Κάτι κινείται (ίσως) για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Ανταλλάσσονται επισκέψεις ή υπάρχουν επαφές υψηλού επιπέδου με όλους τους γείτονες, οι δηλώσεις όλων είναι γενικά προσεκτικές, αν και σε αντίθεση με ορισμένες πράξεις.

Ο υπ’ αριθμό ένα νόμος της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας της διακινδύνευσης θα μπορούσε να εκφρασθεί κάπως έτσι: ποτέ μην αφήνεις ανεκμετάλλευτη μια παγκόσμια απειλή, διότι πάντοτε αντιπροσωπεύει μια ευκαιρία να επιτύχεις σημαντικά επιτεύγματα.

Πριν από 11 χρόνια, την 24η Μαρτίου 1999, άρχισε η ΝΑΤΟϊκή στρατιωτική επέμβαση στη Σερβία που διήρκεσε 78 ημέρες, μέχρι την 9η Ιουνίου. Εγιναν 38.004 πτήσεις εκ των οποίων οι 10.484 ήταν επιθέσεις από αέρος που έριξαν 23.614 βλήματα.

Η επέμβαση αυτή είχε χαρακτηριστεί από τους υποστηρικτές της ως «ανθρωπιστική επέμβαση», ως επέμβαση με στόχο να σωθούν αθώοι αλβανοί Κοσοβάροι που υφίσταντο δολοφονίες και εθνοκάθαρση από το καθεστώς Μιλόσεβιτς.

Πολύς λόγος τελευταία στα συν/συριζικά στέκια για την “αντισυστημική αριστερά”. Αν και είναι αρκετά θολό το τοπίο γύρω από τον όρο, βάσιμα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η αντισυστημικότητα ορίζεται ως αντίπαλος του συστήματος που κυβερνά τον κόσμο και την Ελλάδα (καπιταλισμός, παγκοσμιοποίηση, νεοφιλελευθερισμός, δικομματισμός, γραφειοκρατία, κράτος, πελατειακό σύστημα, διαφθορά).
Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, οι Οικολόγοι και το ΛΑΟΣ εντάσσονται αυτοδικαίως στο υπό κριτική και ανατροπή σύστημα. Για το ΚΚΕ, δεν ξέρω αν η αντισυστημική “άδεια καρέκλα” που είχε κρατήσει ο Αλαβάνος είναι ακόμη διαθέσιμη.
Τι παίζει, όμως, στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Με την πρόσφατη πανηγυρική επανεκλογή του στην περιφέρεια της Απουλίας (Πούλια) ο Νίκι Βέντολα (ηγέτης στην "Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία") όχι μόνον απέδειξε ότι το έργο του στήριξε και στηρίχθηκε στον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα έδειξε και έναν αποτελεσματικό δρόμο πολιτικής συμμετοχής και κινητοποιήσεων κοινωνικών, πολιτικών δυνάμεων, που κυριολεκτικά ανέτρεψαν σχεδιασμούς πολλών κέντρων, κυβερνητικών αλλά και "εντός" της αντιπολίτευσης.

Η υφιστάμενη σχέση ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλοιώσει την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΝ. Είχαμε υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανακαθορισθεί ως συμμαχικό πολιτικό σχήμα. Η κρίση που βαθαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει την εξάντληση των ορίων του. Είμαι αντίθετος στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα είτε ευθέως, είτε με προωθούμενη διολίσθηση. Το αρχικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως πολυφωνικής συνύπαρξης διαφορετικών αριστερών σχημάτων, που θα μπορούσαν να συμπορεύονται με ενιαίο στόχο, ρηγματώθηκε από μείζονα ζητήματα εσωτερικών ιδεολογικών διαφορών, που τα έθεσε η κοινωνία και όχι ο «εσωτερικός πόλεμος των τάσεων».
Ο ΣΥΝ πρέπει να απεμπλακεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθαρά, χωρίς προσχήματα, με υπεύθυνη και ειλικρινή στάση απέναντι και στις άλλες δυνάμεις που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάζω σήμερα στο ΒΗΜΑ την συνέντευξη του ΓΑΠ και καταλαβαίνω, γιατί αυτή η κυβέρνηση, με μαθηματική ακρίβεια θα αποτύχει.

Το ξέρετε ότι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, σ’αυτό το site στήριξα την ανάγκη εκλογής της, την ανάγκη συνεργασίας της αριστεράς με την κυβέρνησή του. Πάντα ήμουν και συνεχίζω να είμαι υπέρ της ιστορικής αναγκαιότητας της κεντροαριστεράς. Και όμως, οι αμφιβολίες μου αρχίζουν να αποκτούν περίγραμμα, να γίνονται περισσότερο από σαφείς και να με οδηγούν στο απαισιόδοξο συμπέρασμα.

Η απροσδόκητη για τους περισσότερους περαιτέρω άνοδος των επιτοκίων των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, παρά τις διαβεβαιώσεις, τη συμφωνία και τις δηλώσεις, αποτελεί σοβαρότατο σήμα κινδύνου, δημιουργεί νέα κατάσταση και επιβάλλει πιο τολμηρές επιλογές.

Η ΑΠΕΙΛH και η επιδείνωση της θέσης της χώρας είναι καθαρή. Εάν το δανειακό πρόγραμμα της χρονιάς (που έχει σκαρφαλώσει άνω των 50 δισ.) στηριχθεί σε επιτόκια άνω του 6%, όπως συμβαίνει έως τώρα, θα πληρώνουμε κάθε χρόνο σε τόκους τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρω επιπλέον από όσα θα πληρώναμε “κανονικά”.

Την πλήρη στήριξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο σχέδιο βοήθειας της Ελλάδας που συμφώνησαν οι ηγέτες της Ε.Ε. τον προηγούμενο μήνα επανέλαβε την Πέμπτη ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ ξεκαθαρίζοντας πως δεν τίθεται θέμα χρεωκοπίας της χώρας. Ευχαριστούμε πολύ, μεσιέ Τρισέ, για τα καλά σας λόγια, αλλά δυστυχώς κανείς δεν τα παίρνει πλέον σοβαρά, ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες.

Μετά το "ναι" των Τουρκοκυπρίων στο σχέδιο Ανάν έρχεται και το "όχι" - διότι οι ερχόμενες εκλογές για την ανάδειξη του νέου Προέδρου στα κατεχόμενα, είναι ένα είδος δημοψηφίσματος. Στο οποίο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, ότι με άνεση θα κόψει το νήμα ο Ντερβίς Έρογλου. Οι εκλογές της ερχόμενης Κυριακής θα σηματοδοτήσουν μια βαθιά αντιπαράθεση: ανάμεσα στον εθνικισμό και τη συμφιλίωση, τον φόβο και την ελπίδα, την ακροδεξιά και την κεντροαριστερά.

O Κέινς έλεγε πως όταν οι οικονομολόγοι κάνουν προβλέψεις για το μέλλον, οι αστρολόγοι και τα ωροσκόπιά τους μοιάζουν ενάρετη επιστήμη. Αλλά η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να γελά με προφητείες που στο μέλλον μπορεί να αποδειχθούν αβάσιμες.

Η νοσταλγία δεν είναι καλός σύμβουλος. Ο ελεγειακός τόνος της υποκρύπτει μια επιθυμία εξωράισης του παρελθόντος, προς όφελος εκείνων που το επισκέπτονται για να μετρήσουν την απόσταση ανάμεσα στο συναρπαστικό «τότε» και το ανεπαρκές «τώρα».