Ο θάνατος από μαχαιριά οπαδού της Χρυσής Αυγής θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα. Απαιτεί σιωπή. Αν δεν σταματήσει ο ορυμαγδός δεν είναι δυνατό να ακουστεί το τρομακτικά απειλητικό μήνυμα που στέλνει αυτός ο νεκρός.

Το ένα πρόβλημα είναι η «πολιτική βία».

Καθρεφτίζεται κάθε ημέρα στον λόγο που εκφωνείται στο Κοινοβούλιο ή στα μέσα ενημέρωσης. Και όχι μόνον από τους χυδαίους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής.

Στο δημόσιο διάλογο για το μέλλον της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας έχω πολλές φορές χρησιμοποιήσει τον όρο Κεντροαριστερά. Το έχω κάνει μόνο και μόνο για την οικονομία του διαλόγου, μια που αυτός ο όρος έχει πλέον καθιερωθεί στην πολιτική μας συζήτηση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρκετοί συμπολίτες μας αναπολούν ακόμα τις... χρυσές μέρες και ονειρεύονται ότι, όταν βγούμε από την κρίση, θα είμαστε εκεί που ήμασταν πριν μπούμε! Ονειρεύονται δηλαδή την επιστροφή στην Ελλάδα της φοροδιαφυγής, της αδιαφάνειας και των σκανδάλων, την Ελλάδα της φούσκας και του «δεν πληρώνω», που τόσο... εύστοχα εκπροσώπησε για λίγο το ομώνυμο κίνημα.

Πολύ συχνά τίθεται το ερώτημα πώς είναι δυνατό να λαμβάνονται τόσο λανθασμένες, τόσο κακές αποφάσεις από τα όργανα της Ενωσης (ΕΕ) αλλά και από την τρόικα (κατά τα δύο τρίτα θεσμός της ΕΕ και κατά το ένα τρίτο του ΔΝΤ), ιδιαίτερα για τη διαχείριση της κρίσης σε χώρες - μέλη αλλά και ευρύτερα.

Πώς σηκώνεται ένας άνθρωπος και τρέχει μέσα στη νύχτα, με το αυτοκίνητό του, για να καρφώσει ένα μαχαίρι στην καρδιά ενός συμπολίτη του; Τι σκεφτόταν τη στιγμή που βύθιζε τη λεπίδα στη σάρκα ενός αγνώστου;

Τι ακριβώς πρέπει να κάνει το πολιτικό σύστημα για να αναχαιτίσει το κακό που προοιωνίζεται η δράση της Χρυσής Αυγής για την ομαλότητα στον δημόσιο βίο και την κοινωνία;

Ώς τώρα ακούγαμε θεωρίες: να τεθεί εκτός νόμου, να θεωρηθεί ένοπλη οργάνωση, να κηρυχθεί εγκληματική συμμορία - παλαιότερα κάποιος πρότεινε να μην υπολογίζονται οι ψήφοι της στη Βουλή.

Οι δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής χθες εναντίον του Π. Φύσσα στο Κερατσίνι, προχθές εναντίον μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα και παλαιότερα εναντίον μεταναστών ή και άλλων πολιτών, οι προπηλακισμοί Δημάρχων και Βουλευτών σε κάθε είδους εκδηλώσεις, η διάλυση συγκεντρώσεων αντιπάλων οργανώσεων, καθώς και οι συστηματικοί λεκτικοί τραμπουκισμοί των Βουλευτών της Χ.Α. εντός της Βουλής κατά πάντων δεν αποτελούν απλά συμπτώματα της παθογένειας της πολιτικής ζωής του τόπου, αλλά οργανωμένο σχέδιο κλιμάκωσης της έντασης εκ μέρους της νεοναζιστικής αυτής οργάνωσης.

Κατακλυστήκαμε τις τελευταίες ημέρες από δημόσιες τοποθετήσεις εχθρικές προς κάθε έννοια δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και δεν ήταν μόνο λόγια. Διάσπαρτα στη χώρα παρακολουθήσαμε βίαιες ενέργειες με πολιτικά κίνητρα, τραυματισμούς, τη φρικαλέα δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η σώρευση τόσων γεγονότων σε ελάχιστο χρόνο υπογραμμίζει την απειλή.

Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον στα βασικά, έστω τώρα, που είναι ήδη αργά:

1. Η δημοκρατία είναι το μοναδικό όπλο στη μάχη κατά του φασισμού. Στα μαχαίρια τους απαντάμε με θεσμικά εργαλεία.

Το παραμύθι έχει τελειώσει. Δεν υπάρχουν, πια, αθώοι. Η χθεσινή δολοφονία έσβησε τα τελευταία άλλοθι. Όσοι δεν είχαν πειστεί από τα ανοιγμένα κεφάλια μεταναστών και Αριστερών, τα παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου και τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς στο Κοινοβούλιο, χτες κέρδισαν μια τελευταία, ποτισμένη με το αίμα ενός αθώου, ευκαιρία.

Η «θεωρία των δύο άκρων» ήταν από την αρχή μια επικίνδυνη μπαρούφα. Κάτι αντίστοιχο με την προσπάθεια που γίνεται κατά καιρούς να εξισωθεί ο φασισμός και ο κομμουνισμός. Πράγματι, πρέπει να καταδικαστούν και οι δύο ιδεολογίες, επειδή η προσπάθεια επιβολής τους τον περασμένο αιώνα συνοδεύτηκε από εκατομμύρια νεκρούς.