Μία χώρα, ένας άνθρωπος, ένα ποτάμι και ένας φράχτης

Μία χώρα που μέχρι πρότινος είχε το άλλοθι του πρωτόγνωρου φαινομένου. Δεν ήξερε να υποδέχεται μετανάστες. Ήξερε να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες.

Οι περισσότεροι θα πουν νόμιμα. Κανένας δε θυμάται όσους πήγαν με πλαστά ή έστω μεταποιημένα χαρτιά. Κανένας δε θυμάται τα πολιτικά φρονήματα που χρειαζόταν και το ρόλο της αστυνομίας, των παπάδων και των δασκάλων της εποχής. Κανένας δε θυμάται τη φτώχεια μας, την απελπισία μας και ούτε φυσικά ότι δεν ανήκαμε για τις χώρες υποδοχής στους Ευρωπαίους.

Κανένας δε θυμάται και τους πολιτικούς πρόσφυγες που έφυγαν για τη Δύση, αλλά και για τις χώρες του Ανατολικού Μπλογκ. Κανένας δε θυμάται πως φύγανε κατά κανόνα παράνομοι, ούτε τον αγώνα τους εδώ, ούτε τον αγώνα τους εκεί. Κανένας.

Και αυτή η χώρα 20 χρόνια δε θέλησε ούτε να θυμηθεί, ούτε να λάβει πρωτοβουλίες, ούτε να δημιουργήσουν πολιτικές που να μπορούν να βγάλουν τους ανθρώπους από τα αδιέξοδα και τους εδώ και αυτούς που θέλουν να έρθουν εδώ.

Ένας άνθρωπος που πάνω από όλα έχει το δικαίωμα να ζήσει με αξιοπρέπεια, με ελευθερία, με ελπίδα, με λαχτάρα να πραγματοποιήσει το όνειρο για αυτόν και την οικογένειά του. Και αυτό δε γίνεται στην πατρίδα του με ευθύνες πολλών και κυρίως «ημών των δυνατών».

Μία Ευρωπαϊκή Ένωση που εδώ και χρόνια χτίζει τα σύνορα της με όλο και πιο αποτελεσματικούς τρόπους με κορύφωση την τελευταία συνθήκη του

Δουβλίνου. Που δε θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα σφαιρικά, συνολικά με δράσεις στον τόπο καταγωγής των ανθρώπων και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά με συνθήκες αποκλεισμού όπως η συνθήκη του Σένγκεν παλιότερα και του Δουβλίνου ΙΙ τώρα, ακόμα και με διεύρυνση της Ε.Ε. για να φύγουν τα σύνορα της από την καρδιά της (επιχείρημα που ακούστηκε στους κύκλους της Ευρώπης εκείνο το διάστημα).

Μία χώρα στα σύνορα που δεν προετοιμάστηκε και δε θέλησε να προετοιμαστεί. Που αφήνει τους αιτούντες άσυλο να περιμένουν χρόνια στην ημιπαρανομία με ένα χαρτί μόνο ότι έχουν κάνει τη σχετική αίτηση. Που χρησιμοποιεί τη μαύρη εργασία των οικονομικών μεταναστών όποτε τη βολεύει και την καταγγέλλει όποτε δεν τη βολεύει. Που η ίδια έχει δημιουργήσει τις συνθήκες να δημιουργηθούν γκέτο στα κέντρα των μεγάλων αστικών περιοχών και τώρα στην καλύτερη περίπτωση ντρέπεται για την ύπαρξή τους.

Ένα ποτάμι που αποτελεί το σύνορό μας, αλλά και το σύνορο της Ευρώπης. Ένα ποτάμι που θα μπορούσε να ενώνει τους λαούς, αλλά έχει μάθει να χωρίζει τις καρδιές τους και τα όνειρά τους.

Και λίγο παρακάτω μία θάλασσα που γνωρίζει πολύ καλά τα πάθη, τα λάθη, την απελπισία, αλλά και τα όνειρα και την ελπίδα των ανθρώπων που την ακούμπησαν και την αγάπησαν από τα αρχαία χρόνια μέχρι τώρα.

Η γέννηση των πολιτικών εκείνων που στην καρδιά τους θα έχουν τον άνθρωπο και στο επίκεντρο τους την επίλυση προβλημάτων όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο είναι οι μόνες που μπορούν να φέρουν ανακούφιση. Κοινότητά μας δεν είναι πλέον μόνο η γειτονιά μας, ούτε καν πλέον μόνο το χωριό μας. Οι πολιτικές εκείνες που στόχο θα έχουν να ενώνουν και όχι να χωρίζουν. Οι πολιτικές εκείνες που στόχο έχουν να προνοούν και όχι να καταστέλλουν. Οι πολιτικές εκείνες που ίσως να μην είναι αρεστές γιατί δεν μπορούν να φέρουν άμεσο αποτέλεσμα, αλλά μόνο μακροπρόθεσμα ανακούφιση και ίσως λύση. Οι πολιτικές εκείνες που απαιτούν τη διεθνή συνεννόηση και την κοινή δράση. Τέτοιες πολιτικές που φαίνεται ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να προωθήσουμε όλοι μαζί.

Και μέχρι τότε;

Τι μπορεί να κάνει ένα ποτάμι και μία θάλασσα όταν από πίσω κρύβεται η προσπάθεια του ανθρώπου να μπορέσει να ελπίσει; Η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν μπορούν να κάνουν πολλά.

Τι μπορεί να κάνει ένας φράχτης 12 χιλιομέτρων πέρα από το να θρέψει φτωχό λαϊκισμό; Τίποτα άλλο!

Και άνθρωπος είναι αυτός που θα συνεχίσει να παλεύει, και να ελπίζει και να προσπαθεί! Και από τη μία πλευρά και από την άλλη…

Ανδριοπούλου Σοφία

Τέως βουλευτής

Μέλος της Προσωρινής Ε.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς