Οι απλές απαντήσεις είναι δύσκολες

Στο υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης ο πρωθυπουργός σημείωσε ότι «το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική μας κυριαρχία για πρώτη φορά από το 1974». Δεν ξέρω αν ο κ. πρωθυπουργός αισθάνεται άσχημα για την αισιοδοξία που καλλιέργησε προεκλογικά και θα βρει κάποια στιγμή τη γενναιότητα να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την πολιτική εξαπάτηση που υπέστη. Δεν είναι όμως εύκολο, όταν ο ίδιος ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έχει δηλώσει με τον πλέον επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο σε κατάθεσή του ενώπιον του Κοινοβουλίου, πως η πολιτική ηγεσία ήταν απολύτως ενημερωμένη για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και προ πολλού, έχω σημειώσει πως η χώρα μας έχει εισέλθει σε διαδικασία παραγωγικής και πολιτισμικής κατάρρευσης. Η δημοσιονομική πραγματικότητα δεν είναι ζήτημα που μπορείς να το κρίνεις μόνο στατικά ή στιγμιαία. Το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα δεν κρίνεται από το ύψος του λογαριασμού που έχουμε να πληρώσουμε, όσο από το αν μπορούμε να δουλέψουμε περισσότερο και καλύτερα για να αντιμετωπίσουμε το δανειακό βάρος. Να το πούμε με ένα παράδειγμα. Έχουμε ως οικογένεια μηνιαία έσοδα 5.000 ευρώ. Κάθε μήνα λόγω των δανείων που έχουμε πάρει πρέπει να πληρώνουμε 3.000 ευρώ. Μας μένουν 2.000 ευρώ αλλά αυτά σύμφωνα με τις ανελαστικές ανάγκες μας, που όσο και αν τις περιορίσουμε, δεν αρκούν για να ζήσουμε. Καταφεύγοντας σε δανεισμό 500 επιπλέον ευρώ τον μήνα, τα φέρνουμε βόλτα αλλά μεγαλώνουμε το χρέος μας το οποίο δεν θα είμαστε σε θέση να το αποπληρώσουμε ποτέ. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Η λύση είναι μία. Πιάνουμε δεύτερη δουλειά ή γινόμαστε παραγωγικότεροι για να αυξήσουμε το μηνιαίο έσοδό μας τόσο, ώστε να μπορούμε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας και να μειώνουμε το χρέος, χωρίς δραματικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής που επιθυμούμε.

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ όμως όταν δεν υπάρχει δεύτερη δουλειά να κάνουμε και όταν δεν υπάρχει αγορά να απορροφήσει την παραγωγικότητά μας ώστε να αυξήσουμε τα έσοδά μας; Με αγωνία και ευαισθησία μιλούσε ο Αλέκος Αλαβάνος στην εκπομπή του κ. Πρετεντέρη την περασμένη Δευτέρα για τη νέα γενιά που διψά για μόρφωση και εργασία αντάξια των ονείρων και των προσδοκιών της. Ποιοι πρέπει να φροντίσουν και τι πρέπει να κάνουν ώστε η χώρα μας να μπορεί να ικανοποιήσει τους πόθους των παιδιών μας; Σήμερα, για να μη μιλάμε αφηρημένα με οραματικές ουτοπίες, χρειαζόμαστε 350.000 νέες θέσεις εργασίας. Ποιος θα τις δημιουργήσει; Αυτά είναι τα ερωτήματα που είναι υποχρεωμένες να απαντήσουν οι πολιτικές δυνάμεις.

ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ κινητικότητα στον επιχειρηματικό τομέα; Βλέπει κανείς ιδιωτικές επενδύσεις εγχώριες ή ξένες που να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας στους τομείς της νέας οικονομίας; Βλέπει κανείς στοιχεία παραγωγικού δυναμισμού και αύξηση των εξαγωγών στα παραγόμενα αγαθά; Αφήστε στην πάντα την οικονομία. Ξέρει κανείς να μας πει αν υπάρχει τομέας στην Ελλάδα ικανός να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και απαιτήσεις της νέας εποχής όπου ο παγκόσμιος ανταγωνισμός έχει κορυφωθεί; Έχει μέλλον μια χώρα στην οποία όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης αποκλίνουν δραματικά από τα υψηλά επίπεδα παροχής μόρφωσης και γνώσεων των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών;

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ χρεωκοπίας υπάρχει, όχι μόνο ή κυρίως γιατί είναι μεγάλο το εθνικό μας χρέος. Υπάρχει, διότι δεν υφίστανται ο παραμικρός παραγωγικός σχεδιασμός ανάπτυξης. Οι κυβερνώντες θεωρούσαν πως το καράβι πάει με αυτόματο πιλότο και μπορούσαν ήσυχα και ωραία να απολαμβάνουν την εξουσία και τα προνόμιά της. Καμιά εθνική συνεννόηση, καμιά κινητοποίηση, κανένα παράδειγμα, κανένα όραμα. Και η αριστερά; Η αριστερά έμεινε εγκλωβισμένη σε μία οικονομία που αρχίζει και τελειώνει στο κράτος. Θεώρησε πως με την κατάργηση του άρθρου 16 απάντησε στα ζητήματα της παιδείας που έχει ανάγκη ο τόπος και χρειάζονται οι νέοι. Δεν έχει γίνει αντιληπτό το ρεύμα εξόδου από τη χώρα για χιλιάδες προικισμένους νέους που μετά τη μεταπτυχιακή τους φοίτηση παραμένουν για εργασία και καριέρα σε σοβαρές οργανωμένες και πολιτισμένες χώρες. Η διαφθορά που καθηλώνει τη χώρα στη μιζέρια της και στερεί από την κοινωνία τεράστιους πόρους, ποτέ δεν έχει αξιολογηθεί ως πρωτευούσης σημασίας ζήτημα!

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ των καταφρονημένων και της ξεχασμένης κοινωνίας που δεν έχει φωνή, είναι μικρό πράγμα; Μικρό δεν είναι, αλλά δεν φτάνει. Πρέπει η αριστερά να ξεκαθαρίσει με γενναιότητα σε ποιους τομείς η δράση της είναι μέρος της λύσης του προβλήματος και σε ποιους, είναι μέρος του ίδιου του προβλήματος. Αν οι απαντήσεις είναι ειλικρινείς, τότε η αριστερά μπορεί να ασκήσει την αποτελεσματική παρέμβαση που αναζητούν οι πολίτες. Και τότε θα την τιμήσουν και με την ψήφο τους.

d.xristou@avgi.gr