Η νίκη του Τραμπ το 2016, λίγο μετά το Brexit, σηματοδότησε το απόγειο ενός διεθνούς πολιτικού κύκλου που συνοπτικά αλλά εύστοχα χαρακτηρίστηκε λαϊκιστικός. Εύλογα λοιπόν η ήττα του Τραμπ έθεσε το αντίστροφο ερώτημα. Κλείνει αυτός ο κύκλος; Μπορούμε να μιλάμε για μια γενικότερη υποχώρηση του ποικιλόχρωμου λαϊκιστικού κύματος; Εχουμε μια «επάνοδο στην κανονικότητα»; Και σε ποια κανονικότητα; Ή μήπως όλα αυτά είναι συγκυριακές διακυμάνσεις στο ίδιο πλαίσιο χωρίς βαθύτερες ασυνέχειες και ρήξεις;

Στη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία πολυεθνικοί κολοσσοί δοκιμάζουν συνταγές ανάποδες από αυτές του διδύμου Μητσοτάκη - Πισσαρίδη

Ο Μητσοτάκης -αυτός του "ξεπερασμένου οκταώρου"- αρέσκεται να εντάσσει τον εαυτό του στο ίδιο κλαμπ με τη Νέα Ζηλανδία. Ώρα λοιπόν να μάθει ότι στη χώρα της Τζασίντα Άρντερν το οκτάωρο όντως ξεπεράστηκε, αλλά σε διαφορετική κατεύθυνση: Μετά τις σχετικές προτροπές της πρωθυπουργού των Εργατικών, η Unilever ανακοίνωσε ότι για ένα χρόνο θα εφαρμόσει εβδομάδα τεσσάρων εργάσιμων ημερών με οκτάωρο και αμετάβλητο μισθό. Στόχος της, αν διαπιστώσει ότι όντως αυξάνεται η παραγωγικότητα, να επεκτείνει το μέτρο στους 155.000 υπαλλήλους της σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Οι ειδήμονες του IPBES εκτιμούν ότι υπάρχουν 1,7 εκατομμύρια άγνωστοι ιοί σε θηλαστικά και σε πτηνά

Την ώρα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη καμουφλάρει την πολιτική επιλογή υποχρηματοδότησης του δημοσίου συστήματος Υγείας (προτελευταία στην Ευρώπη η Ελλάδα) προς όφελος μιας κουτσής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι ειδήμονες του Intergovernmental Science - Policy Platform on Biodiversity and Ecosystem Services (IPBES), οργανισμού θεσμοθετημένου από τα Ηνωμένα Έθνη, έχουν σημάνει συναγερμό: Εκτιμούν ότι υπάρχουν 1,7 εκατομμύρια άγνωστοι ιοί σε θηλαστικά (ιδίως νυχτερίδες, τρωκτικά, πρωτεύοντα θηλαστικά) και σε πτηνά (ιδίως θαλάσσια) και ότι από αυτούς τους ιούς 631.000 έως 827.000 θα είχαν τη δυνατότητα να κάνουν το άλμα και να περάσουν στο ανθρώπινο είδος.

Η ιταλική πρόταση δεν θα βρει γόνιμο έδαφος στο συντηρητικό ευρωπαϊκό κατεστημένο. Δεν παύει να είναι, ωστόσο, σημαντική έως πολύτιμη για τούτο: Σπάει την ιδιάζουσα, την απεχθή σιωπή που καλύπτει μυριάδες θανάτους Ευρωπαίων στο όνομα της οικονομίας. Ανθρώπων που η ζωή τους θα μπορούσε να έχει σωθεί ή όλων αυτών που μπορεί να σωθεί τους επόμενους λίγους μήνες, μέχρι να γενικευθεί ο εμβολιασμός.

Χαράς ευαγγέλια. Επιτέλους ο Τραμπ αποδέχθηκε, έστω εμμέσως, την ήττα του, με το να επιτρέψει στον εκλεγμένο Πρόεδρο να λάβει πληροφορίες και την οικονομική ενίσχυση, αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων, που δικαιούνταν.

Ετσι ευελπιστούμε πως θα είναι σχετικά ανέφελη η μετάβαση από την παλιά φρουρά στη νέα ηγεσία, κι ότι τελικά ο Πρόεδρος Τραμπ θα παραδώσει την εξουσία στον Μπάιντεν, χωρίς περιττές αναταραχές.

