H πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία μετά από καιρό του έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν είναι μια αξιοσημείωτη εξέλιξη στο μέτρο που μπορεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο της συνεχούς έντασης. Ενα πρώτο καλό βήμα (που είχαμε προτείνει από τη θέση αυτή πολλές φορές). Ομορες χώρες δεν μπορεί παρά να είναι σε σταθερή επικοινωνία (οι δύο ηγέτες είχαν να μιλήσουν εδώ και έξι μήνες. Αδιανόητα πράγματα ακόμη και για την υποσαχαρική Αφρική!). Αρκεί να υπάρξει τώρα και το κατάλληλο follow-up από τις δύο πλευρές σε πράξεις και λόγια. Αυτό συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, ότι θα πρέπει πρώτα απʼ όλα να σταματήσει η «αμετροέπεια του λόγου» και από τις δύο πλευρές.

Τα στρατόπεδα είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Από τη μια πλευρά είναι οι υπέρμαχοι του διαλόγου: όχι οποιουδήποτε διαλόγου, όχι ενός διαλόγου άνευ όρων, αλλά ενός διαλόγου πολιτισμένου, ενταγμένου στη σύγχρονη πραγματικότητα και στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Από την άλλη είναι οι οπαδοί της σκληρής γραμμής: εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, οποιοσδήποτε συμβιβασμός, οποιαδήποτε επίκληση των διεθνών οργάνων, ισοδυναμεί με εθνική ήττα, αν όχι με εθνικό εξευτελισμό. Ενας από αυτούς αναρωτήθηκε πριν από λίγες ημέρες σε άρθρο του αν έφτασε η ώρα των όπλων.

Το φαινόμενο της μικροκομματικής/ψηφοθηρικής λογικής συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει σε όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Αλλά όπως θα δείξω, η Νέα Δημοκρατία έχει τα πρωτεία. Σε τρεις τομείς: στις Πρέσπες, στο Προσφυγικό και στο θέμα της Χάγης.

Η χώρα, το επόμενο διάστημα, υποχρεωτικά θα κινείται μέσα σε ένα στενάχωρο τρίγωνο. Μία πλευρά του, η διαρκής και εντεινόμενη αβεβαιότητα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δεύτερη, οι αυξανόμενες ενδείξεις ότι το φθινόπωρο θα ξεσπάσει νέο και ισχυρό παγκόσμιο κύμα COVID-19, από το οποίο αναπόφευκτα θα βραχεί (ή μουσκέψει) και η Ελλάδα. Και τρίτη, η οικονομική ανέχεια που θα δείξει πιο καθαρά τα δόντια της από τα τέλη του καλοκαιριού, κυρίως εξαιτίας της δραματικής μείωσης των αφίξεων τουριστών από το εξωτερικό. Κι οι τρεις, συνδυασμένες, επιδρούν αρνητικά στην οικονομία αφενός, στο κοινωνικοπολιτικό κλίμα που θα διαμορφωθεί το φθινόπωρο, αφετέρου.

Κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Φρ.Φουκουγιάμα «Ταυτότητα» (μετάφραση: Στ. Γαβαλάς, εισαγωγή: Γ.Ευαγγελόπουλος, επιμέλεια: Ανδρ. Σπανού, εκδ.ς Ροπή 2020). Η ακόλουθη συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα Il Giornale(Παρουσίαση Θαν. Γιαλκέτσης)

● Καθηγητή Φουκουγιάμα, γιατί αποφασίσατε τώρα να ασχοληθείτε με το ζήτημα της ταυτότητας;

Η άνοδος των δεξιών λαϊκισμών, όπως εκφράστηκε κυρίως με την ψήφο υπέρ του Brexit και την εκλογή του Τραμπ, νομίζω ότι είναι μια απειλή για τη δημοκρατία σε όλο τον δυτικό κόσμο. Πολλοί ωστόσο παρερμηνεύουν τις αιτίες αυτού του φαινομένου: αποδίδουν υπερβολικό βάρος στα οικονομικά κίνητρα και όχι στην πολιτισμική διάσταση, σε αυτό δηλαδή που γίνεται αντιληπτό ως απειλή για την ταυτότητά μας.

