Με τις επιλογές της η Αγκυρα τεστάρει τις αντοχές, τα αντανακλαστικά, τη θέληση και τον πατριωτισμό της ελληνικής κυβέρνησης. Η καταγραφή που κάνει την ικανοποιεί.

Η Κύπρος κινδυνεύει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 40 χρόνια. Εχει να αντιμετωπίσει έναν επιθετικό ρεβανσιστή Ερντογάν, ο οποίος αμφισβητεί ευθέως τις διεθνείς συνθήκες, το διεθνές δίκαιο και τα κυρίαρχα δικαιώματα της Μεγαλονήσου στη θάλασσα. Επιπλέον, η Κύπρος βρίσκεται δίπλα στις εστίες πολέμου και συγκρούσεων. Εκεί όπου η Τουρκία νομίζει ότι δικαιούται να ορίζει το ποιος «είναι τρομοκράτης» και να καταπατά τον διεθνή νόμο. Η συμπεριφορά της Τουρκίας στη Συρία θυμίζει εκείνη της Γερμανίας στην Πολωνία το 1939. Η κατάσταση για την Κύπρο δυσκολεύει και εξαιτίας του γεγονότος ότι:

Το βράδυ της Κυριακής δεν μπορούσα να κοιμηθώ και χάζευα. Πού χαζεύει κανείς σήμερα; Στο διαδίκτυο. Και έτσι παρακολούθησα όλη αυτή την εποποιία της σαχλαμάρας να φουσκώνει μέχρι να γίνει ένα «ακατάλληλον για ανηλίκους», το θέμα της εβδομάδας. Κάποτε λέγαμε για την αυτοαναφορικότητα των σόσιαλ μίντια, για τις τρικυμίες σε ποτήρι που ξεσπάνε και μαίνονται με σφοδρότητα για ένα 24ωρο χωρίς να τις παίρνει κανείς χαμπάρι, έξω από το φέισμπουκ και το τουίτερ. Όχι πια. Τώρα η «αληθινή» ζωή είναι συνέχεια των κοινωνικών δικτύων, ο δημόσιος διάλογος καθορίζεται από αυτά.

Κι όμως, αυτό που μοιάζει με «ελληνικό παράδοξο» είναι ίσως η επιτομή του νεοφιλελευθερισμού: καταστολή στη σκέψη, περιστολή της ελευθερίας, ασύστολη λιτότητα. Κι ίσως ο «Τζόκερ» τους τρομάζει τόσο πολύ γιατί συνομιλεί με τους Τζόκερ εντός μας.

Ενας ψιλόλιγνος οστεώδης άνδρας ζωγραφίζει ένα τεράστιο χαμόγελο στο βαμμένο λευκό πρόσωπό του. Ο Αρθουρ Φλεκ, επαγγελματίας κλόουν, ετοιμάζεται για δουλειά. Σε λίγα λεπτά μια ομάδα από χαμίνια τον κλέβουν και τον πλακώνουν στο ξύλο.

Όχι, δε θα διαβάσετε μια ακόμη κριτική για την πολυσυζητημένη ταινία. Δεν είμαι άλλωστε ο κατάλληλος να το κάνω. Ούτε, όμως, και μια ανάλυση για την ψυχική υγεία και τη μεταφορά της στον κινηματογράφο. Το γεγονός ότι ο Τοντ Φίλιπς δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει ότι το Gotham City είναι η Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ΄80 μας προκαλεί να προσεγγίσουμε τα γεγονότα έξω από το σύμπαν της DC Comics, να τα εντάξουμε στον ιστορικό χρόνο και να συζητήσουμε για το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται.

Η Γαλλία υπό τον πρόεδρο Ε. Μακρόν έχει επανέλθει ως η ηγέτιδα πολιτική δύναμη στην ΕΕ, κάνει κουμάντο, ενώ η Γερμανία φαίνεται να περιορίζεται σε μια δευτερεύουσα οικονομική κυρίως θέση

Η Γαλλία σταμάτησε τελικά την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Β. Μακεδονία και την Αλβανία. Μια βαθύτατα λάθος επιλογή με κίνδυνο την αποσταθεροποίηση των Δ. Βαλκανίων (που θα πρέπει να διορθωθεί στο αμέσως επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου προτού είναι αργά). Υπογραμμίζει όμως τον νέο ρόλο της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση – ΕΕ. Ετσι, παρά το χαστούκι που δέχτηκε πρόσφατα το Παρίσι από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την απόρριψη της υποψήφιάς του για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Σιλβί Γκιουλάρ, και ενώ στη λαϊκή φαντασίωση η Γερμανία ηγεμονεύει στην Ενωση, η πραγματικότητα είναι σαφώς διαφορετική.

Δεν είναι καινούργιο ότι ζούμε σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, πολλές φορές μάλιστα απρόβλεπτα και επικίνδυνα. Μόνο που τα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό έχουν ξεπεράσει κάθε όριο λογικής και κινούνται πλέον στα όρια του παραλόγου. Στροφές, μεταμορφώσεις και παλινωδίες ηγετών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν ηγεμονεύουσες δυνάμεις του κόσμου είναι πια καθημερινή ρουτίνα ανατρέποντας ισορροπίες και συμμαχίες, στηριγμένες πολλές φορές σε ποταμούς αίματος.

