Οι τοποθετήσεις των κομμάτων και ιδιαιτέρως του πρωθυπουργού και της Νέας Δημοκρατίας, με αφορμή την επίθεση, που δέχθηκε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, όταν επισκέφθηκε εκδήλωση των Ποντίων, είναι αποκαλυπτικές σε σχέση με την αντιμετώπιση της βίας κατά πολιτικών προσώπων και όχι μόνο (π.χ. εκπροσώπων θεσμών).

Δείχνουν επίσης τον βαθμό κατανόησης αυτού του φαινομένου και της ευθύνης για την όλο και πιο συχνή εμφάνιση τέτοιας κοινωνικής συμπεριφοράς.

Εξαιτίας της παρακμής και της σύγχυσης που μας περιβάλλει, επιβάλλεται συχνά να υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα. Η δημοκρατία λοιπόν είναι το καλύτερο πολίτευμα για μια κοινωνία και ο καλύτερος τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας ενός πολιτικού φορέα.

Όχι γιατί έτσι λαμβάνονται οπωσδήποτε οι σωστές αποφάσεις – αυτό κρίνεται πάντα εκ των υστέρων - αλλά γιατί τις παίρνουμε όλοι μαζί και κατά πλειοψηφία και είμαστε συνδρώντες, συμμετέχοντες και συνυπεύθυνοι. Γι` αυτό η δημοκρατία μπορεί να είναι πιο αργή αλλά στο τέλος αποδεικνύεται πάντοτε πιο αποτελεσματική. Είναι έτσι κι αλλιώς λάθος να ταυτίζουμε πάντοτε την ταχύτητα με την αποτελεσματικότητα. Έχει γράψει θαυμάσια πράγματα επ` αυτού ο Καστοριάδης, για να τον θυμηθούμε κι αυτόν.

Τ​​ο κείμενο «Μια Στρατηγική Ανάπτυξης για το Μέλλον», που κατέθεσε με μεγάλη καθυστέρηση στη Βουλή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρέχει την ευκαιρία να συζητήσουμε για την επιθυμητή πορεία της οικονομίας μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου.

Οι κυβερνητικοί εταίροι αναγνωρίζουν ότι η κρίση οδήγησε στα μνημόνια και όχι το αντίστροφο, αφού στο αναπτυξιακό σχέδιο γίνεται η παραδοχή ότι τα δίδυμα ελλείμματα πριν από το 2009 ήταν εκτός ελέγχου, με αποτέλεσμα να χαθεί η πρόσβαση στις αγορές. Ετσι, το σχέδιο αναγνωρίζει ως προϋπόθεση για τη μετάβαση σε βιώσιμη ανάπτυξη τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος δημοσιονομικής σταθερότητας με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.

Στο Στρασβούργο τον Απρίλιο, τις ημέρες της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρώιμο καλοκαίρι στην πόλη. Λιακάδα. Το θερμόμετρο στους 27 βαθμούς σταθερά, ο ουρανός καταγάλανος. Όλοι με φανελάκια στους δρόμους, στις πλατείες, στις όχθες του ποταμού Ιλλ. Εδώ, όμως, τελειώνει το τουριστικό ρεπορτάζ. Κατευθείαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τώρα. Εκεί ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο πρόεδρος της Γαλλίας, εκφώνησε μια ομιλία βαρυσήμαντη*. Με θέμα; Το σχέδιό του για το μέλλον της Ευρώπης.

Μερικές φορές κάποιες λύσεις εμφανίζονται μόνες τους. Οι μειώσεις στις γεννήσεις είχαν επί σειράν ετών στείλει τη Γερμανία στη χειρότερη θέση στην ΕΕ ως προς την πίεση της πληθυσμιακής γήρανσης. Την καθόλου ζηλευτή αυτή θέση εφέτος κατέλαβε η Ιταλία ακολουθούμενη από την Ελλάδα. Τι άλλαξε και βελτιώθηκε η θέση της Γερμανίας;

Η Γερμανία υποδέχτηκε από το 2015 ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες.

Είδα δεκάδες βίντεο και φωτογραφίες από την επίθεση εναντίον του Γιάννη Μπουτάρη. Ακουσα δεκάδες αδιανόητα συνθήματα και βρισιές. Προδότη, χολέρα, τουρκόσπορε, βρωμότουρκε, πουστάρα, σκουλήκι, παραιτήσου, είσαι για κρεμάλα, φύγε από εδώ, Μπουτάρη αλήτη η πόλη μας ανήκει. Είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου το πρόσωπο του φασισμού.

Και μετά, είδα τη συγκλονιστική στιγμή που ο λόγος του μίσους μετασχηματίζεται σε φασιστική πράξη. Εκατοντάδες πρόσωπα, ανάμεσά τους ανέμελα νεαρά ζευγάρια που σταμάτησαν να φλερτάρουν, άρχισαν να κραυγάζουν: «φύγε φύγε».

