Ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ ζητάει «τόλμη, ανανέωση και άνοιγμα συμμετοχής για το Big Bang της Αριστεράς και της Προοδευτικής Παράταξης. Ανοιχτό κόμμα για μία νέα προοδευτική και κοινωνική πλειοψηφία», ενώ τονίζει πως «Αλέξης Τσίπρας και εσωστρέφεια δεν πάνε μαζί» και πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «ήρθε η ώρα να πάρει και νέες πρωτοβουλίες» για μια «εξωστρεφή διαδικασία μετασχηματισμού σε ένα σύγχρονο και ανοιχτό κόμμα της αριστερής προοδευτικής παράταξης».

Τα νεοσύστατα σωματεία αποτελούν αντανάκλαση ισχυρών τάσεων που διαμορφώνονται σε σύγχρονες οικονομίες. Όσο οι επισφαλείς και προσωρινές δουλειές κερδίζουν έδαφος, ιδίως ανάμεσα στους μετανάστες και τους νέους, προκύπτουν νέες ομάδες για να αντιμετωπίσουν τη ζήτηση για εργασιακούς χώρους με λιγότερα μέτρα προστασίας. Και αναγκάζουν τα καθιερωμένα συνδικάτα να αγωνίζονται να προστατεύσουν την επικράτειά τους.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στη φάση οικοδόμησης της θεσμικής μνήμης της Γενοκτονίας των Εβραίων της Ευρώπης, τονίζει μεταξύ άλλων η ιστορικός και μεταφράστρια, Οντέτ Βαρών - Βασάρ, που μίλησε στην “Αυγή” της Κυριακής, με αφορμή την αυριανή Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

“Το σημαντικό είναι ότι η λειτουργία της Ημέρας Μνήμης πλέον πυροδοτεί πάρα πολλές εκδηλώσεις στην Αθήνα”, λέει, προσθέτοντας: “Φυσικά χρειάζεται ακόμη πολύς χρόνος, πολλή δουλειά και καλή θέληση, για να μπορέσουμε να πούμε ότι η μνήμη της Shoah έχει εγγραφεί οριστικά πια στη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας”.

Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι σε ολόκληρο τον κόσμο διαδηλώνουν μαζικά στους δρόμους για την κλιματική κρίση. Απαιτούν από τους πολιτικούς των χωρών τους να εισακούσουν τις βροντερές προειδοποιήσεις της επιστημονικής κοινότητας και να λάβουν άμεσα μέτρα. Πρέπει να καταλάβουμε πως η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, που, όπως συναινούν όλοι οι επιστήμονες, σχετίζεται με τη συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, δεν αφορά τόσο τον ίδιο τον πλανήτη όσο τη δυνατότητα του ανθρώπινου είδους να μπορεί να ζει πάνω σε αυτόν. Εν ολίγοις, ο πλανήτης θα συνεχίσει να υπάρχει -εμείς πάλι και κυρίως οι αμέσως επόμενες γενιές θα είμαστε οι μεγάλοι χαμένοι.

Με τη γνωστή τουρκική αντίληψη ότι «όλοι έχουν άδικο εκτός από εμένα», η Αγκυρα νουθέτησε, μέσω του υπουργού της των Εξωτερικών, την Ευρωπαϊκή Ενωση «να ενεργεί ως έντιμος μεσολαβητής στο θέμα της οριοθέτησης των ΑΟΖ στη Μεσόγειο».

Προσπαθεί ο κ. Τσαβούσογλου να προσθέσει στοιχεία στην κατʼ αυτόν «επιχειρηματολογία» περί αδικούμενης Τουρκίας. Απτόητη η τουρκική διοίκηση ως προς τις διεκδικήσεις της έναντι όλων σχεδόν των γειτόνων της ρίχνει το βάρος και στην Ανατολική Μεσόγειο επιχειρώντας να αποκτήσει μια σειρά σημείων στήριξης στον χώρο που καλύπτει το ιδεολόγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Ενα κατασκεύασμα που είναι προφανές ότι δεν στοιχειοθετήθηκε για ενίσχυση των σύμφωνων με το διεθνές δίκαιο δικαιωμάτων της Τουρκίας αλλά για την εξασφάλιση των επεκτατικών προθέσεών της πολύ πιο πέρα από τα όρια που της παρέχουν οι διεθνείς κανόνες και πρακτική.

Στην τελευταία έρευνα του οργανισμού ΔιαΝΕΟσις, που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2018, μια από τις ερωτήσεις που τέθηκαν στους πολίτες ήταν αν οι Εβραίοι είναι «κάτι καλό» ή «κάτι κακό». Τα ποσοστά ήταν παρεμφερή: 38,9% και 37,4% αντιστοίχως. Σε σχέση μάλιστα με την έρευνα της προηγούμενης χρονιάς, το πρώτο ποσοστό ήταν κατά πολύ μειωμένο (τότε έφτανε το 44,4%) και το δεύτερο σχεδόν αναλλοίωτο (ήταν 37,9%).

