Με ένα καταιγισμό κακών ειδήσεων για την οικονομία κύλησε η εβδομάδα που πέρασε: εκρηκτική αύξηση του δημόσιου δανεισμού, νέα πτώση παραγωγής, εξαγωγών, κατανάλωσης, νέα άνοδος της ανεργίας. Αλλά τα δύο κόμματα που διεκδικούν, το καθένα για λογαριασμό του, μιαν «αυτοδύναμη» πλειοψηφία στις 4 Οκτωβρίου με άλλα ασχολούνται αυτήν την προεκλογική περίοδο. Διόλου δεν εξηγούν στους πολίτες με ποιες πολιτικές θα αντιστρέψουν την ολοένα δυσμενέστερη πορεία.

Όλα αυτά τα χρόνια, παρακολουθώντας από κοντά αυτό το κομμάτι της αριστεράς που θέλησε να διαφοροποιηθεί από τον δογματισμό και τον σταλινισμό του ΚΚΕ, αυτό το κομμάτι που προσπάθησε να δείξει ένα διαφορετικό δρόμο από εκείνον του ανδρεοπαπανδρεϊκού λαϊκισμού, δεν θυμάμαι να βρεθήκαμε ποτέ σε δυσκολότερη, σε πιο άχαρη θέση από τη σημερινή.

Η πρώτη προεκλογική εβδομάδα επιβεβαίωσε ότι βαδίζουμε σε εκλογές χαμηλών προσδοκιών. Δεν λείπει μόνον το πάθος, αλλά και προτάσεις προοπτικής, που, πέραν της αναμενόμενης εναλλαγής στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, να κινητοποιούν λαϊκές δυνάμεις χαράσσοντας προοπτικές.

Το πολιτικό στίγμα των κομμάτων, τα ψηφοδέλτια και το κλίμα της κοινής γνώμης δεν αναδεικνύουν μια ισχυρή και ενοποιητική κοινωνική δυναμική. Επικρατεί στα κόμματα και τα στελέχη το “βλέποντας και κάνοντας”.

Προσωπικά, για πολιτικούς και προγραμματικούς λόγους, δεν συμφωνώ με σκέψεις για ψήφο ανοχής ή στήριξης σε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτονόητο ότι θα σεβαστώ και θα στηρίξω τις συλλογικές μας αποφάσεις. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα πράξουν και όλοι ανεξαίρετα οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας. Όσοι ισχυρίζονται ή καλλιεργούν το αντίθετο για να υπηρετήσουν φθηνές και προφανείς κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες, είναι φανερό ότι αποσκοπούν να χτυπήσουν την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά.

Η ομιλία και η συνέντευξη του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη προκάλεσε ποικίλα απορριπτικά σχόλια από την αριστερά και όχι μόνον. Ορθώς μεν, αλλά όχι όσο θα έπρεπε ουσιαστικά. Συνοπτικά επισημαίνω δύο καίρια ζητήματα. Το ένα συνίσταται στον κριτικό λόγο που θα έπρεπε να αρθρώσει η αριστερά και το δεύτερο στη διαπίστωση πως η χώρα δεν διαθέτει αξιόμαχες ηγετικές ομάδες για να τη βγάλουν από τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.

Ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα των επικείμενων εκλογών; Δεν ξέρω αν έχουμε τελειώσει με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, αλλά το σημείωμα αυτό εξετάζει τι θα γίνει, εάν πραγματικά οι επικείμενες εκλογές δεν δώσουν σε κανένα κόμμα αυτοδυναμία.

Το πραγματικό όμως δίλημμα αυτών των εκλογών είναι ποια θα είναι η επόμενη μέρα για τον τόπο. Τον πολίτη τον ενδιαφέρει πρωτίστως ποιοι θα τον κυβερνούν και όχι ποιοι θα είναι στην αντιπολίτευση. Ποια Κυβέρνηση θα αναδειχθεί από αυτές τις εκλογές σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας;

Η σουρεαλιστική εξέλιξη της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε το ότι η εκτός ΚΚΕ Αριστερά έχει υπογράψει «μνημόνιο άρνησης» με τις ευκαιρίες που κατά καιρούς της δίνει- σχεδόν απλόχερα- η Ιστορία. Από εσωτερική κρίση σε εσωτερική κρίση και από πόλωση σε νέα πόλωση, ο ΣΥΡΙΖΑ επαλήθευσε- και υπερέβη- τα πιο «κακόβουλα» σενάρια των πιο φανατικών αντιπάλων του

Με την εμφάνιση του ΛΑΟΣ, το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα απέκτησε ένα είδος συμμετρίας.

Τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία αυτοχαρακτηρίζονται κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, πλαισιώνονται τώρα από μικρότερα, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν την καθαρή εκδοχή του δεύτερου συνθετικού τους.

Το ξέρω, ότι δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια, στα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχαν υλικές προϋποθέσεις, δεν υπήρχε ομοθυμία και ομοψυχία για να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.

Όμως τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο μέσα μου, ότι δεν υπήρχε κατά βάθος και η διάθεση.

Είναι η «κάποια ηλικία» την οποία έχουν πλέον τα περισσότερα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς; Είναι η θολή στρατηγική της; Είναι τα «κρατήματα» που η ιστορική της σχέση με την υπόλοιπη «κομουνιστοαναφορική» αριστερά, επιβάλει;

Όλα είναι.

Η ακέφαλη ηγεσία μάς αποδυναμώνει στην κοινωνία, λέει για τον ΣΥΡΙΖΑ ο Θόδωρος Μαργαρίτης, στέλεχος της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ και υποψήφιος στην Α΄ Αθηνών. Εξηγώντας την απόφαση των Ανανεωτών να συμμετάσχουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ παραμένοντας στο κόμμα τους, επισημαίνει ότι χρειάζεται εκπροσώπηση της Ανανεωτικής Αριστεράς στη Βουλή.

Οι εκλογές αποτελούν πάντα μια πηγή διλλημάτων για την κοινωνία και τους πολίτες. Διλλημάτων σημαντικών και ασήμαντων, ανάλογα από την σκοπιά που κανένας τα βλέπει, τον βαθμό εμπλοκής του, την ταύτιση ή την απόσταση του από ιδεολογίες, πολιτικές και πρόσωπα.

Ποια είναι τα διλλήματα που καλείται να απαντήσει η καθ’ ημάς Αριστερά, το ρεύμα της ανανεωτικής Αριστεράς εντός του ΣΥΝ.

...Τελείωσε ο ΣΥΝ που ξέραμε ή νομίζαμε πώς ξέρουμε. Ο ΣΥΝ είναι μια σκιά. Η πλειοψηφία προσεχώρησε στην κυριαρχία του 11κέφαλου ΣΥΡΙΖΑ. Στην κατάρρευση του σχεδίου της «αριστερής στροφής» απάντησε με πολύ πιο μεγάλη «αριστερή στροφή», που τα εκχωρεί όλα σ΄αυτό το σχήμα, που εμάς φυσικά δεν μας χωράει.

Ποιος πρέπει να είναι ο στόχος μας: Η ανασυγκρότηση του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αυτή είναι η ευθύνη μας σήμερα απέναντι στην 40χρονη ιστορία της. Να μην τελειώσει σήμερα η ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς.