Με τους πολιτικούς δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν μια κουβέντα ή μια πράξη τους προέκυψε αυθόρμητα ή υπαγορεύτηκε λεπτομερώς από τους επικοινωνιακούς συμβούλους τους: άλλος ειδικεύεται στην ενδυματολογία, άλλος στην παροχή γνωμικών που τα βρίσκεις και μόνος σου στο ίντερνετ, ο τρίτος σε ζητήματα ύφους, πόζας δηλαδή, ο τέταρτος στην κινησιολογία. Πώς να ανοιγοκλείνεις ή να ανεβοκατεβάζεις τα χέρια σου, και πώς να δείχνεις ότι χτυπάς αποφασιστικά ένα αόρατο τραπέζι την ώρα του διαγγέλματος, ώστε να μετατρέπεις το ακροατήριό σου σε θεατήριο. Αντί να σ’ ακούει, οπότε ενδέχεται να σε τσακώσει ψευδόμενο ή μηρυκάζοντα για πολλοστή φορά την ίδια υπόσχεση, να σε κοιτάζει. Και στην πραγματικότητα να μη σε βλέπει.

Ένα κοινό στοιχείο θα διατρέξει – ας είμαστε βέβαιοι! – τις τέσσερεις κοινοβουλευτικές σκηνές του δράματος των, ήδη πολύκροτων και σε διεθνές επίπεδο, παρακολουθήσεων/υποκλοπών/ «επισυνδέσεων» στην Ελλάδα του 2022: Κάθε πλευρά, κάθε πολίτης εντέλει, θα επιβεβαιώσει προκατάληψη μάλλον παρά θα φωτισθεί. Η διχαστικότητα έχει εγκατασταθεί. «Όλοι ξέρουν», το σωστό/την αλήθεια. Δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό, είναι σίγουρα δυσοίωνο για την λειτουργία της αντιπροσωπευτικής (μας) δημοκρατίας, όμως… έτσι είναι. Τουλάχιστον να μην διατηρούμε ψευδαισθήσεις, όσο οι dramatis personae θα ανέρχονται στην σκηνή: