Το γεγονός ότι σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία τα πολιτικά κόμματα διαφωνούν δεν συνιστά λόγο να ανησυχούμε και δεν αποτελεί είδηση. Και επειδή διαφωνούν, επόμενο είναι να χαρακτηρίζουν τις απόψεις και τις πράξεις των αντιπάλων τους λανθασμένες και να τις επικρίνουν. Οσο για μας τους απλούς πολίτες, είναι εξίσου φυσιολογικό να διχαζόμαστε, δηλαδή να παίρνουμε το μέρος του ενός και να τα βάζουμε με τον άλλο.

Ολα αυτά θα τα χαρακτήριζα διαχρονικά, προφανή και στοιχειώδη. Τότε γιατί ο διχασμός συγκαταλέγεται στα πολιτικά αμαρτήματα και ως τέτοιο καταγγέλλεται εν χορώ από όλους;

Είναι φορές που η Αριστερά δυστυχώς παίρνει την οσμή από το «Ηοuse of cards», δηλαδή από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά με τις μηχανορραφίες πίσω από τον Λευκό Οίκο. Πρόκειται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ που εξελίσσεται σε ένα ωμό παιχνίδι εξουσίας που στρεβλώνει από τα πράγματα κάθε κανόνα αριστερής δεοντολογίας και ηθικών ευαισθησιών. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Ο Π. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ παίζουν όλα τα χαρτιά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, είναι απέναντι σε όλη την ατζέντα των ανθρωπίνων κοινωνικών δικαιωμάτων για να περιχαρακώσουν το ιδεολογικό τους στίγμα και πρόσφατα κάνουν και κούρσα φιλο-νατοϊκής πολιτικής (στα όρια του προτεκτοράτου).

Αποτελεί κοινό τόπο ότι το SPD υπέστη μια καταστροφική ήττα την Κυριακή στην Βαυαρία. Το ερώτημα που προκύπτει για εμάς είναι αν είναι μια Γερμανική - και μάλιστα βαυαρική - ιδιαιτερότητα η αν προσφέρεται για εξαγωγή ευρύτερων συμπερασμάτων για την επίκαιρη συζήτηση που έχει ανοίξει και στην χώρα μας για τις μετεκλογικές συνεργασίες στον προοδευτικό χώρο.

Ας ξεκινήσουμε από τα αποτελέσματα: Η συντηρητική παράταξη στράφηκε προς τα δεξιά. Τις απώλειες των Χριστιανοκοινωνιστών ( εταίρου των Χριστινοδημοκρατών της Μέρκελ, με πιο συντηρητικές θέσεις) καρπώθηκε το ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία» AfD.

Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρονται εντόνως για τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Θεωρούν ότι αυτή η συμπόρευση έφτασε στο τέλος της και μερικοί καλούν τον πρωθυπουργό να δώσει ένα τέλος. Ως προς τη διαπίστωση εντάξει. Πράγματι η σχέση έχει αγγίξει τα όριά της. Ηταν μια σχέση παράταιρη από την αρχή. Δύο κόμματα που σε πολλά ζητήματα το ένα κοιτάει στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή (σχήμα λόγου είναι, δεν κυριολεκτώ) συνασπίστηκαν και αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν.

Όλα άρχισαν όταν ο παράταιρος εταίρος της κυβέρνησης έβγαζε τα προεκλογικά σποτάκια με το σπασμένο αριστερό χέρι του «μικρού Αλέξη» και ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωθε πως η έφοδος στην εξουσία περνούσε υποχρεωτικά από τις ράγες του τρένου που οδηγούσε ένας ακροδεξιός μηχανοδηγός. Στην αρχή, λίγοι κατάλαβαν ότι ο εναγκαλισμός των δύο αρχηγών θα μπορούσε να εκθέσει ανεπανόρθωτα την «πρώτη φορά Αριστερά». Η Βουλή ωστόσο ήταν το πραγματικό πεδίο της δοκιμασίας. Οι ΑΝΕΛ δεν ψήφισαν κανένα από τα λεγόμενα προοδευτικά νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ

...Αλήθεια, για πόσο ακόμη ο κ. Τσίπρας θα κάνει ότι δεν βλέπει τι συμβαίνει, ειδικά σε μια περίοδο που η σοβαρότητα και η αξιοπιστία αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για τη διεθνή εικόνα της χώρας με στόχο την έξοδο από την οικονομική κρίση; Για πόσο ακόμη θα θυσιάζονται στον βωμό της εξουσίας οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς; Η αποπομπή του Πάνου Καμμένου από τη θέση του υπουργού Εθνικής Αμυνας είναι πλέον η τελευταία ευκαιρία για να μπει ένα τέλος στον κατήφορο. Διαφορετικά, θα ισχύει το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

Κάποιοι συνωμότησαν εναντίον της ελληνικής οικονομίας; Ζούμε ημέρες μεγάλης αναταραχής σε όλες τις αγορές. Πριν από την ασταθή αντίδραση της Παρασκευής, η Wall Street βίωσε τη χειρότερη εβδομάδα του τελευταίου 7μήνου, σημειώνοντας πτώση επί πέντε συνεχείς συνεδριάσεις, ενισχύοντας την πτώση των χρηματιστηρίων σε Ασία και Ευρώπη με αποτέλεσμα οι παγκόσμιοι χρηματιστηριακοί δείκτες να πέσουν σε χαμηλό 8 μηνών. Προφανής αιτία, η αντίδραση των κεφαλαίων στην προοπτική περαιτέρω ανόδου των αμερικανικών επιτοκίων και η προσπάθεια προσαρμογής τους στο νέο περιβάλλον, που ώθησε τις αποδόσεις των αμερικανικών ομολόγων σε υψηλό 7ετίας, στο 3,26%.

Ο Ζαν Πιζανί-Φερί («Τα Νέα», 12.9.2018) ισχυρίζεται ότι ενώ ανέκαθεν η πολιτική της Ευρώπης διαρθρωνόταν με βάση τη διάκριση Αριστερά – Δεξιά, σε αρκετές χώρες σήμερα αυτή δεν χαρακτηρίζει την πολιτική σκηνή. Είναι αλήθεια πως θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα κανείς αν ψάξει να βρει μεγάλες προγραμματικές διαφορές, για παράδειγμα, μεταξύ των σουηδών σοσιαλδημοκρατών και του κόμματος των κεντροδεξιών μετριοπαθών ή των γερμανών σοσιαλδημοκρατών από τους χριστιανοδημοκράτες και γενικότερα μεταξύ των κομμάτων των πάλαι ποτέ δύο πανίσχυρων πόλων: της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροδεξιάς.

....Για να συμβάλλουμε αποφασιστικά σε όλα αυτά χρειαζόμαστε μία ΔΗΜΑΡ ισχυρή, ανανεωμένη ικανή να συμβάλει θετικά στην παρουσία της ανανεωτικής αριστεράς στο εγχείρημα της κεντροαριστεράς. Για να πείσουμε με τον πλούτο των ιδεών και των θέσεων μας. Σε αυτή την χρονιά ουσιαστικά θα υπάρχουν πέντε εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές, βουλευτικές, τοπικές, δημοτικές και περιφερειακές). Χρειαζόμαστε ουσιαστικές διαρθρωτικές οργανωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα για να επιτευχθούν οι στόχοι μας.

Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ η εισήγηση του προέδρου του κόμματος, Θανάση Θεοχαρόπουλου, ψηφίσθηκε από την Κεντρική Επιτροπή με μεγάλη πλειοψηφία ( 5 λευκά στην 80μελή Κ.Ε.). Νέος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος εκλέχθηκε ο Στέργιος Καλπάκης με ποσοστό 95% (και 5% λευκά)

Εκλέχθηκε επίσης η νέα Εκτελεστική Επιτροπή του κόμματος.

Η Δήλωση του νέου Γραμματέα, Στ. Καλπάκη, μετά την εκλογή του

Το βιογραφικό του Στ. Καλπάκη

Τον τελευταίο μήνα βιώνουμε ένα πρωτόγνωρο καθημερινό καταιγισμό από ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, χρονικά, μαρτυρίες, ντοκουμέντα και κάθε είδους δημοσιεύματα, εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων, από την Ελλάδα αλλά κυρίως από το εξωτερικό για το κολαστήριο της Ευρώπης, την τραγική Μόρια!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει αναγκαστεί να αποκαλεί, αυτή την ακραία αθλιότητα που βιώνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, απλώς … μια δύσκολη κατάσταση! Μιλούσαν πολύ εύκολα για «ανθρωπιστική κρίση» στην Ελλάδα της κρίσης και των 2 Μνημονίων, αλλά τώρα είναι αυτοί, που με δικές τους ευθύνες έχουν οδηγήσει σε …ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, πρωτόγνωρη για την Ελλάδα, μια προσφυγική κρίση, για την οποία, βεβαίως, δεν έχουν την κύρια ευθύνη.

Οταν διαβάζουμε τα κείμενα των άλλων είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Κι αυτή η αίσθηση επιτείνεται όποτε συμβαίνει να ξέρουμε το αντικείμενο ή τουλάχιστον να το έχουμε ζήσει από πιο κοντά. Κάτι τέτοιες σκέψεις μού πέρασαν από το μυαλό με αφορμή το πώς σχολιάστηκε στην Ελλάδα η εντυπωσιακή εμφάνιση του Κόρμπιν στο ετήσιο συνέδριο των Βρετανών Εργατικών και η προοπτική να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές.

Βάζοντας κατά μέρος λίγα σχόλια που προσπάθησαν να αναλύσουν ψύχραιμα το φαινόμενο Κόρμπιν, τα υπόλοιπα τα βρήκα από άστοχα μέχρι τερατώδη.