Η χθεσινοβραδινή κλιμάκωση της έντασης γύρω από τη Βουλή, όσο κι αν θεωρούνταν πιθανή, δείχνει και τον κίνδυνο για τις μαζικές συγκεντρώσεις αυτών των ημερών. Κέρδισαν οι καθημερινές συγκεντρώσεις τον κόσμο για δύο λόγους που συνέτρεξαν μαζί: γιατί δεν είναι καπελωμένες κομματικά και γιατί είναι ειρηνικές. Ο ειρηνικός, μη βίαιος χαρακτήρας τους ήταν και ο καθοριστικός λόγος της αποδοχής τους.

Με επαίνους υποδέχθηκαν, στο σύνολό τους σχεδόν, τα µέσα ενηµέρωσης τους «Αγανακτισµένους» πολίτες. Θαυµάζουν την επιµονή τουςνα πληµµυρίζουν επί µέρες το Σύνταγµα και τις άλλες πλατείες· να διαµαρτύρονται χωρίς βία, χωρίς κοµµατικές σηµαίες, κρατώνταςµερικές ελληνικές µόνο,γιατί κόπηκαν οι µισθοί τους, οι πόροι στη σχολή τους, στον παιδικό σταθµό, στο νοσοκοµείο, γιατί έχασαν τη δουλειά τους, γιατί δεν βρίσκουν δουλειά, γιατί η ζωή τους όλη υποβαθµίζεται· να κινητοποιούνται κατά χιλιάδες διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο. Και είναι µια εικόνα νεανικής ενέργειας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης αυτή που µεταδίδεται από τις πλατείες.

Ίσως φίλοι μου, όλη αυτή η κρίση και οι Πλατείες είναι ή θα γίνουν μια οδυνηρή τελετή πολιτικής ενηλικίωσης του νεοέλληνα....
Όταν, μπροστά στις συγκλονιστικές και κρίσιμες στιγμές που βιώνει η χώρα, την αποκάλυψη των συνεπειών του διαρκούς πολιτικοοικονομικού εγκλήματος των τελευταίων δεκαετιών, η συνείδηση έρχεται αντιμέτωπη με τις επόμενες γενιές που θα πληρώσουν, χωρίς να φταίνε, την ακολασία της καταναλωτικής κραιπάλης και της ξενδιατροπιάς, της γενιάς της ρεμούλας, του ατομικού βολέματος, της αρπαχτής, και του «να περνάω καλά κι όλα τ άλλα είναι για τους μαλάκες», της καμαρίλας του κάθε χρώματος και απόχρωσης κομματικού μηχανισμού...

Επειδή πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες ηµέρες για µια µορφή άµεσης δηµοκρατίας η οποία λειτουργεί µέσω του Διαδικτύου και προτείνεται ως πιθανή εναλλακτική εκδοχή στον καρκινοβατούντα κοινοβουλευτισµό, δεν βλάπτει να θυµηθούµε ορισµένα ιστορικά χαρακτηριστικά της.

Η εξασφάλιση άμεσων ξένων επενδύσεων και η ανταγωνιστικότητα των λιμένων επιτυγχάνονται μέσω πετυχημένων παραχωρήσεων τερματικών σταθμών λιμένων σε ιδιώτες παρόχους λιμενικών υπηρεσιών. Την άποψη αυτή καταθέτει μιλώντας στη «Ν» ο πρόεδρος της Ενωσης Ναυτιλιακών Οικονομολόγων Ελλάδος, Θάνος Πάλλης.
Θάνος Πάλλης: «Aν πολιτική ηγεσία και όλοι οι εμπλεκόμενοι συνυπογράψουν την «κοινή λιμενική λογική» επιταχύνοντας τις διαδικασίες, τότε τα θετικά για τη χώρα μας θα είναι εμφανή σύντομα».
Οπως επισημαίνει, αυτό επιτυγχάνεται με ισχυρές αυτόνομες δημόσιες λιμενικές αρχές που λειτουργούν ως ρυθμιστές για τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και την προώθηση του κοινού συμφέροντος όλων των εμπλεκομένων

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά αγανακτισμένοι; Οι αγανακτισμένοι πολίτες στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ήταν εκείνοι που στέκονταν δίπλα τα ΜΑΤ για να ξυλοφορτώνουν διαχρονικά αριστερούς διαδηλωτές, εσχάτως δε ατυχείς σκουρόχρωμους μετανάστες.

Εντάξει, έχουν αλλάξει οι καιροί. Αλλά κατσαρόλες; Κατσαρόλες χτυπούσαν οι διαδηλωτές στις όντως μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Αλιέντε, πριν τον ανατρέψει ο Πινοτσέτ, στην Χιλή το ’73.

