Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τη στροφή του στη ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων – που ο ίδιος τη βίωσε, εν πολλοίς, ως αναγκαστικό συμβιβασμό – και τη δεύτερη νίκη του το Σεπτέμβριο του 2015, εφάρμοσε μια κυβερνητική πολιτική που ήταν μίγμα αφενός των μνημονιακών υποχρεώσεων και αφετέρου των δικών του πολιτικών στόχων και επιδιώξεων.

Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 είχε θετικό ισοζύγιο καθώς τέθηκαν στην κυβερνητική ατζέντα:

Οφείλουμε να προσπαθούμε, χωρίς βέβαια να εμφανιζόμαστε αφελείς, αλλά ψύχραιμοι μαθητές του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Κεμάλ Ατατούρκ, οι οποίοι παρά τις τραυματικές εμπειρίες κατάφεραν να φτάσουν σε υποδειγματική για την εποχή ελληνοτουρκική φιλία.

Έχω μερικές φορές την εντύπωση ότι δεν θέλουμε να κατανοήσουμε ότι η Τουρκία, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα είναι εσαεί δίπλα μας. Θα συνορεύουμε. Ούτε εμείς πρόκειται να μετακομίσουμε κάπου ανάμεσα στο Βέλγιο και στο Λουξεμβούργο (αφήστε που μια τέτοια μετακόμιση δεν θα ήταν και τόσο επιθυμητή), ούτε η Τουρκία κάπου στην Υποσαχάροα Αφρική, αρκετά μακριά μας.

Το σκεπτικό της καλλιτεχνικής «επέμβασης» που πραγματοποίησαν κατά τη διάρκεια της παρέλασης στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας εκθέτουν τα 10 κορίτσια που πήραν μέρος στη συγκεκριμένη δράση. Σε κείμενό τους που απέστειλαν στην «Εφ.Συν.» τονίζουν μεταξύ άλλων: «Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. Ισως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά».

Πλησιάζοντας χρονικά στον γιορτασμό της ημέρας του ΟΧΙ, άνοιξε και πάλι με ευθύνη της υπουργού Παιδείας η συζήτηση για επαναφορά της ανάδειξης των σημαιοφόρων στο Δημοτικό με βάση την βαθμολογία και όχι την κλήρωση που είχε νομοθετήσει η προηγούμενη πολιτική ηγεσία, η οποία, μαζί με τη συνδικαλιστική παράταξη των δασκάλων και τα αντίστοιχα όργανα του πολιτικού μας χώρου, υπερασπίζονται την απόφαση για κλήρωση ανάμεσα σε όλους τους μαθητές και μαθήτριες του/της σημαιοφόρου, αναφέροντας τα παιδαγωγικά κριτήρια υπέρ της κλήρωσης με βάση και σχετική απόφαση του ΣτΕ, προσθέτοντας εύλογα ότι με υπουργικές εγκυκλίους δεν ανατρέπεται ο νόμος που καθιέρωσε την κλήρωση.

Γιατί είναι δύσκολες οι μεταρρυθμίσεις; Γιατί, ενώ το κόστος τους είναι άμεσο, το όφελός τους είναι μελλοντικό – είναι η σύντομη απάντηση. Η κυβέρνηση που θα θελήσει να τις κάνει πληρώνει άμεσα το πολιτικό κόστος (την αποδοκιμασία από όσους θίγονται από αυτές), ενώ το όφελος είναι μελλοντικό και αβέβαιο – ενδέχεται να μην προλάβει να έχει κάποιο πολιτικό όφελος όταν/αν αυτές οι μεταρρυθμίσεις αρχίσουν να αποδίδουν καρπούς και να ενισχύουν την ανάπτυξη.

«Απαιτείται ένα γενναίο άνοιγμα σε όλο τον προοδευτικό κόσμο», για να γίνει «ο προοδευτικός αριστερός πόλος πλειοψηφική δύναμη στην ελληνική κοινωνία απέναντι στη ΝΔ και να κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές», δηλώνει ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επαναφέρει στην τάξη ή δεν απομακρύνει από την κυβέρνηση τον Αδωνι Γεωργιάδη. Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ας αφήσουμε κατά μέρος την εκδοχή να απαιτήσει ο αρχηγός της Δεξιάς από τον υφιστάμενό του, αλλά αντιπρόεδρο του κόμματος και πρωτοκλασάτο υπουργό, να μην ξεπερνά τα όρια, να μην εκτίθεται τρεις φορές τη μέρα στις τηλεοράσεις, να αποφεύγει τις εν θερμώ παρεμβάσεις τουιτάροντας κατά ριπάς και ανακαλώντας σε χρόνο ρεκόρ τις επίμαχες αναρτήσεις του. Είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί.

Αυτή η ερώτηση κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες στις συζητήσεις χιλιάδων μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Στόχος μας είναι η υπόθεση αυτή να απασχολήσει πολλούς περισσότερους το επόμενο διάστημα. Κυρίως τη νέα γενιά, όπου στις τελευταίες εκλογές αναδειχθήκαμε πρώτο κόμμα.

Η de facto συνεργασία Τουρκίας - Συρίας στο Κουρδικό, η οποία διαμορφώθηκε με μεσολαβητή τον Πούτιν, είναι το επίκεντρο μιας ευρύτερης περιφερειακής δυναμικής. Μιας δυναμικής η οποία στην εξέλιξή της θα συμπεριλάβει το Ιράν και το Ιράκ και η οποία αν εκτυλιχτεί χωρίς εμπόδια θα αποκαταστήσει τις σταθερές των περιφερειακών ισορροπιών της περιόδου 1946-58.

Η κλιμάκωση των αντιδράσεων γύρω από την ταινία Joker σηματοδοτεί κατά τη γνώμη μου δύο πράγματα:

1. Την ευκολία με την οποία ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα γύρω από τη σχέση ψυχικής υγείας και βίας υιοθετεί χωρίς καμία αμφισβήτηση την προσέγγιση της ταινίας, ότι δηλαδή κάποιος με σοβαρή ψυχική ασθένεια είναι αναγκαστικά και βίαιος. Με τον τρόπο που αναπαριστά η ταινία τους ψυχικά πάσχοντες, ουσιαστικά συνεισφέρει στην περαιτέρω εδραίωση κοινωνικών στερεοτύπων και στίγματος για όσους υποφέρουν από παρόμοια νοσήματα.

“ ... ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ 4,5 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΙΚΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ’37 ΚΑΙ ΤΟ ΠΔ ΤΟΥ ΄91;”!

O ορυμαγδός, που ακολούθησε την επέμβαση της αστυνομίας στους δύο κινηματογράφους που πρόβαλαν το ΤΖΟΚΕΡ, ανέδειξε με τα παρακολουθήματα και την ακραία συζήτηση ένα σημαντικό ζήτημα.

Μερικά πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο άσχημα. Το 1990, ο αριθμός των ανθρώπων σε όλον τον κόσμο που ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας ήταν 1 δισεκατομμύριο 890 εκατομμύρια. Το 2015, είχε μειωθεί σε 735 εκατομμύρια. Πρόκειται για σπουδαίο επίτευγμα, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι σε αυτά τα 25 χρόνια ο πληθυσμός της Γης αυξήθηκε σημαντικά: ως ποσοστό του συνόλου, ο αριθμός των ακραία φτωχών έπεσε από 36% σε 10%.