Η συζήτηση που αρχίζει σήμερα στη Βουλή για τον προϋπολογισμό δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το φοβερό δεκαήμερο που προηγήθηκε: τον φόνο εν ψυχρώ του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, την καθολική κοινωνική διαμαρτυρία, την κινητοποίηση των μαθητών σε όλη τη χώρα, τις μειονοτικές σίγουρα, αλλά πιο μαζικές παρά ποτέ εκδηλώσεις ακραίας βίας ενάντια σε δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες.
Σχέδιο υπονόμευσης των μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων με τη χρησιμοποίηση προβοκατόρων «έτοιμων για όλα» που «θα περάσουν δια πυρός και σιδήρου την πόλη» για ένα δεκαήμερο κατά το οποίο η αστυνομία θα έχει αποσυρθεί, περιέγραψε με αποκαλυπτική ωμότητα στις 23 Οκτωβρίου 2008 (φέτος!) ο διαβόητος από τις υποθέσεις Μόρο και «Γκλάντιο» πρώην υπουργός και πρωθυπουργός της Ιταλίας Φραντσέσκο Κοσίγκα τονίζοντας ότι το έχει εφαρμόσει ο ίδιος...
Τα πρόσφατα τραγικά και θλιβερά γεγονότα και φαινόμενα ανέδειξαν χρόνιες παθογένειες της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας, που εκφράζονται με γενικούς αφορισμούς (π.χ. για όλα φταίνε οι άλλοι, όλοι οι θεσμοί είναι διαβρωμένοι, η γενιά του Πολυτεχνείου «πουλήθηκε» κ.ο.κ.).
Λίγοι γνωρίζουν πως οι Μπολσεβίκοι πραγματοποίησαν δύο πολύκροτες «απαλλοτριώσεις» τραπεζών, τη μία το 1906 στη Μόσχα, με «απόδοση» 875.000 ρουβλίων, και την άλλη το 1907 στην Τιφλίδα, με το λιγότερο αλλά όχι ευκαταφρόνητο κέρδος των 200.000 ρουβλίων.
Η νεολαιίστικη έκρηξη ήταν αναμενόμενη εδώ και πολύ καιρό. Καζάνι που κόχλαζε. Η δολοφονία του Αλέξη πυροδότησε τις εξελίξεις.
Τις μέρες αυτές παίζεται στους κινηματογράφους το έργο «Ανάμεσα στους τοίχους». Αφορά τη νεολαία των Λυκείων της Γαλλίας. Έτσι ακριβώς και η ελληνική νεολαία βρίσκεται ανάμεσα στους τοίχους της απόρριψης και του αποκλεισμού.
Απέναντί τους αντί να υπάρχει περίσκεψη, φροντίδα, μέτρα και πολιτικές από την πλευρά τους κράτους υπήρξε η προπαρασκευή και το πολιτικό και ποινικό άλλοθι των αστυνομικών για την καταστολή που έκτιζε ο Β. Πολύδωρας.
Και να θέλει κανείς, δεν μπορεί να μην αναφερθεί στα γεγονότα που μας συγκλόνισαν την εβδομάδα που μας πέρασε. Κι ήταν τα γεγονότα αυτά τόσο ιδιαίτερα, που όσα κι αν ακούσαμε, όσα κι αν διαβάσαμε, μένει πάντα χώρος για κάποιους επιπλέον προβληματισμούς. Να επιχειρήσουμε εδώ μια κωδικοποίηση των προβλημάτων που, κατά τη γνώμη μου, αναδύθηκαν και αναδείχθηκαν περισσότερο από τη στιγμή εκείνη που, στα καλά καθούμενα, ένας «ράμπο» αστυνομικός ύψωσε το όπλο του αναίτια και σκότωσε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί.
Κώστας Κάρης, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2008-12-14
Θέλει πολλή σοφία για να αντιληφθούμε το κεντρικό μήνυμα των κινητοποιήσεων, του ξεσπάσματος των μαθητών και μαθητριών ;
Αυτιά ανοιχτά, πάντως, θέλει. Αυτιά που συνήθως κλείνουν μέσα στην ένταση ή μπερδεύονται από τους θορύβους.
Θέλει ακόμη πραγματικό ενδιαφέρον για τη δημοκρατία, τη συλλογική μας πορεία μακριά από μικροϊδιοτέλειες. Για δημοκρατική διέξοδο από τον αυταρχισμό και την επέκταση της βίας.
Αντώνης Λιάκος, Το Βήμα, Νέες Εποχές, Δημοσιευμένο: 2008-12-14
Oι διαδηλώσεις αλλά και οι ταραχές που πήραν τόσο μεγάλη έκταση και απλώθηκαν ως τις μικρές πόλεις δείχνουν μια τεράστια κοινωνική οργή και έγιναν αντικείμενο συζήτησης σε όλο τον κόσμο.
Το συγκεκριμένο έναυσμα δόθηκε από τον απρόκλητο φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Την αφορμή παρέσχε η αυτοτροφοδοτούμενη, επαναλαμβανόμενη και επισήμως υποθαλπομένη αλαζονική κτηνωδία ορισμένων οργάνων της τάξης.
Με κυρίαρχο συναίσθημα το πένθος για το αδικοχαμένο παλικαράκι, το 15χρονο Αλέξη, καταθέτω τούτη την ώρα, εν θερμώ, κάποιες σκέψεις. «Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι απέναντι στη βία». Η φράση αυτή του Αλ. Αλαβάνου, διατυπωμένη με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μέσα στο Κοινοβούλιο, ξεκαθάρισε, για άλλη μια φορά, τη θέση του Συνασπισμού απέναντι στις καταστροφές, στις κλοπές και στην τυφλή βία των κουκουλοφόρων.
H καταθλιπτική εβδομάδα που περνάμε επιβεβαίωσε οτι η χώρα έχει εισέλθεισε περίοδο γενικευμένης παρακμής και πολλαπλών αδιεξόδων. Kρίση χωρίς επίκεντρο, την ονομάσαμε, καθώς ούτε η «κοινωνία» έχει τον δυναμισμό να επιβάλει μια κατεύθυνση ούτε η «πολιτική» είναι σε θέση να καθοδηγήσει τις κοινωνικές δυνάμεις.
Όλοι οι πολίτες, μικροί και μεγάλοι, βίωσαν με ειλικρινή και βαθιά θλίψη τον άδικο χαμό του δεκαεξάχρονου αγοριού από την σφαίρα ενός αδίστακτου ατόμου που ήταν πρώτα τραμπούκος και μετά αστυνομικός.