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα σύµφωνα µε την οποία ο έλληνας Πρωθυπουργός είναι σαν τον (δικτάτορα της Χιλής) Πινοσέτ, και ιδιαίτερα η «διόρθωση» πως εννοούσε όχι ότι είναι δικτάτορας αλλά νεοφιλελεύθερος, είναι όλα τα λεφτά. Είναι µνηµείο για το πώς κατανοεί αυτός ο χώρος και ο αρχηγός του τι είναι πολιτική αντιπαράθεση.

<<Ο Όμιλος Μυτιληναίου, που κατέχει το 43% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας(ΕΛΒΟ) και έχει εκχωρήσει εδώ και μερικούς μήνες το μάνατζμεντ κατέστησε σαφές στο υπουργείο Οικονομικών ότι επιθυμεί να επιστρέψει και μάλιστα δωρεάν (με ένα ευρώ) στο δημόσιο τις μετοχές του.
Αν και το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει δώσει ακόμα την απάντησή του η εξέλιξη αυτή είναι σημαντική. Για μεν τον Όμιλο Μυτιληναίου αποτελεί μια στρατηγική κίνηση επιλογών για δε το δημόσιο η αποδοχή της πρότασης το θέτει ενώπιον της ανάγκης να βρει επενδυτή ο οποίος θα πάρει είτε το μειοψηφικό ποσοστό και το μάνατζμεντ είτε ακόμα και την πλειοψηφία.>>

Αν ρωτήσει κανείς τους αγανακτισμένους για το τι θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνει από εδώ και στο εξής, και ποια μέτρα πρέπει να εφαρμόσει η χώρα για να βγει από την κρίση, δεν θα έπαιρνε μία ενιαία απάντηση, αλλά πολλές. Πολλές και αντιφατικές. Η μεγάλη πλειοψηφία των αγανακτισμένων θα συμφωνούσε χωρίς πολλή δυσκολία σε μέτρα που να άπτονται της πολιτικής: τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής αποζημίωσης και της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων, τη δήμευση των περιουσιών όσων έχουν εμπλακεί τα ονόματά τους σε υποθέσεις σκανδάλων, ανεξάρτητα από αν αυτό έχει αποδειχθεί ή όχι.

Τις αλλαγές δεν θα φέρουν μεσσίες, κάποιοι άφθαρτοι και αμόλυντοι πολιτικοί, οραματιστές ή τεχνοκράτες, που θα προκύψουν από το πουθενά και θα ευαγγελιστούν  ουτοπικά πρότυπα που κρύβουν τις δυσκολίες και εναρμονίζουν παραμυθητικά, και υποκριτικά, τα ασυμβίβαστα. Δεν θα έρθουν από ξεφτισμένες και αναχρονιστικές δοκιμές εξεγέρσεων κάθε λογής ούτε από φοβικά και τρεμάμενα βήματα αγκυλωμένα στο χθες. Θα προκύψουν όταν εμείς, ενεργοί πολίτες, δηλώσουμε την παρουσία μας βγάζοντας το κεφάλι πάνω από το χυλό της παραλυσίας.

Ο πρωθυπουργός άκουσε τις προτάσεις μας. Το ζητούμενο όμως δεν είναι η ακρόαση των προτάσεων, αλλά η αξιοποίηση των προτάσεων που κατατίθενται. Κι’ αυτό δεν υπάρχει.

Επεσήμανα, για παράδειγμα, ότι το έλλειμμα πρέπει να μειωθεί με αύξηση των εσόδων από δίκαιη φορολογία. Οι δαπάνες πρέπει να περισταλούν. Η κυβέρνηση απέτυχε και στα έσοδα και στις δαπάνες και η φορολογία που προωθεί θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τους οικονομικά ανίσχυρους και θα τροφοδοτήσει την ύφεση. Δεν μπορεί η μόνη πηγή εσόδων να είναι η περικοπή αποδοχών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, την ώρα μάλιστα που η παραοικονομία και η διαφθορά εξακολουθούν να λυμαίνονται τεράστια ποσοστά του Α.Ε.Π.

Το κόμμα μας, από θέση ευθύνης έναντι της χώρας και της κοινωνίας, πρότεινε μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση, που συνδυάζει την προσπάθεια για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας και τη διεκδίκηση στο επίπεδο της ΕΕ για θετική αναδιάρθρωση του χρέους και χρηματοδότηση ενός πενταετούς αναπτυξιακού προγράμματος επενδυτικών δραστηριοτήτων, το οποίο οφείλει να προωθήσει η ελληνική κυβέρνηση. Είχα την ευκαιρία να εκθέσεω προ ημερών στον πρωθυπουργό, στην κατ’ ιδίαν συνάντησή μας, αυτό το πρόγραμμα και να του υπογραμμίσω ότι εμείς δεν επενδύουμε πολιτικά στην καταστροφή της χώρας, αλλά υπερασπιζόμαστε την ανόρθωση της κοινωνίας.