Ελάχιστα μετά τους εορτασμούς του μιλένιουμ, τον Φεβρουάριο του 2000, η Ευρώπη είδε να σχηματίζεται για πρώτη φορά στη μεταπολεμική της ιστορία κυβέρνηση με τη συμμετοχή ακροδεξιού κόμματος. «Πρωτοπόρος» η Αυστρία, όπου το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα συνασπίστηκε με το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Γεργκ Χάιντερ, θαυμαστή του Τρίτου Ράιχ. Οσο υβριστικές και αν ηχούσαν οι δηλώσεις του ότι τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν απλώς «ποινικά στρατόπεδα» ή ότι το χιτλερικό καθεστώς «είχε σωστή πολιτική στην απασχόληση» (θυμόμαστε, αν όντως θυμόμαστε, την επιγραφή στην είσοδο του Αουσβιτς για την «εργασία που απελευθερώνει), είχε αποσπάσει στις εκλογές το 26,9% των ψήφων.

Αν η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε βρει έναν κοινό βηματισμό στην κατεύθυνση της απάντησης στα μεγάλα προβλήματα της τρέχουσας κρίσης, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα μεν, αλλά λιγότερο περίπλοκα και με λιγότερες αβεβαιότητες (και) για χώρες όπως η Ελλάδα. Κινείται, όμως, σε αντίθετη κατεύθυνση: καθένας για τον εαυτό του.

Tην ποιοτική αναβάθμιση του εθνικου σχεδίου για την διαχείριση των πόρων του ταμείο ανάκαμψης υπογραμμίζει ως προτεραιότητα ο Δημήτρης Λιάκος. Μιλώντας στην ΑΥΓΗ της Κυριακής ο πρώην υφυπουργός στον πρωθυπουργό, επισημαίνει τις ευθύνες της κυβέρνησης στο πεδίο της ακρίβειας αλλά και την αδράνεια της ευρωπαϊκής ηγεσίας στην αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης. Σχολιάζει την "σοκαριστική" δήλωση Πέτσα ενώ περιγράφει το σχέδιο που οφείλει να έχει μια προοδευτική κυβέρνηση για το τραπεζικό σύστημα

Το ερώτημα είναι τώρα εάν η πολιτική κρίση στην Ιταλία θα συμπαρασύρει όλη την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) σε κρίση, αβεβαιότητα, αστάθεια σε μια στιγμή πραγματικής υπαρξιακής αγωνίας. Η παραίτηση του Μάριο Ντράγκι από την πρωθυπουργία της Ιταλίας, αφού έχασε την ευρεία υποστήριξη των πολιτικών δυνάμεων, μπορεί να ανοίξει πράγματι την πολιτική «πόρτα της κόλασης» για την Ευρώπη. Η ανθεκτικότητα της ΕΕ δοκιμάζεται. Ο Ντράγκι δεν ήταν απλά μια κορυφαία ηγετική προσωπικότητα του ευρωπαϊκού χώρου που διέσωσε (ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - ΕΚΤ) το ευρώ («Whatever it takes»). Ηταν σʼ αυτές τις δύσκολες ώρες για τη Γηραιά Ηπειρο και η ενσάρκωση της «ευρωπαϊκής συνείδησης» με ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ουκρανίας και απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής επιθετικότητας.

Στον γνωστό μύθο του Αισώπου, μια αλεπού που ένα δόκανο της έκοψε την ουρά, προσπαθούσε να πείσει και τις άλλες αλεπούδες να κόψουν τις δικές τους για να γίνουν ίδιες με εκείνη. Στον διδακτικό αυτόν μύθο θα πρέπει ίσως να αναζητηθεί μια εξήγηση για την υποστήριξη της Γερμανίας στην πρόταση της Επιτροπής για δυνατότητα υποχρεωτικής επιβολής σε κάθε κράτος-μέλος περικοπής 15% στην κατανάλωση φυσικού αερίου σε περίπτωση που «υπάρχει ένας σημαντικός κίνδυνος μεγάλης έλλειψης αερίου ή μία εξαιρετικά υψηλή ζήτηση που καταλήγει σε σημαντική επιδείνωση της κατάστασης προσφοράς αερίου…». Η περικοπή θα γίνεται υποχρεωτική αν το ζητήσουν τρία τουλάχιστον κράτη-μέλη.

Κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας φαίνονται τα τελευταία 24ωρα σε δύο μέτωπα: Πρώτο, η ρητορική της Άγκυρας αλλάζει, από ρητορική των προκλήσεων γίνεται ρητορική της συνδιαλλαγής, φαίνεται ότι οι πιέσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ την έπεισαν ότι δεν θα βγει κερδισμένη στο μεγάλο παζάρι με τη Δύση αν δεν επιδείξει αυτοσυγκράτηση στις σχέσεις της με την Ελλάδα. Δεύτερο, στο μέτωπο του πολέμου στην Ουκρανία, πρώτη φορά μετά από τέσσερις μήνες φαίνεται πιθανή η ανακωχή και η έναρξη διαπραγματεύσεων, με ορίζοντα ίσως τη σύνοδο κορυφής των G7 στις 26 Ιουνίου.

Βαθαίνει το ρήγμα στους κόλπους της Ε.Ε. μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών που επιθυμούν ένα γρήγορο τέλος του πολέμου και εκείνων που θέλουν να δουν την παραδειγματική τιμωρία της Ρωσίας. Με βάση έρευνα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (ECFR), που διενεργήθηκε σε εννέα χώρες-μέλη της Ε.Ε. –τη Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Πολωνία, την Πορτογαλία, τη Ρουμανία, την Ισπανία και τη Σουηδία–, καθώς και το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά τη συνεχιζόμενη υποστήριξη της κοινής γνώμης προς την Ουκρανία, στη συζήτηση έχουν αρχίσει να υπεισέρχονται νέοι προβληματισμοί, όπως το αυξανόμενο κόστος της ενέργειας, ο πληθωρισμός, οι ελλείψεις πρώτων υλών.

Πλαίσιο επαρκών κατώτατων μισθών στην Ε.Ε. δίνει η προσωρινή συμφωνία • Από την εφαρμογή της Οδηγίας στα κράτη-μέλη θα ευνοηθούν 24 εκατομμύρια εργαζόμενοι • Τουλάχιστον 10% πρόσθετη αύξηση για 900.000 εργαζόμενους στην Ελλάδα θα φέρει η υιοθέτηση της οδηγίας.

Το δεύτερο μέσα σε δύο ημέρες βέτο του Βίκτορ Ορμπαν, αλλά ακόμη περισσότερο το ότι «πέρασε το δικό του» και τις δύο φορές αναζωπυρώνουν τον προβληματισμό και τις συζητήσεις στην Ε.Ε. για το θέμα της λήψης αποφάσεων με ομοφωνία. Με το πρώτο βέτο του ο Ορμπαν πέτυχε την εξαίρεση της χώρας του από το εμπάργκο ρωσικού πετρελαίου, ενώ με το δεύτερο απαίτησε –και πήρε– την εξαίρεση του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου από τη μαύρη λίστα των προσώπων που υπόκεινται σε κυρώσεις.

Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, λέει ο λαός μας, και αυτό επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά από τα αποτελέσματα της συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που έληξε χθες χωρίς τις απαντήσεις που μια σειρά χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, θα περίμεναν. Εδώ και μέρες, παρότι δεν είχε αποτολμηθεί -λόγω βέτο Όρμπαν- να τεθεί επισήμως στην ατζέντα, είχε φανεί ότι κυρίαρχο διακύβευμα θα ήταν το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο και η αναζήτηση λύσης που θα έπειθε τον Ούγγρο πρωθυπουργό να άρει το βέτο του.

Αν κρίνουμε από όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Θα μπορούσαν όμως να πάνε πολύ χειρότερα. Και για να μη συμβεί το απευκταίο πρέπει να εντοπίσουμε και να εκμεταλλευτούμε τις λίγες ευκαιρίες που μας δίνονται, αντί να τις υποτιμούμε με μια μαξιμαλιστική λογική που αναζητεί το τέλειο απορρίπτοντας αφ’ υψηλού οτιδήποτε άλλο.

Στον βραχύ πολιτικό χρόνο, ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο νικητής των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Τη νίκη του ωστόσο δεν τη χρωστάει στην αίγλη του προγράμματός του, σε ό,τι τέλος πάντων παρουσιάστηκε βιαστικά σαν πρόγραμμα στο ενδιάμεσο των δύο γύρων, όταν τα ποσοστά έκαμψαν τον αριστοκρατικό προεδρικό εγωισμό.