Η εικόνα του Γιάννη Μπουτάρη, πεσμένου στα γόνατα μετά από τον άγριο προπηλακισμό των τραμπούκων, θα συνοδεύει για πολύ καιρό το πολιτικό και πολιτισμικό τοπίο της Θεσσαλονίκης. Όχι μόνο επειδή ξυπνάει τις χειρότερες μνήμες από τις μέρες εκείνες που οι παρακρατικοί κυκλοφορούσαν στους δρόμους με τρίκυκλα αλλά επειδή δείχνει πως η Θεσσαλονίκη παραμένει ακόμη μια «πόλη των φαντασμάτων». Πριν από λίγο καιρό, άλλωστε, η ομιλία του Γ. Μπουτάρη για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης έδειχνε ξεκάθαρα πως το τραυματικό παρελθόν στοιχειώνει ακόμα την πόλη: «Η Πλατεία Ελευθερίας», έλεγε ο Μπουτάρης, «είναι ένας χώρος δημοκρατίας, όπου το 1908 όλοι οι Θεσσαλονικείς, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι, πανηγύρισαν μαζί την ανακήρυξη του οθωμανικού συντάγματος.

Προ διετίας η Βουλή αποφάσισε να δημιουργηθεί το Υπερταμείο, στο οποίο (πέραν του ΤΑΙΠΕΔ…) θα υπάγονταν όλες οι ΔΕΚΟ και τα περίπου 70.000 ακίνητα του Δημοσίου. Διακηρυγμένος στόχος ήταν να επιτευχθεί διαφανής, αποδοτική διαχείριση της δημόσιας περιουσίας. Με αυτήν την έννοια, μια δομή που θα ασκούσε επαγγελματική (αντί πελατειακής...) διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, το Υπερταμείο θα λειτουργούσε ως επιπλέον εγγύηση στους δανειστές ότι θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, όπερ θα μας διευκόλυνε στη διεκδίκηση μεγαλύτερης ελάφρυνσης του χρέους.

Το Πολυτεχνείο ήταν ο «τόπος» όπου εκφράστηκε η συμπυκνωμένη αντίδραση των φοιτητών απέναντι στη Χούντα. Αποτέλεσε την κορυφαία πράξη μαζικής αντίστασης ενός τμήματος του ελληνικού λαού, της φοιτητικής νεολαίας, και προκάλεσε τη συμμετοχή και άλλων στρωμάτων του. Ο ηρωισμός, τα θύματα και η κτηνώδης επέμβαση των στρατοκρατών, αλλά κυρίως η γνώση και η ενημέρωση χιλιάδων πολιτών για το τι συνέβαινε μέσα από τον ραδιοφωνικό σταθμό, συνετέλεσαν ώστε η εξέγερση να καταλάβει την κορυφαία θέση μεταξύ όλων των αντιστασιακών ενεργειών ενάντια στην απριλιανή δικτατορία.

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων για την ανάγκη συμπόρευσης της Κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά. Παλιότερα με τον Πιτέλα, πρόσφατα με τον Ούντο Μπούλμαν. Eπίσης υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το τέλος της πρωθυπουργικής «αυταπάτης». Τα αυτονόητα, δυστυχώς για τη δική μας χώρα, είναι ζητούμενα. Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα.

Οπως όλα δείχνουν πάμε προς σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία. Η Λέγκα (πρώην του Βορρά), αδελφό κόμμα του γαλλικού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, και το Κίνημα Πέντε Αστέρων, που ίδρυσε ο κωμικός Μπέπε Γκρίλο, οι δύο νικητές των εκλογών του περασμένου Μαρτίου, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους. Εχουν κοινά τα δύο κόμματα; Οχι πολλά. Απέχθεια για το «κατεστημένο», για την Κεντροαριστερά, για την Τράπεζα της Ιταλίας, για την ανεξάρτητη δημοσιογραφία, για την Ευρώπη.

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Είμαι φανατικός αντίπαλος του αντισημιτισμού και της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Θεωρώ τους Εβραίους έναν αδικημένο λαό και υποστηρίζω πολλές από τις απόψεις τους. Ωστόσο η περίπτωση με την σφαγή στην Γάζα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια ορισμένη «ιστορική» επιείκεια. Ο Νετανιάχου προώθησε αυτήν την σύγκρουση για να προωθήσει ταυτοχρόνως τα πολιτικά του παιχνίδια για την αντιμετώπιση της ευρύτατης αμφισβήτησης που δέχεται στην διακυβέρνηση του. Πρόκειται δηλαδή για μια τυχοδιωκτική γραμμή η οποία στο όνομα των θρησκευτικών συμβολισμών για την Ιερουσαλήμ ανοίγει τον ασκό του Αιόλου.