Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές, παρά τα ιστορικά τους λάθη, τις παλινδρομήσεις τους και τις ατυχείς βιογραφίες σημαντικών στελεχών τους, δεν παύει να είναι το ένα από τα τρία σημαντικότερα κόμματα του δημοκρατικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Μαζί με τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες και τους Βρετανούς Εργατικούς, αποτελούν τον πολιτικό πόλο ελπίδας και αλλαγής για το μέλλον της ηπείρου, που απειλείται ολόπλευρα από την κρίση χρέους της Ευρωζώνης.

Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές λοιπόν, σχολιάζοντας την σουρεαλιστική κυβέρνηση του κατά τα άλλα εξαιρετικά σοβαρού και αξιόλογου Λουκά Παπαδήμου, ανέφεραν ότι «η είσοδος της Ακρας Δεξιάς (ΛΑΟΣ) στην ελληνική κυβέρνηση είναι για τους σοσιαλιστές ένα σοκ.

«Η ταχεία ανάδυση της Ομάδας της Φραγκφούρτης γυρνά πίσω τους δείκτες στο ρολόι της δημοκρατίας. Τα εκλογικά σώματα παραμερίζονται, καθώς η εντεινόμενη λιτότητα εγκλωβίζει τις πιο αδύναμες χώρες σε μια ατέρμονη βουτιά θανάτου».

Η εκτίμηση ανήκει στην ομάδα των οικονομικών συντακτών και αναλυτών της βρετανικής The Guardian και αποτυπώθηκε, αυτή την εβδομάδα, στο blog της εφημερίδας.

...Ας βγάλουμε ένα μεγάλο συμπέρασμα από αυτή τη συζήτηση: την ανάγκη για σύνεση, για νηφαλιότητα, για σεβασμό στο ότι όλοι είμαστε ανανεωτές, δημοκράτες και αριστεροί μεταρρυθμιστές, για να πετύχει αυτό που όλοι μαζί συνδιαμορφώσαμε…. Γιαυτό ενώ αγαπώ και σέβομαι το Γιώργο (ξέρει εκείνος) ή τον Γιάννη (που μιλήσαμε τη Παρασκευή το πρωί) δεν θα συμμεριστώ τον πανικό τους για την άποψη. Σύνεση και νηφαλιότητα σύντροφοι. Γιατί όπως είδατε ο χρόνος προχωράει πολύ γρήγορα

Με την δημοσιευθείσα απόφαση της ΚΕ 10/11 η ΔΗΜ.ΑΡ. απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι είναι η σύγχρονη ΑΡΙΣΤΕΡΑ της ΕΥΘΥΝΗΣ.

Μπορεί να συζητηθεί η πορεία προς την απόφαση...παραμένει όμως η ορθότητα της απόφασης.

Βεβαίως, μερικοί φίλοι δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται, δικαίως πιστεύω, ότι ήταν μια όχι απόλυτα ορθολογική διαχείριση της χρονικής στιγμής για την λήψη μιας απόφασης χωρίς να έχουν τουλάχιστον τεθεί όλα τα δεδομένα ώστε η όποια απόφαση να είναι βασισμένη σε μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας.

Τις τελευταίες ημέρες γίνομαι και εγώ αποδέκτης μίας κριτικής, σχετικά με την αρνητική στάση της ΔΗΜΑΡ έναντι της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ήδη υπάρχουν τα επίσημα κείμενα του κόμματος, τα οποία θα συμπληρώσουν οι τοποθετήσεις των βουλευτών μας στο Κοινοβούλιο. Αντιλαμβανόμενη πλήρως την κρισιμότητα των συνθηκών, όπως και το γεγονός, ότι απόλυτο δίκιο δεν βρίσκεται σε καμμία πλευρά, οφείλω, για την δική μου στάση, να καταθέσω τα εξής:

Σύμφωνα με το Σϋνταγμα, σε περίπτωση παραίτησης του πρωθυπουργού, ο επόμενος πρωθυπουργός εκλέγεται από την Κ.Ο. του κόμματος που έχει την δεδηλωμένη.

Τελικά το σύστημα έφτασε, δια της πλαγίας –μούφα δημοψηφίσματα, εκατέρωθεν στημένους εκβιασμούς, επιδεικτικά τραβήγματα αφτιών από τους Ευρωπαίους «εταίρους», αναζήτηση και καπάρωμα των πολυπόθητων άλλοθι– στο επιδιωκόμενο, ανομολόγητο, αποτέλεσμα: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ήτοι μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές με έντονη εσάνς νεοφιλελευθερισμού, εθνολάγνα παλαιο-δεξιά του χωριού και της γιαγιάς μου, και μια ελάχιστα καλυμμένη (ως πότε;) και μουλωχτή ακροδεξιά. Πλάι πλάι και χαμογελαστοί, στη δοτή μεταβατική κυβέρνηση, αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου με υβριστές της γενιάς του Πολυτεχνείου, διπλωματούχοι σοσιαλιστές με πατεντάτους δεξιούς, επαγγελματίες της διαπλοκής με εθνικιστικά φιντάνια, σε μια ορκωμοσία-καθοσίωση – με τις ευλογίες ενός αγωνιστή, κάποτε αντιστασιακού, Προέδρου και του σκοτεινόχρωμου ιερατείου των ρασοφόρων.

