Τις μέρες αυτές παίζεται ένα δράμα με άγνωστο και ας ελπίσουμε όχι απευκταίο τέλος: οι μετανάστες απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν, ύστερα από τη γνωστή κωμικοτραγική περιπέτεια, από τη Νομική στο μέγαρο Υπατία πριν ένα μήνα, φτάνουν πλέον στα όρια των αντοχών τους. Είναι πια ζήτημα ημερών ή και ωρών να έχουμε θύματα, πέρα από τις όποιες μη αναστρέψιμες βλάβες έχει υποστεί ήδη η υγεία τους από την παρατεινόμενη απεργία τους.

Το Δ’ τμήμα του Σ.τ.Ε., με επταμελή σύνθεση, έκρινε αντισυνταγματική τη ρύθμιση του ν.3838/2010, κατ’ εφαρμογή της οποίας αλλοδαποί που διαμένουν στη χώρα μας άσκησαν εκλογικό δικαίωμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Οριστική απόφαση για το ζήτημα αυτό θα λάβει η Ολομέλεια του Σ.τ.Ε., στην οποία παραπέμφθηκε η υπόθεση λόγω της σπουδαιότητάς της.
Η απόφαση του Δ’ τμήματος του Σ.τ.Ε. δέχεται, μεταξύ άλλων, ότι ο συνταγματικός νομοθέτης «εμερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους, μεταξύ των άλλων και δια της θεσπίσεως δικαίου ιθαγενείας, του οποίου οι ρυθμίσεις εβασίζοντο, κατ’ αρχήν, στο σταθερό κριτήριο του δικαίου του αίματος», δηλαδή την καταγωγή από Έλληνες γονείς.

Η ειρηνική έκβαση της κρίσης της Νομικής την Πέμπτη το βράδυ γέμισε ανακούφιση τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Ήθελαν να σταματήσει η εγκατάσταση με το “έτσι θέλω” των εκατοντάδων μεταναστών από τα Χανιά, αλλά συγχρόνως δεν ήθελαν βία και τραυματισμούς. Ίσως γιατί πάντα υπάρχει η προσδοκία ότι η λογική και η αυτοσυγκράτηση μπορεί να κυριαρχήσει και σε κείνους που διεκδικούν και στις αρχές. Βέβαια, δεν πρέπει να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις γιατί δεν κατανοούμε τη δυναμική τους.

Την περασµένη Δευτέρα, την ηµέρα που οι περίπου 300 µετανάστες ξεκινούσαν από τα Χανιά να καταλάβουν τη Νοµική, τοΕυρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων δηµοσίευε µια απόφαση η οποία, σε αντίθεση µε την κατάληψη, πέρασε µάλλον απαρατήρητη. Το Δικαστήριο καταδίκασετο Βασίλειο του Βελγίου σε αποζηµίωση υπέρενός αφγανού πρόσφυγα, τον οποίο οι βελγικές Αρχές είχαν επαναπροωθήσει στηνΕλλάδα.

Η Δημοκρατική Αριστερά καλεί όλους τους εμπλεκόμενους φορείς στην υπόθεση της εγκατάστασης των μεταναστών στη Νομική, να αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα την αρνητική αυτή εικόνα.
Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι οι πρωτοβουλίες των πρυτανικών αρχών και οι θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ κινούνται στη σωστή κατεύθυνση και πρέπει να υλοποιηθούν άμεσα.
Απαιτείται η ομαλή επίλυση του προβλήματος, η εξεύρεση χώρου για τη μετεγκατάσταση των μεταναστών, αλλά και η έναρξη ενός ουσιαστικού και συντεταγμένου διαλόγου –χωρίς κραυγές και αγκυλώσεις-για τη μεταναστευτική πολιτική.
Σήμερα, βέβαια, όσοι με πολιτική αφροσύνη ενέπλεξαν τους μετανάστες με το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, οφείλουν να αναλογιστούν τις ευθύνες τους από την τροπή που έχει πάρει η συζήτηση για την κατάργησή του.

Μία χώρα που μέχρι πρότινος είχε το άλλοθι του πρωτόγνωρου φαινομένου. Δεν ήξερε να υποδέχεται μετανάστες. Ήξερε να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες.
Οι περισσότεροι θα πουν νόμιμα. Κανένας δε θυμάται όσους πήγαν με πλαστά ή έστω μεταποιημένα χαρτιά. Κανένας δε θυμάται τα πολιτικά φρονήματα που χρειαζόταν και το ρόλο της αστυνομίας, των παπάδων και των δασκάλων της εποχής. Κανένας δε θυμάται τη φτώχεια μας, την απελπισία μας και ούτε φυσικά ότι δεν ανήκαμε για τις χώρες υποδοχής στους Ευρωπαίους.

Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας δεν μπορεί να αντικαθίσταται ή και να υποκαθίσταται από επιλογές μεμονωμένων ομάδων ή προσώπων, όπως συνέβη στη Νομική Σχολή σήμερα από καταληψίες μετανάστες και στενόμυαλους «συμπαραστάτες» τους και χθες στον Άγιο Παντελεήμονα από αυτόκλητους ακροδεξιούς «σωτήρες».
Η εγκατάσταση των μεταναστών στο κτίριο της Νομικής Σχολής είναι μια εντελώς αδιέξοδη και ανώφελη ενέργεια, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να εγείρει συντηρητικά ανακλαστικά και να επαναφέρει με αρνητικό τρόπο το θέμα του ασύλου.
Το πανεπιστημιακό άσυλο από θεσμός που εγγυάται την ανάπτυξη της γνώσης και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, μετατρέπεται σε χώρο υποτιθέμενης προστασίας οποιασδήποτε κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας επιθυμεί να διαμαρτυρηθεί ή να διεκδικήσει κάποιο αίτημα.
Καλούμε τα κόμματα, τις πολιτικές νεολαίες και τις φοιτητικές παρατάξεις να επιδείξουν τη σοβαρότητα που απαιτεί το μείζον ζήτημα της μετανάστευσης και να αποφεύγουν κινήσεις εντυπωσιασμού που οδηγούν σε περιθωριοποίηση τα μεταναστευτικά αιτήματα και σε απαξίωση την έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου.

Με έντονη αγανάκτηση παρακολουθούμε να βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ακόμα γεγονός κατάφωρης παραβίασης του πανεπιστημιακού ασύλου, κατάχρησης της περιουσίας και υποβάθμισης των εκπαιδευτικών και ερευνητικών λειτουργιών του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστήμιου.

Προ ημερών η απώλεια της ζωής εκατοντάδων ξένων στα ανοικτά της Κέρκυρας έφερε πάλι στην επικαιρότητα τον αγώνα της μετανάστευσης. Ναι, πρόκειται για αγώνα, όχι πόλεμο, με πολλούς θανάτους κάθε χρόνο στη θάλασσα, αλλά και μερικούς στη στεριά, στα σύνορα, στον Έβρο. Ας μην υποτιμήσουμε πόσο ιδιαίτερο ήταν το εγχείρημα. Το ξύλινο καράβι ήρθε από την Τουρκία άδειο, φόρτωσε στη Λευκάδα και ξεκίνησε για την Ιταλία. Οι ταξιδιώτες ήταν (μάλλον) Αφγανοί, Πακιστανοί, Ιρακινοί.

Στις 15 Ιανουαρίου συµπληρώθηκαν ακριβώς είκοσι χρόνια από την ηµέρα που πέρασα τα σύνορα και ήρθα στην Ελλάδα. Μαζί µε ένα καραβάνι ανθρώπων, όπως περιγράφω τη σκηνή στο βιβλίο µου «Μικρόηµερολόγιο συνόρων». Περνούσαµε έναν φονικό φράχτη που µας είχε χωρίσει βίαια για πέντε δεκαετίες από τον κόσµο, που µετέτρεψε την Αλβανία σε φυλακή και µας είχε πετάξει έξω από τον χρόνο.

Είναι τόσο καταιγιστικά όσα συμβαίνουν γύρω μας τους τελευταίους 15 μήνες που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές που επήλθαν και εξακολουθούν να επέρχονται στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, στη ζωή όλων και του καθένα μας.

Ο υπουργός ΠροστασίαςτουΠολίτη Χρήστος Παπουτσής χαρακτήρισε υποκριτικές τις αντιδράσεις σχετικά µε την ανέγερση τείχους στον Εβρο. Δύσκολα θα µπορούσε κανείς να διαφωνήσει µαζί του, κυρίως σε διεθνές επίπεδο. Η «απορριπτικά χλιαρή» υποδοχή των εξαγγελιών του από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ελάχιστα πειστική όταν δεν προωθείται κάποια αναλογική κατανοµή των «µεταναστευτικών βαρών».