Στην καλογυρισμένη αλλά άτεχνη ηθογραφία των σύγχρονων σίριαλ που «σκαλίζουν» τη νοσταλγία η Ελλάδα επιστρέφει στον κυκλικό χρόνο μιας παραδοσιακής κοινωνίας, εν αντιθέσει με την εποχή των μεγάλων προσδοκιών από τα τέλη του ‘90 όταν οι δημοφιλείς σειρές είχαν έστω τον ανοιχτό ορίζοντα μπροστά τους.

Είναι αλήθεια ότι τα επιτόκια ήταν/διατηρούνται ακόμα πολύ χαμηλά, τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης πλημμύρισαν τις αγορές με φτηνό χρήμα, η ευρωπαϊκή δημοσιονομική πειθαρχία έχει χαλαρώσει και η συζήτηση για την τύχη της δεν θα αρχίσει, πραγματικά, πριν γίνουν και οι γαλλικές εκλογές, τον Μάιο.

* Πλούσια συζήτηση αναπτύσσεται γύρω από τον όρο γυναικοκτονία. Πώς εξηγούνται οι αντιδράσεις στην καθιέρωσή του;

Ποιος/α φοβάται τον όρο γυναικοκτονία (femicide) ύστερα από 11 φόνους σε εννέα μόνο μήνες; Γιατί αντιδρά το μισογυνικό νομικό μας σύστημα στη χρήση του; Και, το χειρότερο, πώς γίνεται αριστεροί κορυφαίοι νομικοί να συμμερίζονται αυτή την άποψη, παραγνωρίζοντας πως πρόκειται για την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, που τη διαφοροποιεί από τις γενικότερες ανθρωποκτονίες;

Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει έντονη κινητικότητα, που είναι πολύ ανησυχητική, κυρίως γιατί σχετίζεται με τον χώρο της εκπαίδευσης και, κατά δεύτερον, διότι υπήρξε μια πολύ μεγάλη και γρήγορη κλιμάκωση της έντασης της βίας και των επιθέσεων. Συμπεριλαμβανομένης και της επίθεσης σε κλιμάκιο της ΚΝΕ, που θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας και τις ομοιότητες με την κλιμάκωση το καλοκαίρι του 2013, που επίσης συμπεριελάμβανε επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.

Το 2008 στην Ελλάδα υπήρχαν 858 χιλ. ΜμΕ, το 2014 (κυβέρνηση Σαμαρά) είχαν καταστραφεί 228 χιλιάδες κατεβάζοντας τον αριθμό τους στις 630 χιλ. Αποτέλεσμα να περάσουν στην ανεργία 900 χιλιάδες επί πλέον εργαζόμενοι.Το 2018 ( κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) είχαν επανέλθει στις 830χιλ. κι εξ αυτού 400 χιλιάδες εργαζόμενοι που είχαν χάσει την εργασία τους.

Ο τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας «Η Καθημερινή» Α. Δρυμιώτης θεωρεί ότι δύο άρθρα του Παντελή Μπουκάλα στην ίδια εφημερίδα είναι «Αλλος ένας βιασμός της Στατιστικής», μολονότι του «αρέσει το στυλ του και οι γνώσεις του» (1). Ο Παντελής Μπουκάλας δεν έχει ανάγκη της συνηγορίας μου, όχι μόνο επειδή τα κείμενά του είναι διαμάντια της ελληνικής γλώσσας, αλλά κυρίως γιατί το αναγνωρισμένο συγγραφικό ήθος που διαθέτει αποδεικνύεται και από τη λεπτομερή τεκμηρίωση των απόψεών του.

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ιστορική καταδίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο Εφετείο και την τελευταία εβδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας σειράς επιθέσεων από νεοναζί.

Ένα χρόνο μετά και μοιάζει σαν η Νέα Δημοκρατία και ένα σημαντικό κομμάτι της δημόσιας σφαίρας να μην έχουν πάρει απολύτως κανένα δίδαγμα από την πολυετή περιπέτεια της ελληνικής κοινωνίας από την εγκληματική δράση των νεοναζί, την είσοδο της Χ.Α. στη Βουλή και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Με τραγικά αργά αντανακλαστικά αντιλήφθηκαν οι δικαστικές αρχές της χώρας πως ο τρόπος δράσης της Χρυσής Αυγής, όπως αποτυπωνόταν στη δικογραφία της υπόθεσης Κουσουρή-Φωτιάδη-Καραμπατσόλη, ενέπιπτε ξεκάθαρα στο άρθρο 187 περί εγκληματικής οργάνωσης ● Σήμερα, τριχοτομημένη πλέον, η ναζιστική οργάνωση προσπαθεί μέσα από τις φυλακές Δομοκού να αποδείξει πως... τίποτα δεν έχει κριθεί μέχρι την εκδίκαση της έφεσης ● Δυστυχώς, πολλοί ναζιστές βρίσκονται ακόμα εκεί έξω και απειλούν τη Δημοκρατία, όπως φάνηκε στα έκτροπα της Σταυρούπολης

Τα ποσά που δαπανήθηκαν μέσα σε 44 χρόνια. 5,1 δισ. ευρώ τον χρόνο για τα εξοπλιστικά. Το 4,1% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για αεροπλάνα, φρεγάτες, υποβρύχια, τανκς

Σήμερα η Βουλή ψηφίζει την αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας. Οι θέσεις των κομμάτων για τη συμφωνία είναι γνωστές. Η Ελλάδα θα αγοράσει τρεις φρεγάτες με όψιον για άλλη μία, θα αγοράσει 18 αεροσκάφη Ραφάλ με όψιον για άλλα έξι και μένει σε εκκρεμότητα η προμήθεια κορβετών.

Τι λένε ορισμένοι: «Να μην πάρουμε όπλα και να αλωνίζουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο; Να τους τα δώσουμε όλα;»

Τρεις επισημάνσεις με αφορμή τις αμυντικές δαπάνες της χώρας από το 1974 έως το 2018.

Οι γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις αναδεικνύουν πως οι υπερδυνάμεις αναδιαμορφώνουν τις γεωστρατηγικές ζώνες επιρροής και τις συμμαχίες τους!

Και αυτό με τη σειρά του επιταχύνει τις ανάγκες για τη στρατηγική της χώρας.

Τι συνεπάγεται η ασκούμενη από τη Νέα Δημοκρατία πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση; Το περίγραμμα του Πανεπιστημίου ως εκπαιδευτικού και ερευνητικού θεσμού, ιδιαίτερα ως πεδίου (ανα)παραγωγής της επιστημονικής γνώσης και με συγκεκριμένους όρους ως προς την ανάδειξή της σε «δημόσιο» αγαθό, δεν παραμένει και στις μέρες μας αυτονόητα ακέραιο.