Η επικαιρότητα των ημερών αυτών κυριαρχείται, δυστυχώς, από την στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη. Το αίμα αθώων πολιτών συνεχίζει να χύνεται στο βωμό της προάσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας της Λιβύης, απέναντι στην εξωτερική επιδρομή και μετά από την εμφύλιο σύρραξη, για την ανατροπή του απολυταρχικού κανταφικού καθεστώτος.

Γνωστό πλέον το παιχνίδι της Αμερικής, για την χειραγώγηση των λαών που διαθέτουν φυσικό πλούτο, συμπαρασύρει τώρα και τις χώρες του ΝΑΤΟ. Ο έλεγχος του πετρελαίου και του φυσικού αέριου της Λιβύης , ενδιαφέρει, όσες έχουν εμπορικά συμφέροντα από αυτόν τον πλούτο.

Είναι μια από τις λίγες φορές που η Διεθνής Κοινότητα διασώζει το όνομά της και την τιμή της υιοθετώντας σαφή θέση για όσα συμβαίνουν στη γειτονική Λιβύη. Στις 18 Μαρτίου 2011, το Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, με ψήφους 10 υπέρ και 5 αποχές, εξέδωσε ψήφισμα που επιτρέπει στα κράτη-μέλη «να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των πολιτών και των κατοικημένων από αμάχους περιοχών που απειλούνται με επιθέσεις από το λιβυκό καθεστώς». Την επόμενη ημέρα, 19/3/11, από την Ευρώπη, με πρώτη τη Γαλλία, ξεκίνησε η επέμβαση της Δύσης για την αναχαίτιση και την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του συνταγματάρχη Καντάφι.

Το δημοκρατικό ντόμινο που ξεκίνησε από την Τυνησία, σαρώνοντας τον πρόεδρο Μπέν Αλί και στη συνέχεια τον Αιγύπτιο ομόλογό του, Χόσνι Μουμπάρακ, πολιορκεί στενά τον Μουαμάρ Καντάφι, αλλά παράλληλα φαίνεται ότι έχει μεταδοθεί και σε άλλες χώρες της περιοχής (Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής). Εκεί μονάρχες και πρόεδροι επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να προλάβουν ενδεχόμενες εξελίξεις όπως αυτές της Τυνησίας, της Αιγύπτου ή ακόμη και της Λιβύης.

Όταν αναφερόμαστε στην επικράτηση μιας γενικής στάσης συντήρησης και εθνικής αναδίπλωσης στην Ευρώπη δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα απόδειξης από το πώς αντιμετωπίζουμε όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά και οι κοινωνίες τη σφαγή της Λιβύης.

Ο Σαμίρ Αμίν, οικονομολόγος και διευθυντής του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, κάνει τη δική του προσέγγιση στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής, επισημαίνοντας ότι η Αίγυπτος "διακρίνεται για τις μακροχρόνιες επαναστάσεις της", και ότι ό,τι συμβαίνει τώρα "δεν είναι παρά η αρχή". Οι ΗΠΑ συνεχίζει ο ίδιος "χάνουν τον έλεγχο ενός σημαντικού τμήματος της Μέσης Ανατολής αν και συνεχίζουν να διαθέτουν κάποια μέσα, κυρίως χάρη στη Σαουδική Αραβία και το πολιτικό Ισλάμ".

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα τελευταία 24ωρα βιώνουμε τις ύστατες ώρες ενός καθεστώτος που κράτησε 42 χρόνια και που έχει αποφασίσει ότι οι τελευταίοι του σπασμοί πρέπει να συνοδευθούν από λουτρό αίματος - σαν το καθεστώς Καντάφι, που ξεκίνησε με την αναίμακτη ανατροπή του βασιλιά Ίντρις τον Σεπτέμβριο του 1969, να θέλει να σβήσει κάθε καλή ανάμνηση που θα μπορούσε να έχουν οι Λίβυοι από αυτό.

Η εξέγερση στη Λιβύη είναι μια τομή στην κοσμογονία που συντελείται αυτόν τον χειμώνα στον αραβικό κόσμο. Για πρώτη φορά γκρεμίζεται ένα καθεστώς που εκτός από αυταρχικό είναι και …πετρελαιοπαραγωγό. Η Λιβύη -μαζί με τη Νιγηρία -διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα «μαύρου χρυσού» στην Αφρική, ενώ ειδικά η Ευρώπη προμηθεύεται ένα μεγάλο μέρος του πετρελαίου και του αερίου της από την Τρίπολη.

Οι πολιτικοί αναλυτές στην Ουάσιγκτον έχουν ήδη χαράξει στους υπολογιστές τους το µαγικό τρίγωνο. Η µία κορυφή είναι η Τουρκία, τόπος µιας επιτυχηµένης σύνθεσης ανάµεσα στο Ισλάµ και στη δηµοκρατία. Η άλλη κορυφή είναι το µετασανταµικό Ιράκ που, δεν µπορεί, κάποια στιγµή θα ηρεµήσει.

Καθηγητής του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι, ειδικός στα ζητήματα του αραβικού κόσμου και του Ισλάμ, συγγραφέας (βιβλία του κυκλοφορούν και στα ελληνικά), ο Ζιλ Κεπέλ επιχειρεί στην "Αυγή" της Κυριακής μια πρώτη "αποκωδικοποίηση" των εξελίξεων στον αραβικό κόσμο και ειδικότερα στην Αίγυπτο.

Κανένας δεν γνωρίζει ακόμη πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στις αραβικές χώρες και ίσως και στο Ιράν. Ολοι γνωρίζουμε όμως ποιοι επαναστάτησαν και γιατί. Και είναι σημαντικό να το επαναλάβουμε: όπως στη δεκαετία του ’90 με τα Βαλκάνια, πολλαπλασιάζονται εδώ οι λανθασμένες ερμηνείες και οι λανθασμένες αντιδράσεις.

Είχε παιδιά, πολλά παιδιά πάνω στους ώμους του πατέρα, σε καρότσια, μανάδες που κρατούσαν στην αγκαλιά βρέφη, κι όμως δεν ήταν λούνα παρκ. Είχε αντίσκηνα, κουβέρτες και πλαστικά κατσαρολάκια για το συσσίτιο, νοικοκυρές που μοίραζαν φαγητό φερμένο από το σπίτι, κι όμως δεν ήταν κατασκήνωση.

Δικτατορία στην Τυνησία; Στην Αίγυπτο, δικτατορία κι εκεί; Βλέποντας τα μέσα ενημέρωσης να απολαμβάνουν την επανάληψη της λέξης «δικτατορία» για την Τυνησία του Μπεν Αλι και την Αίγυπτο του Μουμπάρακ, οι Γάλλοι πρέπει να αναρωτιούνται αν είδαν ή αν διάβασαν καλά.