Η υπόθεση Novartis είναι αναμφίβολα από τις πλέον σοβαρές υποθέσεις διασπάθισης δημοσίου χρήματος στη χώρα μας. Ως εκ τούτου επιβάλλεται να διερευνηθούν σε βάθος όλες οι πλευρές του θέματος, συμπεριλαμβανομένης της ενδεχόμενης ευθύνης πολιτικών προσώπων.
Αρκεί, βέβαια, να μην λησμονείται από καμία πλευρά ότι πρέπει να τηρούνται οι προβλεπόμενες από το Σύνταγμα και τον νόμο διαδικασίες, ώστε να διασφαλίζεται στον μέγιστο δυνατό βαθμό η εφαρμογή της αρχής του κράτους δικαίου. Έχω ήδη επισημάνει σε όλους τους τόνους ότι η κυβέρνηση αναμείχθηκε ανεπίτρεπτα σε αυτήν την υπόθεση, αντιμετωπίζοντάς την προεχόντως ως πολιτικό ζήτημα κατάλληλο για επικοινωνιακούς χειρισμούς και όχι ως δικαστικό ζήτημα όπως επιβάλλεται από το Σύνταγμα.

Δυο μεγάλα θέματα μονοπωλούν τη δημοσιότητα. Το Μακεδονικό και το σκάνδαλο Novartis. O χειρισμός και στα δύο αναπαράγει τη γνώριμη ελληνική κακοδαιμονία. Εθνική εσωστρέφεια, αυτοαναφορικότητα, διχαστικός λόγος, παρελθοντολογία. Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό μάς γυρίζουν ολοταχώς στο κλίμα του 1992 και ο τρόπος με τον οποίο άνοιξε το σκάνδαλο Novartis μάς γυρίζει στο 1989!

Τα στρατόπεδα διαμορφώνονται με αντίστοιχα στερεότυπα συγκρούσεων. Από τη μια θα είναι οι «προδότες» για τα εθνικά αδιέξοδα και από την άλλη θα είναι οι «κλέφτες» για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.