Παραμονές της ανανεωμένης πρωτοβουλίας του ΟΗΕ, η χαοτική κατάσταση για το Κυπριακό βγήκε ξανά στο φως με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο. Ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β’ δηλώνει στην εφημερίδα «Πολίτης»: «Ο πρόεδρος σε συζητήσεις που είχαμε μου έλεγε πως έβλεπε τη λύση δύο κρατών και εγώ διαφώνησα έντονα μαζί του…».

Η προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία, η οποία ουσιαστικά θα αρχίσει στις 16 Ιανουαρίου με την εκλογή του νέου ηγέτη της Χριστιανοδημοκρατίας δείχνει ότι για πολλοστή φορά θα διαψεύσει τις προσδοκίες των εταίρων του Βερολίνου στην Ε.Ε. Στην ισχυρότερη ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει άξια λόγου διακομματική και εσωκομματική συζήτηση για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τον «εθνικισμό του εμβολίου». Τώρα -και θα μας επιτρέψετε τον νεολογισμό- βλέπουμε μπροστά μας τον νεποτισμό του εμβολίου: μετά το επικοινωνιακό υπερθέαμα και τις φωτογραφίες με το εμβόλιο, τα κυβερνητικά στελέχη διαγκωνίζονται για να εμβολιαστούν παρακάμπτοντας γιατρούς, νοσηλευτές, ηλικιωμένους.

Θα είναι μέγα λάθος να γίνουμε σαν τους αντιπάλους μας. Προφανώς δεν θα γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο, το χτύπημά μας όμως πρέπει να είναι καίριο

Από ιδιοσυγκρασία ανήκω σ’ αυτούς που έλκονται από ουσιαστική προγραμματική αντιπολίτευση. Με επιχειρήματα και γόνιμη αντιπαράθεση, χωρίς εχθροπάθεια. Ο καταγγελτικός λόγος με απωθεί, η συνεχής αναζήτηση σκανδάλων επίσης, η ενασχόληση με τις δραστηριότητες της Μαρέβας με αφήνει παγερά αδιάφορο, το ίδιο συμβαίνει όταν βλέπω να χρησιμοποιούν κάποιοι το «σκληρόμετρο» για να αξιολογήσουν την αποτελεσματικότητα της αντιπολίτευσης.

‘Ηταν αρχές Σεπτεμβρίου όταν σε έναν εργασιακό χώρο στη Βόρεια Ελλάδα καταγράφηκαν 191 κρούσματα. Δεν χρειάστηκε να περάσει ούτε ένας μήνας μέχρι να προκύψει δεύτερο αντίστοιχο περιστατικό με 114 κρούσματα αυτή τη φορά. Βρισκόμασταν ακόμα στην περίοδο που η κυβέρνηση ζούσε την αυταπάτη ότι η χώρα δεν θα αντιμετωπίσει ένα δεύτερο κύμα της πανδημίας. Είχαμε μόλις βγει από ένα καλοκαίρι όπου κυριαρχούσε το μοτίβο για τις ευθύνες της «νεολαίας που γλεντάει» και για τις πλατείες.

Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να προχωρήσει στη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η πανεπιστημιακή αστυνομία θα υπάγεται διοικητικά και θα λογοδοτεί στην ΕΛ.ΑΣ. και θα στελεχωθεί με την πρόσληψη 1.000 νέων αστυνομικών, οι οποίοι θα περιπολούν στα Πανεπιστήμια και θα οπλοφορούν με κλομπ. Οι ενστάσεις που θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς στη δημιουργία ενός τέτοιου σώματος είναι πολλές.

