Ο πολιτικός ρυθμός της χώρας γίνεται προεκλογικός. Το «μακεδονικό» και τα πρώτα βήματα υπό καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος θα αποτελέσουν ασφαλώς κεντρικά θέματα του κομματικού ανταγωνισμού -ελπίζοντας βεβαίως ότι δεν θα προκύψει κάποια σοβαρή επιπλοκή στα ελληνοτουρκικά ή κάτι άλλο σημαντικό και απρόοπτο. Και τα δύο ζητήματα θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή για τη χώρα. Όμως, ούτε οι πολιτικές δυνάμεις ούτε η κοινωνία, μετά τα οκτώ χρόνια της βαθύτερης κρίσης που γνώρισε ευρωπαϊκή χώρα στη σύγχρονη ιστορία, είναι έτοιμες να ανταποκριθούν στην πρόκληση.

Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην τελική ευθεία προς το Μαξίμου χρησιμοποιώ έναν απλό τρόπο να μαντεύω, σχεδόν πάντα σωστά, το ιδεολογικό στίγμα κειμένων και ανθρώπων: η αναφορά στη διαπλοκή σήμαινε ΣΥΡΙΖΑ και η αναφορά στον εθνολαϊκισμό σήμαινε αντι-ΣΥΡΙΖΑ.

Τελευταία όμως τα πράγματα άλλαξαν. Ο περί διαπλοκής ντόρος έχει μάλλον κοπάσει, ίσως επειδή η κυβέρνηση απέκτησε τα δικά της ερείσματα.

Εκεί όμως που τα πράγματα ήρθαν τα πάνω κάτω ήταν με τον εθνολαϊκισμό. Η συμφωνία για το «ονοματολογικό» –απεχθάνομαι τον όρο γιατί ακούγεται σαν κλινική νοσοκομείου– απέδειξε ότι η κωλοτούμπα δεν αποτελεί ιδιάζον χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το εθνικό μας σπορ.