H σοβαρότατη κρίση, την οποία διέρχεται ο Ελληνικός Τουρισμός ήδη από το 2008, πριν δηλαδή εκδηλωθεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, είχε ως συνέπεια μέχρι και το 2010 την καθίζηση των αφίξεων στα σύνορα και των τουριστικών εισπράξεων. Πέρα από τα προβλήματα στις Αγορές του, ο Ελληνικός Τουρισμός εξακολουθεί να πλήττεται και από τα δικά του εγγενή προβλήματα (όπως πχ τα προβλήματα περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής στις τουριστικές περιοχές, η συγκέντρωση τουριστικής δραστηριότητας στο χώρο, η ασυνέπεια και ο ερασιτεχνισμός στην προώθηση της Χώρας στο Εξωτερικό ,η μη αξιοποίηση των πολιτιστικών πόρων, κλπ) Εξακολουθεί να πλήττεται και από την εικόνα της Ελλάδας προς τα έξω, που δεν είναι πλέον ιδιαίτερα ελκυστική.

Μετά από την διελκυστίνδα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, που εξάντλησε τις αντοχές της κοινωνίας, ενώ περιείχε και θεσμικές αποκλίσεις, επήλθε μεταξύ τους η συμφωνία στο πρόσωπο του πρωθυπουργού.

Όλοι οι χειρισμοί που έγιναν κατέδειξαν την αδήριτη και επιτακτική ανάγκη για ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος, η οποία μπορεί να προκύψει μόνο από τη λαϊκή ετυμηγορία.

Aν ο στόχος ήταν η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, θα είχε ακολουθηθεί άλλη διαδικασία και θα υπήρχαν άλλα πολιτικά ζητούμενα, που δεν θα απέκλειαν εκ των προτέρων από την εξεύρεση λύσης καμιά από τις πολιτικές δυνάμεις.

Η συγκρότηση κυβέρνησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Υπό τις ασφυκτικές πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων και στο χείλος του γκρεμού, τα δυο μεγάλα κόμματα, που μοιράζονται την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, σύρθηκαν στη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης, που πιστοποιεί με εμφαντικό τρόπο την αναξιοπιστία τους. Η ευθεία εμπλοκή του γαλλογερμανικού άξονα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και δεδομένη και προκλητική.

Αμέσως μετά από την δημοσίευση της δημοσκόπησης που φέρνει τη Δημοκρατική Αριστερά μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά από την ίδρυση του κόμματος μας, διάφοροι βουλευτές και λοιποί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν την εξόρμηση απέναντι στη ΔΗΜΑΡ με τη γνωστή και προσφιλή μέθοδό τους, λάσπη, εξυπνακισμοί και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.

Καλά κρατεί το κόμμα αυτό, όπου η δημοκρατία, ο δημοκρατικός δρόμος για το σοσιαλισμό, η Ευρώπη, ο πλουραλισμός εξέλιπαν και αποτελούν πλέον άγνωστες λέξεις, με την νέα μέθοδο πολιτικής παρέμβασης, δηλαδή τον λεκτικό ή φυσικό προπηλακισμό, τον λεκτικό ή και φυσικό τραμπουκισμό και την κατρακύλα στη συμμαχία με λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις

Την εποχή που διάγουμε γνωρίζουμε όλοι ότι χρειαζόμαστε αλλαγές και στο πολιτικό σύστημα και στη λειτουργία του κράτους αλλά κυρίως στη νοοτροπία μας. Από τα τρία ζητούμενα το πρώτο φαντάζει πιο εύκολο με το δεδομένο ότι από ότι φαίνεται το Κοινοβούλιο και η πλειονότητα των Βουλευτών δείχνει ωριμότητα για εθνική συνεννόηση.

Η νοοτροπία όμως της συντεχνιακής διεκδίκησης, του γνωστού και του φίλου μεσάζοντα για να προχωρήσει την υπόθεση μας, της υπεραπασχόλησης των δικαστηρίων, της αυθαίρετης δόμησης, της αλόγιστης περιβαλλοντικής υποβάθμισης δεν αλλάζουν εύκολα.

Η κρίση ανευθυνότητας των δύο του δικομματισμού δεν τερματίστηκε με την υποχώρηση Παπανδρέου για το δημοψήφισμα. Τα πολύ κρίσιμα είναι μπροστά μας. Η όποια νέα κυβέρνηση δεν είναι εγγύηση λύσης για τα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευθεί το τελευταίο καιρό και ειδικότερα τις τελευταίες μέρες.

Ας μην χανόμαστε στη συζήτηση των αυτονοήτων και δευτερευόντων πλέον, ενώ τα καθοριστικά τρέχουν. Ο όλος χειρισμός γύρω από το δημοψήφισμα (απόφαση, αναγγελία, Κάννες, υποχώρηση) θα μείνει στην ελληνική πολιτική ιστορία ως κορυφαία αποτυχία που έπληξε καίρια τον πρωθυπουργό και εγκλώβισε επικίνδυνα τη χώρα.