Επειδή έχω τη διαστροφή να διαβάζω πολλά από τα απειράριθμα κείμενα που δημοσιεύονται με θέμα τις κονταρομαχίες κυβέρνησης - αντιπολίτευσης, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εξής απορία: Πώς εξηγείται το γεγονός ότι σε μερικές περιπτώσεις συμφωνώ εκατό τοις εκατό με αυτά που λένε αλλά ταυτόχρονα έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι μας παραπλανούν;

Η διεύρυνση των ανισοτήτων, που τα τελευταία χρόνια οξύνεται, περιθωριοποιεί και φτωχοποιεί, όλο και περισσότερο, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Πρόκειται για μια γενική διαπίστωση, όχι μόνο αριστερής προέλευσης. Η κρίση του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού αναγνωρίζεται ακόμα και από σοβαρούς συντηρητικούς και φιλελεύθερους.

Εδώ και χρόνια, οι ΗΠΑ αποσύρονται σταδιακά από τη διεθνή σκηνή. Την περίοδο προεδρίας Τραμπ αυτή η πορεία εντάθηκε και επιταχύνθηκε. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα σε άλλους παίκτες να σπεύσουν να καλύψουν το κενό. Στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αυτό προσπαθούν να κάνουν η Ρωσία του Πούτιν και η ερντογανική Τουρκία. Και πιο πρόσφατα η Γαλλία με τον Μακρόν. Αυτό προκαλεί πολλές από τις εντάσεις που βλέπουμε.

Το ζήτημα αναμόρφωσης της νομοθεσίας για τις ακούσιες νοσηλείες είχε τεθεί με το σχέδιο νόμου που έμεινε ανολοκλήρωτο την άνοιξη του 2019 και με επεξεργασίες που ακολούθησαν.

Η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού είναι πυλώνας της σημερινής κυβέρνησης, όμως η πρόσφατη απόφαση της υφυπουργού Υγείας με την οποία έγινε δεκτή η ακούσια νοσηλεία ασθενών σε ιδιωτικές κλινικές δεν αποτελεί μέρος μιας γενικότερης συζήτησης για τις ακούσιες νοσηλείες, αλλά θεσμοθέτηση, έπειτα από 28 χρόνια, σχετικής εκκρεμότητας του άρθρου 101 του ισχύοντος νόμου 2071/1992.

Οι στόχοι της πράσινης μετάβασης για το 2030 και το 2050 είναι δεδομένοι. Η Ελλάδα έχει προσυπογράψει τη Συμφωνία για το Κλίμα του Παρισιού, και φυσικά έχει προσυπογράψει τους δεσμευτικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την παραγωγή από ΑΠΕ του 60% της ενέργειας το 2030 και του 100% το 2050. Αντίστοιχοι στόχοι υπάρχουν για τη μεγάλη μείωση των εκπομπών ρύπων σε κατοικία, μεταφορές, βιομηχανία και τον εκμηδενισμό τους το 2050.

Οι αριθμοί που όλοι βλέπουμε μιλούν. Η εξάπλωση της νόσου COVID-19 στη χώρα μας είναι μεγάλη και –το κυριότερο– αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Το σύστημα υγείας πιέζεται σοβαρά και βρίσκεται σε οριακό σημείο. Η Θεσσαλονίκη και γενικότερα η Βόρεια Ελλάδα είναι στην αιχμή. Σε πολλές περιοχές της χώρας είμαστε σε φάση εκθετικής αύξησης των κρουσμάτων, δηλαδή σημαντικής αύξησης κάθε λίγες ημέρες, ρυθμός που αν συνεχίζεται οδηγεί σε πολύ μεγάλους αριθμούς ασθενών – και ακολουθούν κατ’ αναλογία οι νοσηλείες σε νοσοκομείο, οι νοσηλείες σε μονάδες εντατικής θεραπείας, οι θάνατοι. Η εκθετική αύξηση έχει ισχύ φυσικού φαινομένου στην οποία κανένα σύστημα υγείας δεν μπορεί να ανταποκριθεί.

Μιλώντας στην εκδήλωση τιμής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

ΣΤΟ ΕΑΤ-ΕΣΑ 47 χρόνια μετά

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στο Κολαστήριο του ΕΑΤ –ΕΣΑ, όπου εκατοντάδες συναγωνιστές μας είχαν ήδη μαρτυρήσει, και όπου άλλοι τόσοι οδηγήθηκαν μετά την εκκένωση του Πολυτεχνείου. Στον τόπο που στοίχειωνε τους εφιάλτες μας τα βράδια της οκτάμηνης παρανομίας μέχρι την πτώση της δικτατορίας.