Δύσκολα πειθόµαστε ότι σφάλαμε σε κάποια άποψη ή πράξη μας. Ανθρώπινο. Μοιραία, τον εαυτό μας τον βλέπουμε πάντα δίκαιο και πάντα αδικημένο, και σαν κέντρο του μικρόκοσμού μας. Στους πολιτικούς όμως αυτό το «ανθρώπινο» είναι ευεπίφορο σε μια κακοήθη εξαλλαγή που τους πείθει πως είναι κέντρο του σύμπαντος κόσμου αλλά και μικροί θεοί ή έστω πάπες. Οι άμετρες φιλοδοξίες καταντούν παρωπίδες σάρκινες, αξεχώριστες από το πρόσωπό τους. Στενεύουν τον ορίζοντά τους τόσο ώστε στον νυχτερινό τους καθρέφτη, όταν ξαναμετρούν βιαστικά τι είπαν και τι έπραξαν τη μέρα που πέρασε, να βλέπουν ένα τεράστιο θαυμαστικό: «Μπράβο, αστέρι μου! Συνέχισε!».

Στις αρχές Σεπτεμβρίου σημειώθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο βίαιες κοινωνικές διαμαρτυρίες για την ακρίβεια, με κύριο χαρακτηριστικό τον αχειραγώγητο από κόμματα και συνδικάτα χαρακτήρα τους.

Το θέμα σκιάστηκε από τον μιντιακό κουρνιαχτό του θανάτου και της κηδείας της βασίλισσας Ελισάβετ.

Ακολούθησε μια δεύτερη μετά τις διαμαρτυρίες μομφή στην Τρας, αυτή των αγορών, οι οποίες προφανώς προεξοφλούν ότι η οικονομική της πολιτική οδηγεί τη χώρα σε αχαρτογράφητη περιοχή.