Είχαν όλες τις προϋποθέσεις για ελαφρύνσεις προς τα μεσαία και λαϊκά στρώματα, αλλά επέλεξαν να κατευθύνουν το μισό και πλέον μέρος του δημοσιονομικού χώρου στις επιχειρήσεις

- Ο στόχος για ανάπτυξη στο 2,8% κινείται σε πολύ αισιόδοξες προβλέψεις, μεγαλύτερες ακόμη κι από ό,τι προβλέπουν διεθνείς οργανισμοί

- Θα μπορούσαμε να έχουμε επιπλέον θετικά μέτρα 1,8 δισ. ευρώ αν η Ν.Δ. προχωρούσε το σχέδιο για μείωση του στόχου πρωτογενών πλεονασμάτων από 3,5% σε 2,5%

Ήταν Ιανουάριος του 2006. Ηταν μέρες έξαρσης του φόβου για την γρίπη των πτηνών. Οι τουρκικές αρχές στην Αγκυρα είχαν επιβάλει αυστηρά μέτρα για τα κοτέτσια που πολλοί διατηρούσαν στις αυλές τους. Ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, 82 ετών πια και απόμαχος της πολιτικής, ήταν αναστατωμένος γιατί η αστυνομία είχε περάσει από το σπίτι του και του είχε ζητήσει να θανατώσει τις κότες του. Είχε αυτήν την αγωνία να τον τρώει όταν τον συνάντησα στο σπίτι του, να μιλήσουμε για τα Ιμια, δέκα χρόνια μετά την κρίση που είχε ξεσπάσει όταν εκείνος ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μα είχε διάθεση να μιλήσει.

«Το Ελσίνκι», σε συνδυασμό με «την Κοπεγχάγη», ήταν ιστορική επιτυχία, οδηγώντας στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τον Δεκέμβριο του 1999 στο Ελσίνκι, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμπεριέλαβε στα συμπεράσματά του δύο σημαντικές για τον Ελληνισμό πρόνοιες. Η μια αφορούσε τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Η άλλη, που επαρκώς αξιοποιήθηκε, αφορούσε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ: προνοούσε ότι η απόφαση για την προσχώρηση της Κύπρου στην ΕΕ θα λαμβανόταν χωρίς η επίλυση του Κυπριακού να αποτελέσει προϋπόθεση.

Ο κ. Σημίτης θυμάται τη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι το 1999 όπου έγινε το πρώτο βήμα για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και κατηγορεί τον πρώην πρωθυπουργό και τη ΝΔ για τις μετέπειτα εξελίξεις. Ειδικά για τους χειρισμούς στη Σύνοδο Κορυφής του 2004

Αίσθηση και έντονες συζητήσεις προκάλεσε το άρθρο – παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, μέσα από τις σελίδες των «ΝΕΩΝ» του Σαββατοκύριακου.

Οι μεγάλες πολιτικές συνήθως ξεκινούν από μικρές εμπνεύσεις. Και κυρίως από απρόσμενα γεγονότα, που υποχρεώνουν σε δράση. Ετσι έγινε και με το Ελσίνκι: To 1999, ζήσαμε από κοντά την εμμονή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην ένταξη της Τουρκίας σε αυτήν, ή τουλάχιστον στην εμμονή της στην έναρξη διαπραγματεύσεων με αυτήν για την ένταξη. Από την άλλη μεριά, ήταν μια διαφορετική Τουρκία, από τη σημερινή, που επιδίωκε την ένταξη urbi et orbi. H ευρωπαϊκή εμμονή ήταν τέτοια ώστε ορισμένα κράτη να χρησιμοποιήσουν το εκβιαστικό επιχείρημα ότι αν η Ελλάδα επέμεινε στην άρνηση να δεχτεί την έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, θα έπρεπε να βρεθεί μια διέξοδος, με την παράκαμψη της ομοφωνίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Αδικαιολόγητα αιφνιδιάστηκε η κυβέρνηση από τις εξελίξεις. Η στρατηγική της Τουρκίας δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Με το παράνομο μνημόνιο με τη Λιβύη επιχειρεί να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στην απομόνωση που έχει περιέλθει λόγω των επιλογών της να παραβιάζει το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και λόγω της αναβάθμισης της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας με τις τριμερείς συνεργασίες και την εν γένει πολυδιάστατη πολιτική μας. Αποσκοπεί στο να παρεμβάλει νομικούς και πραγματικούς φραγμούς στον East Med και να μας εμποδίσει να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας για οριοθέτηση της ΑΟΖ με χώρες όπως η Αίγυπτος.

