Eπί σειρά ετών ο Ότμαρ Ίσινγκ κι εγώ δουλεύαμε ο ένας δίπλα στο άλλο. Στην Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα, συμφωνούσαμε σχεδόν πάντα για τη νομισματική πολιτική. Tώρα ήρθε η κρίση χρέους στην Eλλάδα και η ανακοίνωση των Eυρωπαίων ηγετών ότι «θα δράσουν συντονισμένα και αποφασιστικά, αν χρειαστεί, για να διασφαλίσουν τη χρηματοοικονομική σταθερότητα στην Eυρωζώνη».

Κατηγορούμενε, εγέρθητι! Κατηγορείσαι ότι: Παρέλαβες την ελληνική οικονομία στην 35η θέση στη διεθνή κλίμακα ανταγωνιστικότητας και την παρέδωσες στην 71η. Φόρτωσες μέσα σε πέντε χρόνια κάτι περισσότερο από 100 δισ. ευρώ στο δημόσιο χρέος μιας ήδη καταχρεωμένης χώρας.

Καθώς πολλές χώρες, σε όλο τον κόσμο, επιχειρούν με σοβαρότητα να μεταρρυθμίσουν τα χρηματοοικονομικά τους συστήματα, η ανάγκη μεγαλύτερου συντονισμού σε διεθνές επίπεδο αναδεικνύεται πιο επιτακτική. Άλλωστε, τα εθνικά συστήματα αποτελούν μέρος ενός παγκόσμιου πλαισίου, αλλά στην πορεία, μοιάζουμε να ξεχνάμε ένα σημαντικό δίδαγμα αυτής της κρίσης: ότι ο συντονισμός λειτουργεί καλύτερα από τη μονομερή δράση.

Ολοένα συχνότερα το τελευταίο διάστημα η Ελλάδα τροφοδοτεί τα πρωτοσέλιδα και την αρθρογραφία των μεγάλων εφημερίδων του πλανήτη -- μέχρι του σημείου να μας αποδίδεται τις προάλλες η πτώση στην Ουώλ Στρητ... Με το ένα σενάριο καταστροφής να διαδέχεται το άλλο, είχαμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε «στο πετσί μας» πώς λειτουργούν οι παγκοσμιοποιημένες χρηματοπιστωτικές αγορές, ο καπιταλισμός τούτης της ιστορικής φάσης, όπου εντασσόμαστε, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Μα γίνεται μια μικρή οικονομία, η οποία δεν αντιπροσωπεύει ούτε καν το 3% του πλούτου που παράγεται στην ευρωζώνη, να ρίχνει την ισοτιμία του ευρώ, να κλονίζει τη Νομισματική Ένωση, να επηρεάζει και πιο πέρα τα Χρηματιστήρια της Αμερικής και της Ασίας;

Τους φάγαμε τους μήνες με λόγια γύρω από τα ελλείμματα, για να φθάσουμε πια στην -προαναγγελθείσα- επιτροπεία των δημοσίων οικονομικών μας, υπό την απειλή της ασυγκράτητης διεθνούς τοκογλυφικής κερδοσκοπίας. Η κυβέρνηση, ανίκανη να αντιδράσει στον ορυμαγδό των πιέσεων, διαπραγματεύεται με τις ηγεσίες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών ό,τι δεν διαπραγματεύεται μέσα στη χώρα: τα μέτρα της οικονομικής της πολιτικής.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαβεβαίωσαν επίσημα ότι θα στηρίξουν την Ελλάδα, αν χρειαστεί, και μας έστειλαν στο Ecofin. Αύριο οι υπουργοί Οικονομικών των 16 χωρών της Ευρωζώνης θα συζητήσουν αναλυτικά τα κείμενα με τα μέτρα που ετοίμασε η Επιτροπή, ακούγοντας από τον δικό μας Γιώργο Παπακωνσταντίνου τί δεσμεύσεις αναλαμβάνει, και την Τρίτη πλέον οι 27 θα εκδώσουν και θα δημοσιεύσουν τις σχετικές αποφάσεις. Εξειδίκευση της υπεσχημένης στήριξης δεν αναμένεται.

Ψάχνω τη γραμμή, όπως λέγαμε παλιά, αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Υπάρχει γραμμή; Και αν υπάρχει, ποιος την ξέρει, να τη μάθουμε κι εμείς. Η γραμμή του κ. Αλαβάνου, ο οποίος δεν αισθάνεται την παραμικρή δέσμευση ως τέως ηγέτης του Συνασπισμού της Αριστεράς της Οικολογίας και των Κινημάτων, αλλά ως απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, εργάζεται πυρετωδώς για νέες πλατφόρμες και θέσεις, είναι η ανασυγκρότηση μιας αριστεράς, χωρίς φυσικά τον Τσίπρα και τους ανανεωτικούς.

