Απόσπασμα από δήλωση κυβερνητικού εκπροσώπου κάπου στον πλανήτη Γη: «Η κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει ούτε στα μέσα ενημέρωσης ούτε στη δουλειά των δημοσιογράφων. Σέβεται απόλυτα την ανεξαρτησία τους». Εδώ γελάει κάθε πικραμένος, ακόμα κι αν έχει συνεργάτη-σύμβουλο έναν περιοδεύοντα πολιτευτή της περιωπής του κ. Ψαριανού. Και γελάει αυτοσαρκαστικά, από θλίψη. Ακόμα και ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γελάει από μέσα του τη στιγμή που κάνει μια τόσο παραμυθητική δήλωση. Σαρκαστικά. Ξέρει γιατί. Κι εμείς ξέρουμε. Και οι αναγνώστες-τηλεθεατές-ακροατές ξέρουν. Το πιστοποιούν άλλωστε και οι έρευνες της κοινής γνώμης διεθνώς, στις οποίες καταγράφονται υψηλά έως υψηλότατα ποσοστά αναξιοπιστίας των ΜΜΕ.

Οσοι παρακολούθησαν τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό έγιναν μάρτυρες της επιτηδευμένης θριαμβολογίας των υπουργών και των βουλευτών της Ν.Δ.

Έναν προϋπολογισμό που οδηγεί μεθοδευμένα τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην πτώχευση, που μειώνει τις δαπάνες για την Υγεία ενώ η πανδημία επελαύνει, που κόβει στο μισό το συγχρηματοδοτούμενο σκέλος του ΠΔΕ για τις υποδομές ενώ τα δημόσια έργα θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την οικονομική καταστροφή.

Η Ελλάδα πρέπει να κάνει διάλογο με την Τουρκία; Ναι, λένε ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Εξωτερικών, τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Τι είδους διάλογο; Εφ’ όλης της ύλης όπως ζητάει η Τουρκία και πιέζουν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και ο αμερικανικός παράγοντας; Οχι, απαντούν η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, που θέλουν διάλογο μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. «Κανένα διάλογο με τους πειρατές» φωνάζει ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Παρακολουθώντας τις τόσο πια κοινότοπες αναλύσεις σχετικά με τις τουρκικές επιδιώξεις και τις εντυπωσιακές γνώσεις ακόμα και για τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του Ερντογάν, θα περίμενα αντίστοιχα ν’ ακούσω τουλάχιστον, έστω και ακροθιγώς, κάποια αντερείσματα. Θα περίμενα έστω και ψήγματα αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Αγνωστες μεν έννοιες στην Ελλάδα, δυστυχώς όμως πολύ βασικές, για την κατανόηση και επίλυση προβλημάτων. Θέλοντας λοιπόν να κάνω μια ελάχιστη συνεισφορά, θα περιοριστώ στις πιο ευδιάκριτες αδυναμίες της εξωτερικής μας πολιτικής.

Από το καλοκαίρι έως και σήμερα, η πολιτική της κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην επιδίωξη νέων ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Τουρκίας, οι οποίες θα έστελναν ένα σκληρό μήνυμα ενωσιακής αποφασιστικότητας στην Αγκυρα. Σήμερα, όμως, οι Ελληνες ξύπνησαν στη χώρα της πραγματικότητας: στα τελικά Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου 10 και 11 Δεκεμβρίου αναφέρεται απλώς η απόφαση διεύρυνσης των υφιστάμενων από τον Νοέμβριο του 2019 ελαφρών κυρώσεων εναντίον αξιωματούχων και εταιρειών της Τουρκίας που εμπλέκονταν στις παράνομες έρευνες υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στον απόηχο ακόμα μιας μαραθώνιας συζήτησης για την Τουρκία, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Ε.Σ.) τα μεσάνυχτα της Πέμπτης (10/12) αποφάσισε να κρατήσει στο τραπέζι την προσφορά του προς την Αγκυρα (τη «θετική ατζέντα»), αλλά αδυνατεί να χαράξει στρατηγική απέναντι στον πολύτιμο, γεωστρατηγικό -πλην όμως προβληματικό- γείτονά της και να καταλήξει σε αποφάσεις. Οι πιο ζημιωμένες από αυτή την αποτυχία είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενες, η Κύπρος και η Ελλάδα, όσο κι αν το γεγονός αυτό κρύβεται πίσω από τις «μάχες» περί κυρώσεων στο τελικό κείμενο των συμπερασμάτων.

