Ο προβληματισμός που αναπτύσσεται γύρω από τα σχέδια του υπουργού προστασίας του πολίτη και της κυβέρνησης γενικότερα για την κατασκευή φράκτη στην περιοχή του Έβρου προς ανακοπή των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών είναι θεμιτός.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατασκευή φραγμάτων που εμποδίζουν την ελεύθερη επικοινωνία και κίνηση των ανθρώπων δεν είναι συμβατή με τον σκληρό πυρήνα των αντιλήψεων που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΙΣΩΣ η αλήθεια έχει µόνο ένα πρόσωπο. Αυτό της αντίφασης.

Πόσω µάλλον εν καιρώ κρίσης, που οι αντιφάσεις επανέρχονται δυναµικά. Πιο πρόσφατο παράδειγµα είναι η απόφαση της κυβέρνησης για την ανέγερση φράχτη στον Εβρο. Μια πολιτική που θα περίµενε κανείς από µια δεξιά κυβέρνηση.

Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένη από την πολιτική που έχει ακολουθήσει τα τελευταία 20 χρόνια στα θέματα μετανάστευσης. Πρόκειται για ένα θέμα που ενώ μας αφορά, ταυτόχρονα μας υπερβαίνει. Η Ευρώπη βρίσκεται στον «κλοιό» ενός μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος, που έχει αιτίες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές.

«Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης για τη δημιουργία φράχτη στον Έβρο, αποδεικνύει την απουσία ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής.
Το πρόβλημα της εισόδου μεταναστών στη χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τέτοια μέτρα.
Είναι αναγκαία η διαδικασία που αντιμετωπίζει επί της ουσίας τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, όπως προβλέπεται από το νόμο και τις διεθνείς συμβάσεις.
Η κυβέρνηση οφείλει, σε συνεργασία με την Ε.Ε., να προωθήσει ρυθμίσεις για την ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση των προσφύγων σε όλες της χώρες της Ευρώπης. Πρέπει να διαμορφωθεί κοινή ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, έτσι ώστε η Ελλάδα να μην είναι ο σχεδόν αποκλειστικός χώρος παραμονής των μεταναστών».

Συστηματική αλλαγή του δικαίου της ιθαγένειας και όχι αποσπασματικές ρυθμίσεις ζητά μιλώντας στην "Κ.Α." ο πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, καθηγητής Παντείου, Δημήτρης Χριστόπουλος, προκειμένου το μέτρο για την παροχή ιθαγένειας στη β’ γενιά μεταναστών να είναι ουσιαστικό και να μη δημιουργήσει αποκλεισμούς.

Την ώρα που η προσοχή μας εστιάζεται στις εκλογές και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, ένα άλλο φαινόμενο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ίδια χώρα θα έπρεπε να μας απασχολήσει ακόμη περισσότερο.

Μια μεγάλη “τρύπα” στους προγραμματισμούς για την αντιμετώπιση της πανδημίας της γρίπης υπονομεύει τις προσδοκίες προστασίας της δημόσιας υγείας. Τι θα γίνει, τί θα κάνει το κράτος με - και για - τους μετανάστες, πρωτίστως τους μη νόμιμους, τους πρόσφυγες; Θα συνεχιστούν οι πολιτικές “σκούπας” και μαντρώματος στα κρατητήρια που ακυρώνουν τον όλο σχεδιασμό πρόληψης της πανδημίας; Υπάρχει ακόμη χρόνος για να αντιστραφεί η κυβερνητική πολιτική.

Η οικονομική κρίση οδηγεί σε πολιτικές εχθρότητας εναντίον των μεταναστών, ακόμη και απέλασης, σε πολλές χώρες. Στην Ελλάδα ο δείκτης της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής είναι εδώ και πολλά χρόνια στο κόκκινο.

Νομίζω πως για μια σοβαρή συζήτηση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι απαραίτητο να αποδομηθούν δυο μύθοι που απηχούν σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού.

Μπορούν να τεθούν δημοκρατικά όρια που όχι μόνο θα σέβονται θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα των ξένων αλλά και θα αποσυσχετίζουν ένα πολυδιάστατο πρόβλημα ασφαλείας (αλλά και ανεργίας) που αντιμετωπίζουν οι «εκ καταγωγής» έλληνες πολίτες από τους «άλλους»;