Η μακρόχρονη κρίση και το πλήθος των μέτρων, μνημονιακών και άλλων, που τη συνόδευσαν, άφησαν πίσω τους πάμπολλες στρεβλώσεις και απίθανα βάρη σε πολίτες και επιχειρήσεις. Το φορολογικό βάρος και εκείνο των ασφαλιστικών εισφορών είναι υπέρμετρο, αφαιρώντας την όποια ικμάδα από νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Η επέμβαση στη Συρία δημιούργησε προς στιγμή την εντύπωση ότι η Τουρκία μπορεί να χαλαρώσει την πίεση στην Κυπριακή ΑΟΖ. Δεν πρόκειται. Η Τουρκία παρανομεί βάναυσα επιχειρώντας γεωτρήσεις στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και μάλιστα μέσα στο οικόπεδο επτά που έχει ήδη αδειοδοτηθεί. Αλλά είναι εμφανές ότι, παρά τις αντιδράσεις τόσο από Κύπρο και Ελλάδα αλλά και κυρίως από διεθνείς συντελεστές (ΗΠΑ , Ευρωπαϊκή Ένωση-ΕΕ), η Τουρκία δεν ακούει και δεν υποχωρεί . Συνεχίζει ακάθεκτη τις έκνομες ενέργειές της.

Αυτή η ιστορική αντίφαση δεν έχει προηγούμενο: ποικίλες κινήσεις ενώνουν δυνάμεις με στόχο να εγκαταλείψουν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία εν ονόματι του μίσους που τρέφουν προς αυτήν! Από το Κρανς Μοντάνα και μετά, αυτή η αντίφαση πήρε πιο επιθετική μορφή. Πρωταγωνιστής της πολιτικής αυτής ο ίδιος ο Ν. Αναστασιάδης (λ.χ. ρεσιτάλ παραπλάνησης στην ομιλία του στους Μορφίτες, 13/10). Κινήσεις, με από παλιά διαμορφωμένες θέσεις υπέρ της λύσης «δίπλα – δίπλα», αφού κατανόησαν «πού το πάει ο πρόεδρος», βρήκαν την ευκαιρία να εργαστούν στη γραμμή «τώρα είναι η ώρα για να τελειώσουμε μια και καλή με την υπόθεση «διακοινοτικές συνομιλίες».

Γνωρίζετε τι κάνει κάποιος που δεν θέλει να ζυμώσει; Λέω ότι ίσως οδύρεται για τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα…

Εχουμε κάνει όλα όσα μπορούσαμε (έστω, τα πιο σημαντικά...) για την αναπτυξιακή εκκίνηση της χώρας και, άραγε, αυτό που μας εμποδίζει είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα 7 δισ. ευρώ, 3,5% του ΑΕΠ; Θα άλλαζε τροχιά η ελληνική οικονομία αν τα πλεονάσματα μειώνονταν στο 2,5% του ΑΕΠ, ήτοι κατά 2 δισ. ευρώ στα επόμενα τρία χρόνια; Λοιπόν, αν είχαν βάση οι κορώνες της αντιπολίτευσης και ειδικά της ελάσσονος (όσον αφορά την οποία, φευ, η επίκληση των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι το μοναδικό στοιχείο της «άλλης πολιτικής» που υποτίθεται ότι επεξεργάστηκε…), τότε με αυτά τα 2 δισ. επιπλέον, το κράτος θα άλλαζε τις τύχες της χώρας. Εχουν;

Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές δεν είναι ακόμη γνωστό το κυβερνητικό σχέδιο που ανέλαβε ο Υπουργός Εσωτερικών να παραδώσει στα μέλη της διακομματικής επιτροπής εν όψει της δεύτερης και τελικής(;) συνάντησής τους την προσεχή Δευτέρα.

Θα ήθελα να καταθέσω στο δημόσιο διάλογο τρείς καίριες, κατά την άποψή
μου, επισημάνσεις και να καταλήξω με μια υπόμνηση για το δικαίωμα της εξ αποστάσεως ψήφου των εκτός ελληνικής επικράτειας συμπατριωτών.

Μετά από μια μεγάλη περίοδο αδικαιολόγητης αδράνειας, ο δημόσιος διάλογος για την ψήφο των εκτός επικρατείας Ελλήνων πολιτών έχει αναζωπυρωθεί και ήδη βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αν όμως επιχειρήσουμε μια ψύχραιμη αποτίμηση της έως τώρα πορείας του, είναι φανερό ότι, ακόμα και σήμερα, ένα μεγάλο μέρος αυτού του διαλόγου είτε εκκινεί από εσφαλμένες προϋποθέσεις είτε κινείται φανερά εκτός των ορίων του ισχύοντος Συντάγματος.