Ο Μπόρις Τζόνσον κέρδισε το στοίχημά του καθώς η προχθεσινή εκλογική αναμέτρηση ήταν επί της ουσίας ένα δεύτερο δημοψήφισμα που δίνει σαφή λαϊκή εντολή για υλοποίηση του Brexit. Χρειάστηκαν τριάμισι χρόνια από το δημοψήφισμα του Ιουνίου του 2016 για να καταλάβουν οι οπαδοί της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. αλλά και στις Βρυξέλλες ότι η συνταγή της Δανίας και της Ιρλανδίας, όπου πραγματοποιήθηκαν δύο δημοψηφίσματα για να προκύψει αποτέλεσμα που να στηρίζει την ευρωπαϊκή κανονικότητα, δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε μια μεγάλη δύναμη όπως το Ηνωμένο Βασίλειο.

Ας αρχίσουμε παραθέτοντας ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: η άνοδος της Ακροδεξιάς ανά τον κόσμο συνεχίζεται και επιταχύνεται. Δεν πρόκειται για συμπτώσεις ή συγκυριακά φαινόμενα, αλλά για κρίση βαθιά. Θα ήταν εγκληματικό να την αγνοήσουμε. Κάτι πρέπει να κάνουμε.

Και το τι είναι αυτό το κάτι όλοι το γνωρίζουμε: το ευρύτερο δυνατό μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων που ναι μεν διαφωνούν για πολλά, αλλά πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στις θεμελιώδεις αξίες μιας ανοιχτής κοινωνίας, όπως τη ζήσαμε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μετά τον πόλεμο.

Στους λίγους μήνες της πρωθυπουργίας του Μπόρις Τζόνσον, απειράριθμες ήταν οι φορές που ο ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ περιγράφηκε στον φιλελεύθερο Τύπο της Βρετανίας και της ηπειρωτικής Ευρώπης ως ένας "παλιάτσος” που κατέγραφε "αλλεπάλληλες ήττες”. Όμως, στην πραγματική πολιτική μάχη ενώπιον του εκλογικού σώματος (και όχι στους διαδικαστικούς ελιγμούς ενός χαοτικού και αυτοαναφορικού κοινοβουλίου), ο "παλιάτσος” αυτός χάρισε στους Βρετανούς Συντηρητικούς, σύμφωνα τουλάχιστον με τα πρώτα αποτελέσματα, τη μεγαλύτερη νίκη τους από την εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Θέλουμε, εμείς οι άνθρωποι, να συνεχίσουμε να ζούμε καλά και να ζούμε με ασφάλεια σε αυτόν τον πλανήτη; Η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια υπαρξιακή απειλή – αρχίζει πλέον να γίνεται ορατή σε όλους. Τα δάση καίγονται από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία. Οι έρημοι εξαπλώνονται στην Αφρική και στην Ασία. Η άνοδος της στάθμης της θάλασσας απειλεί ευρωπαϊκές πόλεις, καθώς και νησιά του Ειρηνικού. Η ανθρωπότητα έχει ξαναδεί παρόμοια φαινόμενα στο παρελθόν, αλλά ποτέ με αυτήν την ορμή. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες των τραγικών αποτελεσμάτων από τις πρόσφατες πυρκαγιές και πλημμύρες στην Ελλάδα.

Το εγχείρημα είναι ανοιχτό: ευρύ αριστερό, δημοκρατικό μέτωπο και όχι κόμμα σούπερ μάρκετ. Η κουβέντα περί πασοκοποίησης είναι στείρα. Χρειάζεται κριτική διεύρυνση και ανασυγκρότηση με προγραμματικά ανοίγματα. Δυναμικές κοινωνικές συμμαχίες, όχι ανακύκλωση πολιτευτών.

Το σοκ της ήττας επιδρά καταλυτικά στην αντιπολιτευτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανές. Μάλλον εμφανής και η απροθυμία αναστοχασμού. Τι έφταιξε; Εχασε. Οφείλει να ανασυγκροτηθεί, να αντιπολιτευτεί σοβαρά και να επανέλθει. Να διαχειριστεί την κατά Τραβέρσο «αριστερή μελαγχολία». Αναγκαία προϋπόθεση: να δει κριτικά τη διακυβέρνησή του.

O ποταμός Εβρος έχει μήκος 168 χιλιομέτρων. Ο φράχτης έχει στηθεί στο σημείο όπου είναι στεριά και έχει μήκος 12,5 χιλιομέτρων, μια περιοχή από την οποία έτσι αλλιώς δεν είχαμε ροές. Σε κάθε περίπτωση, έχει καλυφθεί όλο το τμήμα της ξηράς και αν απομένει κάποιο σημείο είναι πολύ μικρό και άνευ ιδιαίτερης σημασίας όσον αφορά το πέρασμα. Επί υπουργίας μου, με κλιμάκιο του στρατού και της αστυνομίας ταξίδεψα κατά μήκος όλου του ποταμού δύο φορές έτσι ώστε να έχω εποπτεία και εικόνα όλης της περιοχής και να γνωρίζω τι ακριβώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε.