μετατραπεί σε "συνέδριο ξεκαθαρίσματος". Ο Σπ. Λυκούδης θέτει και πάλι κόκκινες γραμμές για τον ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζοντας ότι αποτελεί έναν στείρο πολιτικό οργανισμό.

Είναι ανοιχτά αντιδημοκρατικό, είναι ηθικά απολύτως απαράδεκτο και πολιτικά εξαιρετικά επικίνδυνο να επαναληφθούν σε κινητοποιήσεις καταστάσεις που να αφήνουν το παραμικρό περιθώριο, την πιθανότητα φόνου ανθρώπων. Η ευθύνη είναι όλων. Είναι ώρα καθαρών επιλογών και όχι υπεκφυγών.
ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη δεν ήταν ένα συνηθισμένο εργατικό ατύχημα, ούτε επρόκειτο για συνωμοτική τρομοκρατική ενέργεια.

Και να θέλεις να ξεφύγεις, δεν μπορείς. Ο τίτλος παραπέμπει στη δήλωση του κ. Παπούλια και, βεβαίως, στο βιβλίο του Λουντέμη. Όχι πως μπορεί κανείς να συγκρίνει δύο διαφορετικές πολιτικές και πολεμικές καταστάσεις, αλλά -πώς να το διατυπώσει κανείς; ένα είδος πολέμου έχουμε και σήμερα. Μόνο που δεν κηρύχτηκε ποτέ επισήμως, μόνο που ακόμα δεν τον έχουμε συνειδητοποιήσει.

Πρόκειται για μια επίσκεψη που θα αφορά στην προώθηση θεμάτων χαμηλής πολιτικής αλλά που προμηνύεται υψηλού ρίσκου - η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Τ. Ερντογάν στην Αθήνα έχει προγραμματιστεί για τις 14-15 Μαΐου, με άλλα λόγια την επομένη ή τη μεθεπομένη μιας πιθανής νέας γενικής απεργίας, με τα παρελκόμενα που συνήθως αφήνουν πίσω τους ανάλογες κινητοποιήσεις.

Όπου κι αν καταλήξει το μετεκλογικό παζάρι, αυτόν τον προεκλογικό αγώνα στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία τον έχουμε πληρώσει χρυσό. Η Ελλάδα, η Γερμανία κι ολόκληρη η Ευρώπη. Οι απελπισμένες προσπάθειες της καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ να στηρίξει τον απερχόμενο κυβερνητικό συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελεύθερων στο Ντίσελντορφ, παλινδρομώντας και ποντάροντας στον λαϊκισμό των καφενείων -«ούτε ευρώ για τους χαραμοφάηδες τους Έλληνες»- βάθυνε ακόμη περισσότερο την ελληνική κρίση του χρέους και κατʼ αρχήν αύξησε το κόστος διάσωσης της Ελλάδας.

Αναμφισβήτητα η τραγικότητα της στιγμής δεν αναιρεί με κανένα τρόπο το ίδιο το γεγονός ή τις παράπλευρες συνέπειές του. Ούτε φυσικά αναιρείται η όποια ένσταση υπάρχει για τους «ηθικούς αυτουργούς». Αυτό όμως που θα πρέπει να μας οδηγήσει σε έναν αναστοχασμό του τρόπου επίτευξης του επιθυμητού είναι το όριο. Όριο για το μέχρι που μπορεί κανείς να φτάσει για να πετύχει το δικό του, για να εφαρμόσει τις απόψεις του ή ακόμη για να πείσει συμπολίτες με διαφορετικούς αξιακούς κώδικες.

Μία μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας σημαδεύτηκε από το θάνατο τριών ανθρώπων και όλοι σοκαρισμένοι, στεναχωρημένοι ή απλά αμήχανοι προσπαθούμε να εντάξουμε και αυτό το γεγονός μέσα στο γενικότερο οικονομικοκοινωνικό πλαίσιο.

Είναι αλήθεια γεγονός μεμονωμένο; Φταίει η εργοδοσία με τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας σε ένα απαράδεκτο από πλευράς ασφαλείας κτίριο; Τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της κοινωνίας μας; Η πολιτική και οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης; Τί από όλα αυτά; Μήπως φταίει και κάτι άλλο; Και αν ναι τι να είναι αυτό;

Μετά το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας 3 τραπεζοϋπαλλήλων της MARFIN είχαμε ενέργειες εκ μέρους φορέων του κινήματος που δείχνουν να μη κατανοούν τι διακυβεύεται στη συγκυρία.
Αναφέρομαι στην καταγγελία μιας εργαζόμενης της MARFIN την οποία διακινεί και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενος να πιστεύει ότι τουλάχιστον έχει προτεραιότητα η ανάδειξη των θεμάτων που θίγει η καταγγελία (βασικές ελλείψεις στην πυρασφάλεια, εργοδοτική τρομοκρατία κ.λ.π). Επίσης αναφέρομαι στην ανακοίνωση της ΟΤΟΕ που αφού ζητά την παραδειγματική τιμωρία των φυσικών αυτουργών αναφέρει ότι «οι ηθικοί αυτουργοί, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στην ασκούμενη πολιτική, στην επιχειρησιακή στάση της αστυνομίας αλλά και στις Διοικήσεις των Τραπεζών».

Μαθηµατικός, κοινωνιολόγος και µαθητής του Κλωντ Λεβί-Στρως, ο 63χρονος Βέλγος Πολ Ζοριόν προέβλεψε το 2004 µε το βιβλίο του «Προς µια κρίση του αµερικανικού καπιταλισµού;» την κρίση των subprimes. Το περιοδικό «Le Ρoint» του έκανε µερικές ερωτήσεις.

ΟΧΙ στη συντριβή των λαών από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, τις κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση
ΝΑΙ στη ριζική αλλαγή των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς εκφράζει την αλληλεγγύη του στις λαϊκές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στη γενική απεργία στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Πέρα από τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, η παρούσα οξεία κρίση είναι σύμπτωμα της κρίσης του δημόσιου χρέους, η οποία είναι γενικευμένη και επιδεινώνεται παντού.

...Το Μέγα Δώρο μας στους Ευρωπαίους εταίρους δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η Ελλάδα, ό,τι και να συμβεί στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχει θυσιάσει τουλάχιστον μια γενιά στον βωμό του μηχανισμού ΔΝΤ-ΕΖ (που απλώς αναβάλει την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέους μας). Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η κατάρρευσή μας ενδυνάμωσε την Ευρώπη. Το ίδιο συνέβη τότε που η Ρώμη εκπολιτίστηκε από την καταρρέουσα Αθήνα ή που η Άλωση της Πόλης ενδυνάμωσε την Αναγέννηση...