Η σημερινή πανδημία μάς εφοδίασε με χρήσιμα συμπεράσματα. Αρχικά αποδείχθηκε η αξία των ισχυρών δημόσιων συστημάτων υγείας παγκοσμίως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η αναγκαιότητα αμοιβαιοποίησης του χρέους που διογκώνεται εντός μιας κρίσης. Τέλος, αναδείχθηκε η ανάγκη, σε περιόδους που για υγειονομικούς λόγους επιβάλλεται η κοινωνική αποστασιοποίηση, να θωρακίζεται η Δημοκρατία. Γιατί, ιδιαίτερα στη χώρα μας, τα μέτρα περιορισμού της κίνησης των πολιτών αξιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση της Ν.Δ. για να επιδείξει έναν πρωτοφανή αυταρχισμό.

Η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης θα οδηγήσει και στον ολοκληρωτικό «αφανισμό» της επικουρικής σύνταξης, μια για πάντα

Το έτος 2021 αποδεικνύεται περίτρανα «έτος απορρύθμισης της εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης». Είναι προφανές ότι το δεύτερο μεγάλο «θύμα» της πανδημίας, μετά τη δημόσια υγεία, είναι οι εργασιακές σχέσεις και η δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Φρόντισε άλλωστε γι’ αυτό η κυβέρνηση, που λίγο πριν από την εκπνοή του έτους, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή, επέφερε νέα χτυπήματα στην εργασία και κατά συνέπεια στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων:

Το κάλεσμα του Φραγκίσκου "να ξαναρχίσουμε να ονειρευόμαστε" τον κόσμο μετά τον κορωνοϊό συνοψίζει το πάντρεμα οικολογικού και κοινωνικού ζητήματος

Στα 84 του, ο Πάπας Φραγκίσκος εξέδωσε, ταυτόχρονα σε ιταλικά, ισπανικά, αγγλικά και γερμανικά, το πιο πολιτικό του βιβλίο (“Ας ξαναρχίσουμε να ονειρευόμαστε”), όπου, συνοψίζοντας ευκρινώς τη θέση του κατά του νεοφιλελευθερισμού, θέτει τα όρια των προτάσεών του.

Τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 11ης Δεκεμβρίου δεν ικανοποίησαν όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση κινείται με ιδιοσυγκρασιακούς αυτοματισμούς στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κρατών-μελών της. Παρά το γεγονός, όμως, ότι η ΕΕ είναι ένας υπερεθνικός Οργανισμός, στηριζόμενος στην αρχή της αλληλεγγύης, είναι, παράλληλα, και ένας μηχανισμός που αποτελείται από 27 μέρη, τα οποία έχουν κάθε λόγο να προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, και, συνεπώς, να μετριάσουν το βεληνεκές της αλληλεγγύης, εκεί που αυτά μπορεί να θιγούν.

Υπήρξαν πολλές αντιδράσεις στην έκθεση Πισσαρίδη - θετικές και αρνητικές. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να αναπτύξω έξι προτάσεις που αρθρώνουν αρνητικά και θετικά στοιχεία της έκθεσης.

1. Ξεκινώ από τις νεοφιλελεύθερες προτάσεις του σχεδίου Πισσαρίδη. Το μεγαλύτερο βάρος δίνεται στην αγορά. Το κράτος πρέπει να παίζει κυρίως ρυθμιστικό ρόλο, δηλαδή να δημιουργεί ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οι ιδιωτικές επενδύσεις να είναι αποτελεσματικές, να οδηγούν στην ανάπτυξη. Βέβαια, το σχέδιο αναφέρεται στις κρατικές επενδύσεις, αλλά η έμφαση είναι στις ιδιωτικές.

Η Τουρκία επιχειρεί ένα εντυπωσιακό φιλευρωπαϊκό άνοιγμα. Και ανεξάρτητα αν είναι προσχηματικό ή όχι θα πρέπει να αξιοποιηθεί. Αλλά, ενώ τα Συμπεράσματα του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έδειξαν ότι η στρατηγική των κυρώσεων δεν αποδίδει, έχει ήδη αρχίσει να καλλιεργείται ξανά «εις τα καθʼ ήμας» ο μύθος ότι έρχονται σκληρές κυρώσεις τον Μάρτιο (λόγω και των αμερικανικών κυρώσεων). Δεν έρχονται.