...Αυτός ο Προϋπολογισμός χαρακτηρίζεται και από κάτι άλλο: Χαρακτηρίζεται από μία απότομη προσγείωση από το «λεφτά υπάρχουν», που ήταν το βασικό προεκλογικό σύνθημα του Γιώργου του Παπανδρέου –τον θυμάμαι σε όλα τα μπαλκόνια, τα προεκλογικά, σε όλη την Ελλάδα να λέει «λεφτά υπάρχουν, το θέμα είναι να πιάσουν τόπο»- στο μετεκλογικό, πάλι από τον Γιώργο Παπανδρέου, «η χώρα είναι στην εντατική» ή στο υπερβολικό και άστοχο «η χώρα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας», που έγινε μετά, με μεγάλο κόστος, προσπάθεια να μαζευτεί ή στο επίσης υπερβολικό και άστοχο «απειλείται η εθνική κυριαρχία»...

Καθώς συνεχίζεται και κλιμακώνεται η διεθνής πίεση προς τη χώρα μας για τα μέτρα κατά του ελλείμματος, αυξάνεται υπέρμετρα το βάρος της κυβέρνησης για τη λήψη μέτρων - ίσως και πέρα από τις δυνατότητές της.
Οι έως τώρα κυβερνητικοί χειρισμοί και παρεμβάσεις είχαν περιορισμένη επίδραση και επιτυχία, αν και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο πρωθυπουργός απέσπασε από τους σημαντικούς Eυρωπαίους εταίρους αναβολή ανακοίνωσης των συγκεκριμένων μέτρων και κάποιο περιθώριο κινήσεων.

Προϋπολογισμοί ανεφάρμοστοι, έξω από κάθε ρεαλιστική πρόβλεψη, έρχονταν και άλλοτε στη Βουλή, τα τελευταία χρόνια ιδίως κατά κόρον. Ανατρέπονταν στην εκτέλεσή τους, χωρίς άλλη κοινοβουλευτική διαδικασία, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις να αποφεύγουν κάθε εκ νέου συζήτηση των δεδομένων που είχαν αλλάξει και τροποποίηση των ψηφισμένων κονδυλίων από τη Βουλή, όπως θα απαιτούσε μια στοιχειώδης δημοκρατική δεοντολογία. Αντίθετα, κρατούσαν τα δεδομένα μυστικά για όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαν.

Η γνωστή κορώνα του Γιώργου Παπανδρέου πως δεν χρωστάει σε κανέναν, μπορεί να κάνει εντύπωση στους τηλεθεατές των καφενέδων, αλλά ουδεμία αξία έχει όταν το μαγαζί που διευθύνει χρωστάει και της Μιχαλούς. Το ερώτημα λοιπόν, δεν είναι πόσα χρωστάει ο Γιώργος. Εξ άλλου όλοι οι Έλληνες χρωστάνε, ακόμα και αυτοί που δεν ακόμα γεννηθεί! Η απάντηση στο πόσα χρωστάμε, είναι πάνω – κάτω γνωστή. Το 110% του ΑΕΠ, σημαίνει περί τα 270 δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί όμως χρωστάμε τόσα πολλά χρήματα;

Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα, απ’ όσα μπορώ να θυμάμαι, που θα συζητάμε μήπως η Ελλάδα χρεοκοπήσει. Αλήθεια, πώς είναι να χρεοκοπεί μια χώρα; Ελα ντε! Η προηγούμενη, της Ελλάδας του Τρικούπη του 1893, μας είναι γνωστή μόνο μέσα από τα βιβλία. Το ίδιο και το αμερικανικό κραχ του 1929, από το οποίο θα μπορούσαμε να πάρουμε μια ιδέα.

Ποιος έχει δίκιο: Οι «αγορές» που κρίνουν ανεπαρκές το σχέδιο που παρουσίασε την περασμένη Δευτέρα ο Γ. Παπανδρέου; Ή ο Παπανδρέου, που επιμένει ότι το σχέδιό του θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον κίνδυνο; Έχουν δίκιο οι αγορές που ζητούν μέτρα «ιρλανδικού τύπου» από την Αθήνα; Ή ο Παπανδρέου, που απαντά ότι πρέπει πρώτα να αντιμετωπιστούν τα διαρθρωτικά προβλήματα και οι παθογενείς καταστάσεις, που παράγουν τα ελληνικά ελλείμματα;

..Με στόχο τη μετατροπή ενός μέρους του εξωτερικού χρέους σε εσωτερικό δανεισμό και την μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους .
Να προχωρήσει άμεσα η Κυβέρνηση στην έκδοση εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου με επιτόκια χαμηλότερα από αυτά με τα οποία δανείζεται το ελληνικό δημόσιο και υψηλότερα από αυτά που δίνουν οι τράπεζες για προθεσμιακές καταθέσεις. Ο Δημ. Παπαδημούλης, ζήτησε επίσης πρωτοβουλίες για την έκδοση ευρωομολόγου καθώς και για την αλλαγή του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, έτσι ώστε να μπορεί η ΕΚΤ να δανείζει απ΄ευθείας τα κράτη – μέλη.

Ακούγοντας τις δηλώσεις Παπανδρέου, συμφώνησα και οργίσθηκα για το σύνολο των διαπιστώσεων που έκανε.

Αλλά έμεινα με την αίσθηση ότι ήταν απλώς διαπιστώσεις. Θαρραλέες διαπιστώσεις, δεν λέω, αλλά διαπιστώσεις.

Στο τέλος έμεινε, ένα πρόγραμμα σύμφωνο με τις πιο συντηρητικές απόψεις.

Φόροι, όσο και αν με άγχος κάθε στιγμή έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθούν ως μέτρα καταπολέμησης της φοροδιαφυγής ή περιστολής της κακοδιοίκησης ή μέτρα αναδιανομής.

Όλα αυτά ήταν σωστά αν μιλούσαμε για το πώς δεν θα επαναλάβουμε στο μέλλον τα μεγάλα σφάλματα.

Ο Θ.Μαργαρίτης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ σε συνέντευξή του στον Ρ/Σ Αθήνα 9,84 (Ηλίας Κανέλλης), αναφερόμενος στις εξελίξεις στην οικονομία, μεταξύ άλλων, τόνισε:

Η οικονομική κρίση απαιτεί συναίσθηση ευθύνης από όλα τα κόμματα. Βεβαίως, υπάρχουν διαφορετικές στρατηγικές αλλά χρειάζεται να αναζητηθούν «κοινοί τόποι» για άμεσα μέτρα διεξόδου από την κρίση.
Η λογική «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα» δεν αφορά την Αριστερά. Επιμένουμε στην ανάγκη ενός σταθερού προσανατολισμού για τα προβλήματα της ανεργίας και της απασχόλησης.

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης,  μιλώντας στον ρδ/θμό ΑΝΤ1(εκπομπή Ν. Βαφειάδη) σχετικά με τα μέτρα που εξάγγειλε χθές ο Πρωθυπουργός στην έναρξη του κοινωνικού διαλόγου, μεταξύ άλλων υπογράμμισε:

« Η μείωση του δημόσιου ελλείμματος και του δημόσιου χρέους είναι απολύτως αναγκαία για τη χώρα μας, την αναπτυξιακή της πορεία και την κοινωνική της συνοχή.
Είναι κατ΄ αρχή θετικό ότι υπάρχει συμφωνία και με την Ε.Ε. ότι αυτό θα επιχειρηθεί σε βάθος τετραετίας. Το ερώτημα όμως, ποια κοινωνικά στρώματα και κυρίως πόσο θα υποχρεωθούν να συμβάλλουν στην υπόθεση αυτή, παραμένει αδιευκρίνιστο και αναπάντητο.
Τα 80 ή 56 μέτρα-και η αδυναμία ακριβούς καταμέτρησης από τους σχολιαστές αναδεικνύει το πρόβλημα της ασάφειας και απροσδιοριστίας- αποτελούν ένα σύνολο παρεμβάσεων, που το θετικό ή αρνητικό τους περιεχόμενο μένει να διευκρινιστεί στην εξειδίκευση και στις λεπτομέρειες των διατάξεων για την εφαρμογή τους.

Οι χώρες κατά την τελευταία τριακονταετία χρεωκοπούν για τρεις λόγους:

Πρώτον, όταν μονόπλευρα δηλώνουν αδυναμία να εξυπηρετήσουν το χρέος τους, όπως έκανε το Μεξικό το 1995. Η απάντηση στην περίπτωση αυτή (σχέδιο Μπαίηκερ) ήταν η υποτίμηση του νομίσματος και η μετατροπή τού χρέους τού Μεξικού σε διαπραγματεύσιμο τίτλο στο χρηματιστήριο.

Η ταλάντευση στα κυβερνητικά επιτελεία και οι διαφωνίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζουν τις διεργασίες αυτών των ημερών για την προσαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής στις πιέσεις των ισχυρών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των διεθνών τραπεζιτικών κέντρων.
Η κυβέρνηση, όπως δείχνουν τα δημόσια γνωστά γεγονότα, υποτίμησε την επίθεση και τις πιέσεις που θα δέχονταν. Τώρα είναι υποχρεωμένη να διαπραγματεύεται εκτάκτως με τις άλλες κυβερνήσεις και τα κέντρα που ανεβάζουν τους τόκους εξυπηρέτησης του υπέρογκου χρέους. Εκβιασμένη να υπόσχεται πρόσθετα μέτρα, πέραν εκείνων που είχε σχεδιάσει με τον προϋπολογισμό.