Δύο προφανή ερωτήματα προκύπτουν. Τι έκαναν οι Εβραίοι το 2017 και έπαψαν να είναι «κάτι καλό» για το 5,5% των Ελλήνων; Και γιατί, διάβολε, στον 21ο αιώνα σχεδόν τέσσερις στους δέκα Ελληνες θεωρούν τους Εβραίους «κάτι κακό»;

«Πραγματικά πιστεύω ότι αν δεν ήμουν εγώ, η Ελλάδα θα είχε βγει από το ευρώ το 2015», μας λέει ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Από το 2014 που ανέλαβε τα ηνία της Ε.Ε., ο Λουξεμβούργιος πολιτικός βρέθηκε αντιμέτωπος με μία σειρά από πρωτόγνωρες κρίσεις. Από την αποχώρηση ενός μέλους της Ε.Ε. για πρώτη φορά, στη μεγαλύτερη μεταναστευτική κρίση στην ιστορία της Ενωσης και στις εντάσεις με τις ΗΠΑ – ο κ. Γιούνκερ λέει χωρίς να διστάζει ότι το μοναδικό ζήτημα που τον κρατούσε ξάγρυπνο κατά τη διάρκεια της προεδρίας του δεν ήταν άλλο από εκείνο της Ελλάδας.

Το χαμηλό κόστος ζωής προσελκύει σταδιακά αυξημένο αριθμό χαμηλοσυνταξιούχων Γερμανών στην Ουγγαρία, τη Ρουμανία, την Κροατία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα, όπου ζει διπλάσιος αριθμός (10.000 άτομα) απ’ ό,τι πριν από μία δεκαετία. Αντίστοιχα, οι Ελληνες χαμηλοσυνταξιούχοι, μετά τις μειώσεις των συντάξεών τους κατά τη μνημονιακή δεκαετία τουλάχιστον κατά 45%, επιλέγουν την ημερήσια μετανάστευση ή τη μετανάστευση διαμονής τους στις βαλκανικές χώρες και ιδιαίτερα στη Βουλγαρία, στην οποία θεωρούν ότι το κόστος ζωής υπολείπεται αυτού της χώρας μας τουλάχιστον κατά 30%.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο 98χρονος σήμερα Γάλλος φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν στο περιοδικό L’ Obs (τεύχος 12 έως 18 Δεκεμβρίου 2019)

• Τι σημαίνει για σας η λέξη «επανάσταση»;

Σύμφωνα με το λεξικό Larousse, η επανάσταση είναι μια «απότομη και βίαιη αλλαγή στην κοινωνική και πολιτική δομή ενός κράτους, η οποία παράγεται όταν μια ομάδα που εξεγείρεται εναντίον των αρχών καταλαμβάνει την εξουσία και κατορθώνει να τη διατηρήσει». Αυτό είναι γενικά η επανάσταση. Για μένα όμως, όταν προσηλυτίστηκα στον κομμουνισμό, η Επανάσταση με κεφαλαίο έψιλον σήμαινε τη γέννηση ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Μετά από ένα εξάμηνο, στη διάρκεια του οποίου περίσσεψε η «ευαισθησία για τις ευάλωτες ομάδες», η «ικανότητα» των «αρίστων» και η έμφαση στην επικοινωνία, οι αρρυθμίες και η προϊούσα αποδιοργάνωση στο σύστημα Υγείας δεν μπορούν πια να κρυφτούν.

Τα χαμηλά αντανακλαστικά του υπουργείου Υγείας και κρίσιμων εποπτευόμενων φορέων, όπως ο ΕΟΦ, για την έγκαιρη αντιμετώπιση των καθημερινών δυσλειτουργιών στο ΕΣΥ και των ελλείψεων στην αγορά φαρμάκου είναι πλέον ευδιάκριτα και ευρέως παραδεκτά.

«Η επαναδημιουργία του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για την αποδοτική διαχείριση του προβλήματος. Αν δεν αλλάξει η πολιτική, κι αυτή η κίνηση θα είναι αποτυχημένη» τονίζει στην «Αυγή» ο Γιάννης Μουζάλας σχετικά με την επανασύσταση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής από την κυβέρνηση. Ο πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής θυμίζει ότι η κυβέρνηση άλλαξε έξι φορές οργανωτική δομή στις δομές διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού, με αποτέλεσμα ισάριθμες αποτυχίες. «Η λάθος πολιτική οδηγεί σε οργανωτική αποτυχία» σημειώνει χαρακτηριστικά.

Το 1971, ένας 32χρονος μηχανικός και οικονομολόγος, ο Κλάους Σβαμπ, διοργάνωσε μια συνάντηση στο Νταβός με στόχο τη διάδοση της ιδέας ότι η καπιταλιστική επιχείρηση δεν μπορεί να επιδιώκει υπεράνω όλων να δίνει κέρδη στους μετόχους της, αλλά πρέπει να υπηρετεί το συμφέρον της κοινωνίας, εργαζομένων, προμηθευτών και πελατών της. Στους 400 συμμετέχοντες, παρουσίασε τη δική του απάντηση στη θέση που είχε διατυπώσει λίγο νωρίτερα, Σεπτέμβριο 1970, ο Μίλτον Φρίντμαν, του Σικάγο, ότι «η κοινωνική ευθύνη της επιχείρησης είναι μία, να αυξάνει τα κέρδη της». Επί μισό αιώνα, η κυριαρχία της θέσης του Φρίντμαν ήταν καταθλιπτική. Σε αυτήν και στα αποτελέσματά της οφείλεται ίσως το γεγονός ότι, στο πέρασμα των χρόνων, το Νταβός του «ηττημένου» Σβαμπ κερδίζει απήχηση.