Συμπληρώθηκαν φέτος 100 χρόνια από τον θάνατο του Μαξ Βέμπερ (1864-1920). Η επέτειος αυτή αποτέλεσε την αφορμή για την έκδοση του συλλογικού έργου «Max Weber - 100 χρόνια μετά», που επιμελήθηκε ο Γιάννης Κτενάς (Εκδόσεις Ευρασία 2020). Σημαντικοί μελετητές, Ελληνες και ξένοι, εξετάζουν στις σελίδες του τις διάφορες πτυχές της πολύτιμης πνευματικής κληρονομιάς του Βέμπερ τόσο ως πολιτικού στοχαστή όσο και ως κοινωνικού επιστήμονα.

Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν χωρούν πλέον προσωπικές στρατηγικές και παραγοντισμοί, ατομικές ατζέντες και εσωστρέφειες που εξυπηρετούν αυτούς που οραματίζονται μια Αριστερά που θέλει να απευθύνεται μόνο στους... αριστερούς. Νομίζω ότι πρέπει να απευθυνθούμε στον κάθε πολίτη, στην κοινωνία, στα κοινωνικά στρώματα που συναντήσαμε το 2015 και απομακρύναμε το 2019

Οι πρώτες επιλογές του Τζο Μπάιντεν για τα σημαντικά πόστα της κυβέρνησής του (εξωτερική πολιτική, οικονομικά, περιβάλλον) είναι πιθανόν να δυσαρεστήσουν εκείνους που προσβλέπουν σε βαθιές αλλαγές στην Ουάσιγκτον. Όμως, ακόμα και μια ελάχιστα φιλόδοξη πολιτική θα βρει εμπόδια από ένα Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που δεν υπέστη την αναμενόμενη ήττα.

Οι δημοσκοπήσεις είναι μια προσομοίωση των εκλογών. Με τη διαφορά ότι στις εκλογές το ερώτημα είναι ένα, ενώ οι δημοσκοπήσεις, εκτός από την πρόθεση ψήφου, καταγράφουν επίσης τις απόψεις των ψηφοφόρων πάνω σε διάφορα επίδικα θέματα που προσδιορίζουν τι θα ρίξουν τελικά στην κάλπη. Κι αυτό τις κάνει πολύ ενδιαφέρουσες. Αξίζει λοιπόν να διαβάσουμε προσεκτικά τη δημοσκόπηση της Prorata που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου.

Μπροστά στην πρόκληση των εμβολίων δεν πρέπει να επικρατήσει ούτε κλίμα θριαμβολογίας και αβάσιμης προσδοκίας ότι «τελειώνουμε με την πανδημία», αλλά ούτε ατεκμηρίωτος σκεπτικισμός για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητά τους. Αυτό που χρειαζόμαστε πρωτίστως είναι ειλικρίνεια, τεκμηριωμένες απαντήσεις από τους ειδικούς, συστηματική φαρμακοεπαγρύπνηση και συνεχή αξιολόγηση της εμβολιαστικής πολιτικής.

Η έναρξη μαζικών εμβολιασμών κατά του SARS-CoV-2 στη Μεγάλη Βρετανία είναι σίγουρα ένα πολύ καλό και αισιόδοξο νέο.

Το κόστος και οι απώλειες μιας υγειονομικής πανδημίας δεν μπορούν να συγκριθούν με τις αντίστοιχες επιπτώσεις που θα έχει η κλιματική αλλαγή. Θα δημιουργήσει πολλές μεγαλουπόλεις με πληθυσμό άνω των 10 εκατομμυρίων κατοίκων σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, με άναρxη δόμηση και με προβληματική υγειονομική διαχείριση των αναγκών του αυξανόμενου πληθυσμού.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάδοση ζωονοσογόνων απειλών, ίσως να μας οδηγήσουν σύντομα σε μια άλλη μεγάλη πανδημία. Ισως να είναι θέμα χρόνου.