To 2019 είναι χρονιά πολλαπλών εκλογών.
Τα πρώτα δείγματα για το κλίμα που επιδιώκεται να διαμορφωθεί από τώρα και να επικρατήσει στην προεκλογική περίοδο που ήδη διανύουμε είναι απολύτως αποθαρρυντικό.
Ένα άκρως τοξικό και διχαστικό νέφος καλύπτει τη χώρα την ώρα που την βαραίνουν τα μεγάλα άλυτα προβλήματα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Η επικίνδυνη πολωτική αναμέτρηση ετοιμάζεται ενώ ο μεγάλος Δημοκρατικός Μεταρρυθμιστικός Αριστερός χώρος, αυτός που θα γεννούσε ελπίδες, βιώνει τον κατακερματισμό του, τις παθογένειες του, την ατολμία του.
Χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες παρατηρούν αμήχανα τις ευκαιρίες να περνούν και να χάνονται.

Μιλώντας στον ραδιοσταθμό «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» , για την αύξηση του κατώτατου μισθού υπογράμμισε:

Η κυβερνητική απόφαση για την αύξηση του κατώτατου μισθού είναι θετικό γεγονός, έστω και αν άργησε! Έστω και αν η αύξηση θα έπρεπε να έχει δρομολογηθεί από 1.1.2017.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει και τις παρενέργειες, που η αύξηση αυτή συνεπιφέρει.
Πρώτα και κύρια απαιτείται η μέριμνα για την μη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των μη μισθωτών, μια και αυτές καθορίζονται με βάση τον κατώτατο μισθό.

Η έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών κλείνει μια εκκρεμότητα 10ετιών και δημιουργεί ένα πεδίο ευκαιριών: Να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της γειτονικής κρατικής οντότητας, να ενισχυθούν οι σχέσεις φιλίας με τη γειτονική χώρα και η συνοχή της ευρύτερης περιοχής έναντι των αρνητικών ανταγωνιστικών (αυταρχικών...) επιρροών, να ανατραπεί μια διεθνώς παγιωμένη αντίληψη ότι τα Βαλκάνια είναι πηγή δεινών.

Το ότι η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και η ψήφος για τη συμφωνία για το Μακεδονικό συνέπεσαν χρονικά και συσχετίστηκαν μας δίνει την ευκαιρία να δούμε αρκετά καθαρά πώς τα δύο κόμματα εξουσίας διαβάζουν και πώς προσπαθούν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά τα μεγάλα θέματα τα οποία, όπως λένε αμφότερα, πρέπει να μας ενώνουν.

Αρχίζοντας από τη Νέα Δημοκρατία, είθισται η αξιωματική αντιπολίτευση να διαφωνεί με την κυβέρνηση –τα ίδια και χειρότερα δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;– και στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών κάποιο δίκιο θα το είχε αν περιοριζόταν στους μικροκομματικούς ελιγμούς της κυβέρνησης που θέλησε όχι μόνο να λύσει το Μακεδονικό αλλά και να φέρει σε δύσκολη θέση τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η ιστορία καταγράφει και αξιολογεί όσους παίρνουν καθαρή θέση με αίσθημα ιστορικής ευθύνης στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος. Και η ΔΗΜΑΡ παίρνει καθαρή θέση. Όπως κάνουν εξάλλου η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, η Σοσιαλιστική Διεθνής. Είναι θετικό γεγονός ότι υπάρχουν δυνάμεις και στελέχη του προοδευτικού χώρου, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ εννοώ, που παίρνουν καθαρή θέση και τοποθετούνται υπέρ της Συμφωνίας. Και είναι σαφές ότι όλοι εμείς δεν στηρίζουμε την κυβέρνηση, στηρίζουμε την επίλυση του Μακεδονικού. Είμαστε σταθερά απέναντι στην κυβέρνηση και υπέρ της επίλυσης του Μακεδονικού.

«Οι Συνθήκες είναι όπως τα κορίτσια και τα τριαντάφυλλα. Διαρκούν όσο διαρκούν». Ισχύουν δηλαδή όσο ισχύουν. Με αυτή την περίφημη φράση αντέδρασε ο γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκολ το 1963 λίγο μετά τη σύναψη της Συνθήκης του Ελιζέ μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Και αντέδρασε έτσι καθώς η Γερμανία (Κόνραντ Αντενάουερ) δήλωσε ότι παρά τη Συνθήκη θα παραμείνει σε στενή, ειδική σχέση με τις ΗΠΑ. Χθες, ακριβώς πενήντα έξι χρόνια μετά, στο Ααχεν υπεγράφη από τον γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ μια νέα Γαλλογερμανική Συνθήκη (Συνθήκη του Ααχεν), η οποία δεν αντικαθιστά αυτή του 1963, αλλά τη συμπληρώνει και την επεκτείνει.

