Τι δεν είναι μεταρρύθμιση; Από το 2009 έως το 2019 έχουν γίνει πέντε νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, όλες είχαν καταληκτική ημερομηνία, όλες ήταν για τελευταία φορά – και όλες παρατείνονταν. Οι ενδιαφερόμενοι μάθαιναν να «πιάνουν στασίδι» σε καθεμία αλλά να περιμένουν και την επόμενη, με αποτέλεσμα να έχουν δηλωθεί 2,4 εκατ. παρανομίες, αλλά να μην έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες/πληρωθεί τα πρόστιμα παρά για λιγότερες από τις μισές.

Οι σημαίες, σαν άυλα σύμβολα, δεν έχουν ιδιοκτήτες. Εχουν αντιδικούντες διεκδικητές του νοήματός τους, αφού δεν διαθέτουν την ίδια ακριβώς σημασία για όλους, άτομα, τάξεις ή παρατάξεις. Πολύ απλά: Αλλα σήμαινε η γαλανόλευκη (καθώς και ο εθνικός ύμνος) για τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου κι άλλα βεβαίως, εντελώς διαφορετικά, για τους δικτάτορες. Σήμα του πάθους για την ελευθερία από τη μια, ταφικό σύμβολο από την άλλη, στο μνήμα της δημοκρατίας.

Η αναθεωρητική πρότασή μας είχε διπλή στόχευση: να εμβαθύνει τη δημοκρατία και την προστασία δικαιωμάτων και ελευθεριών, ιδίως έναντι του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισμού, αλλά και να θωρακίσει θεσμικά το πολίτευμα, ενσωματώνοντας εγγυήσεις με βάση τα διδάγματα της κρίσης. Η εκλογική επικράτηση της ΝΔ δεν επιτρέπει την ολοκλήρωση αυτών των μεταρρυθμίσεων και αναδεικνύει την ιδεολογική οπισθοδρόμηση του κόμματος αυτού, ακόμη και σε σχέση με τον πρόσφατο εαυτό του του 2014.

Με αφορμή τις επισκέψεις του κ. Μητσοτάκη στη Σαγκάη και του προέδρου Σι στην Αθήνα, στο μυαλό μας έντονα χαράχτηκαν οι εικόνες από την επίσκεψη της κινεζικής αντιπροσωπείας στο λιμάνι του Πειραιά και από την τόσο ευγενική υποδοχή του Ελληνα πρωθυπουργού, λίγες ημέρες νωρίτερα, στα γραφεία της Cosco στη Σαγκάη.

Η δρομολογημένη πλέον ολοκλήρωση της διαδικασίας συνταγματικής αναθεώρησης θέτει και πάλι επί τάπητος το ζήτημα της αξιοπιστίας της συνταγματικής πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης. Στο παρόν άρθρο θα αποτιμηθεί αυτή η πολιτική με κριτήριο τον σεβασμό του Συντάγματος στις έως τώρα θεσμικές παρεμβάσεις της, ενώ σε επόμενο θα αξιολογηθούν τα αποτελέσματα του εν εξελίξει αναθεωρητικού διαβήματος.

Επί μήνες συζητούσαν για τον σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης στην Ισπανία ο σοσιαλιστής Σάντσεθ και ο αριστερός ριζοσπάστης Ιγκλέσιας. Τη μία μέρα συμφωνούσαν, την επόμενη διαφωνούσαν. Το κουβεντολόι κράτησε καιρό. Οι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων διαμαρτύρονταν, η Δεξιά έπαιρνε χρόνο για να ανασυνταχθεί μετά την εκλογική πανωλεθρία που είχε υποστεί, η άκρα Δεξιά καιροφυλακτούσε για να αρπάξει την ευκαιρία και να βγει από το σκοτάδι, τον φυσικό της χώρο.

Κάποια πράγματα, εκτός από καλά ή κακά, είναι αναμενόμενα. Και ως τέτοια τα αποδεχόμαστε, όπως τη ζέστη το καλοκαίρι και το κρύο τον χειμώνα. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν οι δηλώσεις πολιτικών με αφορμή εθνικές επετείους. Κοινότοπες και επιγραμματικές, απαγγέλλονται μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης για να παίξουν στα δελτία. Είναι επίσης κατά κανόνα βαρύγδουπες «ανοησίες» (προφανής η αυτολογοκρισία).

Τιμούμε στις 17 Νοέμβρη την εξέγερση των φοιτητών και του ελληνικού λαού απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών, όπως και τον αγώνα και τη θυσία κάθε δημοκράτη πολίτη καθ’ όλη τη σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας.

Οι μνήμες και τα μηνύματα που εξέπεμψε η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα στις μέρες μας, όπου δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολιτευτικής περιόδου αμφισβητούνται, το δόγμα «νόμος και τάξη» έρχεται να επιβληθεί με αστυνομοκρατία και καταστολή, ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης απαξιώνεται και ρατσιστικές και ξενοφοβικές θέσεις βρίσκονται ξανά στο προσκήνιο καθιστώντας αναγκαίο τον αγώνα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τι γλύκα έχει το αυτονόητο; Ο Μάκης Βορίδης ξέρει. Είπε το αυτονόητο σοροπιαστά. Είπε ότι η επιβολή του νόμου δεν γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων· ότι εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας. Είπε ότι το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας και ότι η κυβέρνηση «θα συνεχίσει να κάνει αυτό».

Η αντιπαράθεση Γαλλίας–Γερμανίας, που κορυφώθηκε πριν από μερικές εβδομάδες με το βέτο Μακρόν στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας και της Βόρειας Μακεδονίας με την Ε.Ε., επεκτείνεται σε νέα μέτωπα. Σχεδόν αμέσως με τη διαπίστωση Μακρόν στον Economist ότι το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό, ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Μάας με άρθρο του στο Spiegel τόνισε ότι θα ήταν λάθος να υπονομεύσουμε το ΝΑΤΟ, χωρίς τις ΗΠΑ ούτε η Γερμανία ούτε η Ευρώπη μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους, πρόσθεσε. Είναι φανερό ότι το Βερολίνο νιώθει να απειλείται λιγότερο από την παράκαμψη της Ατλαντικής Συμμαχίας από τον Τραμπ και περισσότερο από μια ευρωπαϊκή αμυντική δομή στην οποία θα κυριαρχεί η Γαλλία.

Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, οι πολίτες έδωσαν ένα πολιτικό τέλος στη θλιβερή κοινοβουλευτική παρουσία της Χρυσής Αυγής. Το νέο-ναζιστικό μόρφωμα είχε ήδη αρχίσει να διαλύεται μέσα από αποχωρήσεις μελών, εκβιασμούς, αλληλοκατηγορίες και «καρφώματα». Είναι σαφές πως η δίκη της Χρυσής Αυγής ήταν καταλυτική όχι μόνο για τη δημόσια εικόνα του κόμματος αλλά και για την ανάδειξη της εσωτερικής λειτουργίας της οργάνωσης.

Για το Προσφυγικό υπάρχουν λύσεις και «λύσεις». Λύσεις που δίνουν προοπτική και «λύσεις» που δημιουργούν χάος, λιγότερες ελπίδες και κλείνουν τους ορίζοντες.

Συμφωνούμε όλοι ότι οι διαδικασίες ασύλου είναι χρονοβόρες και συχνά ατελέσφορες. Ο τελευταίος νόμος θεωρεί ότι τις βελτιώνει. Oμως, αν δούμε τα συστατικά του με ψυχραιμία θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τρεις ισχυρισμούς – τρεις μύθους.