Η κατάσταση σήμερα παραπέμπει κυριολεκτικά στα πέτρινα χρόνια του διαχωρισμού του Ραούφ Ντενκτάς. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της απροκάλυπτης σκοπιμότητας είναι ότι οι δύο ιστορικές δίοδοι επικοινωνίας ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους στο κέντρο της Λευκωσίας παραμένουν κλειστές.

Ενας αντικειμενικός κριτής για όσα συμβαίνουν με τα σημεία διέλευσης κατά μήκος της πράσινης γραμμής στην Κύπρο δεν θα δίσταζε να διερωτηθεί: Μήπως αναπολούν ξανά τα οδοφράγματα και τα τείχη; Το βάρος της απάντησης στο συγκεκριμένο ερώτημα πέφτει αναπόδραστα αφ’ ενός στην κυβέρνηση Ν. Αναστασιάδη και αφ’ ετέρου στην εθνικιστική λεγόμενη «κυβέρνηση» Τατάρ-Οζερσάι.

Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα. Καμιά επέτειος, κανένας εορτασμός δεν αφορά το παρελθόν αλλά το παρόν. Στην περίπτωσή μας ο εορτασμός της Επανάστασης του 1821 καθορίστηκε και καθορίζεται, κάθε φορά, από τις σύγχρονες ανάγκες και συγκυρίες, συνομίλησε και συνομιλεί με τις διαφορετικές προσδοκίες και τα σχέδια των ανθρώπων κάθε εποχής.

Πριν ένα χρόνο σχεδόν, η λαϊκή βούληση εδραίωσε έναν νέο διπολισμό στην πολιτική σκηνή. Έδωσε ισχυρή εντολή διακυβέρνησης στην ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ενώ, με εντυπωσιακή στήριξη – ο ένας στους τρεις ψηφοφόρους – ανέθεσαν τον βασικό ρόλο ελέγχου της κυβέρνησης ως αξιωματική αντιπολίτευση, στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, προσδοκώντας να υπάρξει αντίβαρο από την αριστερή πλευρά του Κέντρου.

Η Γερμανία αναλαμβάνει την 1/7/2020 την εξάμηνη προεδρία της Ε.Ε. σε μια στιγμή ταυτόχρονων πολλαπλών προκλήσεων:

● Την εξεύρεση συμβιβασμού ει δυνατόν εντός του Ιουλίου για τη συγκρότηση του Ταμείου ανάκαμψης

● Τη συνδρομή του Βερολίνου στην αναζήτηση πολιτικής λύσης στη Λιβύη

● Τις διαπραγματεύσεις με το Λονδίνο για το Brexit

● Τη διαχείριση της επιθετικής ρητορικής Τραμπ που αποδυναμώνει τη Διατλαντική Σχέση

● Την παρουσία της Ε.Ε. στη αναζήτηση λύσης στο Κόσοβο στη σκιά της επαναδραστηριοποίη

...
Να μη μείνουν θολά πράγματα για μετά το συνέδριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία –να συνηθίσουμε όλοι να το λέμε έτσι– δεν θα είναι ούτε κόμμα μόνο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ούτε βέβαια ένα τυπικό κόμμα της Κεντροαριστεράς. Θα είναι ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς, ραχοκοκαλιά της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης που σύντομα θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Την ταυτότητά του θα την ολοκληρώσει εν κινήσει.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η αντίδραση της κυβέρνησης στην πανδημία του Covid-19 ήταν ανέλπιστα επιτυχημένη. (Μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Κακά τα ψέματα. Δεν έχουμε συνηθίσει να εισπράττουμε εύσημα όχι για τη γαλάζια θάλασσά μας, το ελληνικό φως και το έξω καρδιά ταμπεραμέντο μας, αλλά επειδή αποδειχτήκαμε ψύχραιμοι και αποτελεσματικοί στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος όταν οι συστηματικοί και καλά οργανωμένοι ξένοι τα έκαναν μούσκεμα.

Ενοχλημένη εμφανίζεται η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛΛ. επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφήνει έξω από το κάδρο των κατηγοριών για τη δημιουργία παρακράτους τον Αλέξη Τσίπρα. Επιθυμούν να τον δουν στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου. Εντυπωσιακό; Καθόλου. Στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. πιστεύουν ότι τώρα είναι η στιγμή να επιτεθούν προσωπικά στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.