Μιλώντας με Ελληνες της διασποράς που έχουν κατακτήσει κορυφαίες θέσεις στο επιστημονικό και επιχειρηματικό διεθνές στερέωμα και που η ανιδιοτελής προσφορά τους βεβαιώνει ότι αγαπούν την Ελλάδα, τους ακούω να απορούν: Η πατρίδα μας είναι μια ασφαλής χώρα, μέλος του ΝΑΤΟ, της Ευρωζώνης, κανείς δεν φοβάται να επενδύσει σε αυτήν. Δεν υποφέρει από την τρομοκρατία, που ταλανίζει άλλες χώρες. Εχει ικανοποιητικές και σχετικά νέες υποδομές. Το κλίμα και το περιβάλλον της είναι μοναδικά – ποιος δεν θα ήθελε να εργαστεί σε αυτήν;

Η κυβέρνηση πήρε οριακή ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά ο τρόπος που την πήρε δείχνει ότι θα λαχανιάσει για να φτάσει ώς τον Μάιο. Η συμφωνία των Πρεσπών ασφαλώς θα κλείσει και καλό είναι που κλείνει για να απαλλάξει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας από ένα πρόβλήμα που την ταλανίζει επί δεκαετίες. Πέραν αυτού, είναι σίγουρο ότι η προεκλογική περίοδος που έχει ανοίξει θα εξελιχθεί σε κλίμα οξύτατου διχασμού. Δεν πρόκειται για πρόσκαιρη προεκλογική πόλωση. Ούτε για νέα φάση «ομαλοποίησης» της πολιτικής ζωής με την αντιπαράθεση ενός προοδευτικού και ενός συντηρητικού πόλου.

Το υπόλοιπο του χρέους μας στο ΔΝΤ είναι περίπου 10 δισ. ευρώ. Η αποπληρωμή του θα ολοκληρωθεί το 2024, θα γίνεται σταδιακά στα επόμενα 5 χρόνια. Αυτό το τμήμα του χρέους είναι το ακριβότερο από όσα οφείλουμε σε δημόσιους φορείς (ΕΚΤ, EFSF, ESM). Πληρώνουμε στο ΔΝΤ επιτόκια που αρχίζουν λίγο κάτω από 4% και, για ένα μέρος ύψους 3 δισ. ευρώ περίπου, ανέρχονται στο 4,9%. Πρόκειται για πανάκριβα δάνεια.

Μια χαρακτηριστική αντίδραση όσων αναβάλλουν κάτι επειδή το θεωρούν υπερβολικά δυσάρεστο ή δύσκολο είναι να αιφνιδιάζονται όταν διαπιστώνουν ότι αυτό που ανέβαλλαν θα συμβεί τη χρονική στιγμή που όλοι ξέραμε ότι θα συμβεί. Ετσι εξηγείται η τεταμένη, αγχώδης ατμόσφαιρα που έχει καταπλακώσει τους Βρετανούς και κυρίως τους πολιτικούς: στις 29 Μαρτίου 2019, η χώρα τους, μετά από δύο χρόνια άκαρπων και σπάταλων σε χρόνο διαπραγματεύσεων, θα πάψει να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είτε υπάρχει συμφωνία με τους μέχρι τώρα ετέρους της είτε δεν υπάρχει.

Η τηλεθέαση της συνέντευξης του πρωθυπουργού στον σταθμό Open TV την περασμένη Τετάρτη κυμάνθηκε από 12,4% έως 16,2%, εάν συμπεριλάβουμε την καλύτερη εκτίμηση στο υψηλότερο τέταρτο. Οπως και να έχει, τα ποσοστά είναι χαμηλά όχι μόνο για τηλεοπτική συνέντευξη πρωθυπουργού, αλλά και για την κρισιμότητα της στιγμής.

... Η συμφωνία των Πρεσπών δεν καθαγιάζει βέβαια και δεν εξαγνίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα πεπραγμένα του. Αντίθετα αναδεικνύει τις ιλαροτραγικές ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις και τις πολιτικές και πολιτισμικές συνέπειες της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ. Δεν υποστέλλει ακόμα την έντονη κριτική στην κυβέρνηση και στις πρακτικές της και ούτε βέβαια αναστέλλει την αναζήτηση ενός δημοκρατικού μεταρρυθμιστικού πολιτικού σχεδίου