...Αυτήν ακριβώς την περίοδο στη χώρα μας και κυρίως στον χώρο της εκτός ΚΚΕ αριστεράς αναπτύσσονται θέσεις ακραίας πολιτικής αμφισβήτησης του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης(ΣΣΑ), του «ζουρλομανδύα» -κατά Ρ. Πρόντι. Φυσικά ο εν λόγω «ζουρλομανδύας» αναφέρονταν σε μια ανολοκλήρωτη και κυρίως τρελή θέσμιση της Ε.Ε., όπου προωθούνταν το ενιαίο νόμισμά της χωρίς την πολιτική ολοκλήρωσή της.

Η αμφισβήτηση και απόρριψη παίρνει και τον χαρακτήρα του διαγωνισμού κορυφαίων στελεχών του ΣΥΝ και της αντισυστημικής αριστεράς, του ποιος είναι πιο «σκληρός» –βλέπε αρθρογραφία της περασμένης Κυριακής και συνεντεύξεις τύπου της Δευτέρας. Καλούνται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να κόψουν ως νέοι Μεγα-Αλέξανδροι τον «γόρδιο δεσμό» του ΣΣΑ χωρίς να υπάρχει έστω και μία λέξη που να αναφέρει από εκεί και πέρα τι; Ποια ακριβώς θα είναι η νέα μάχη. Σε ποια «Ισσό» μας καλούν να αναμετρηθούμε!

Μιλώντας σήμερα στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ (Π. Τσούτσιας, Ν. Σαράντης, Γ. Ρουμπάτης) ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Περιφέρεια της Αθήνας , δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

Αυτό που γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, με αδύνατο κρίκο την Ελλάδα, φανερώνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική ενοποίηση χωρίς οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Το λέγαμε από το 2000, όταν η Ελλάδα έμπαινε στο Ευρώ, ότι, όταν προσπαθείς να ενώσεις με κοινό νόμισμα οικονομίες με τόσο μεγάλες ανισότητες –στη μια άκρη η Γερμανία και στην άλλη άκρη η Ελλάδα- και δεν προσπαθείς να δημιουργήσεις πολιτικά και οικονομικά εργαλεία που να εξασφαλίζουν όχι μόνο κοινό νόμισμα, αλλά μια πορεία πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, τότε «το μεγάλο ψάρι θα φάει το μικρό

Μιλώντας σήμερα στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 105,5» (Μπ. Αγρολάμπος), ο βουλευτής Βʼ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ , δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής:

...Τα μέτρα ως σύνολο, θα προκαλέσουν μια ανακατανομή βαρών σε βάρος των ασθενέστερων. Θα έχουμε μια σημαντική μείωση μισθών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που θα συμπαρασύρει μείωση μισθών και τον ιδιωτικό τομέα. Είδατε πως πήραν αμπάριζα οι εργοδότες από την κυβερνητική εισοδηματική πολιτική στις διαπραγματεύσεις με τη ΓΣΕΕ για τις κατώτερες αμοιβές.

Η δημοσιονομική κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, καθώς απειλείται να μεταδοθεί στην Ισπανία και την Πορτογαλία και να μετατραπεί σε κρίση της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης στο σύνολό της, είχε μια θετική παρενέργεια: αναβίωσε τη συζήτηση για την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Πρόκειται για συζήτηση που θα απαιτούσε μακρές διαδικασίες για να καταλήξει, και προφανώς δεν γίνεται να κλείσει σε ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κορυφής σαν το αυριανό των Βρυξελλών. Έχει θέσει όμως σε αυτήν την αυριανή σύνοδο το φόντο για να κάνουν ίσως οι ηγέτες της Ένωσης ένα βήμα μπροστά, σε καλή κατεύθυνση.

Στις 11 Φεβρουαρίου 2010 θα συναντηθούν στις Βρυξέλλες, μετά από πρόσκληση του νέου προέδρου της ΕΕ Χέρμαν Φαν Ράμπουι (Herman Van Rompuy), οι ηγέτες των κρατών και των κυβερνήσεων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) ώστε να συζητήσουν την οικονομική στρατηγική της Ένωσης.

Η σύνοδος αυτή προσφέρει μια χρυσή ευκαιρία για αναθεώρηση των βασικών μηχανισμών οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ και κοινοτικής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών. Αν η κρίση προσφέρει την ευκαιρία να αναθεωρηθούν οι χρηματοοικονομικές αγορές και οι τράπεζες, θα πρέπει επίσης να οδηγήσει στη ριζική αμφισβήτηση των οικονομικών πολιτικών της Ένωσης.