Με υποκρισία και πολλή σύγχυση

Τα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από τη χώρα. Το τι θα γίνει δεν θα αφορά, δεν θα επηρεάζει μόνον την κυβέρνηση, αλλά όλους μας. Οι συνήθεις πολιτικοί και επικοινωνιακοί ρόλοι τίθενται υπό αμφισβήτηση καθώς η ένταση των προβλημάτων θα προκαλέσει αμφισβητήσεις και νέα κύματα κινητικότητας. Ίσως και μεγάλα αδιέξοδα.


Μπαίνουμε στην καινούργια χρονιά με τη σοβαρότερη εκκρεμότητα των τελευταίων δεκαετιών. Όχι γιατί η διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος εν μέσω οικονομικής κρίσης είναι πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα από τα προβλήματα -πολιτικά και οικονομικά- που αντιμετώπισε η μεταπολιτευτική δημοκρατία. Αλλά γιατί σήμερα δεν υπάρχει τρόπος -από αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν και ειδικά πέρυσι- παραπλάνησης ή μετάθεσης του προβλήματος στο μέλλον. Κυρίως, όμως, βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμη κατάσταση γιατί η χώρα καλείται να αποφύγει ένα μεγάλο πισωγύρισμα, την απομόνωση, την απομάκρυνση από το κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν διεκδικούμε κάτι, ο στόχος είναι αμυντικός: να μην χάσει η Ελλάδα το πλεονέκτημα της ένταξης στο ευρώ.

Δεν είναι βέβαιο ότι οι πολιτικές ελίτ της χώρας κατανοούν τη βαρύτητα αυτών που κρίνονται. Και, κατά προέκταση, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να πείσουν τον λαό ότι δεν κρίνονται οι επιμέρους ρυθμίσεις, οι μικρορυθμίσεις κατανομής εισοδημάτων και προνομίων. Αλλά ότι κρίνονται οι μεγάλες ρυθμίσεις, οι κεντρικές επιλογές του πελατειακού κράτους και της αναπαραγωγής του, που αφορούν όλους.

Η κρισιμότητα της δημοσιονομικής κατάστασης χάνεται μέσα στην ακραία υποκρισία της προηγούμενης κυβέρνησης, στα αποσπασματικά μέτρα και προθέσεις που διαρρέει η κυβέρνηση Παπανδρέου αλλά δεν τα αποφασίζει, στην αδράνεια του μηχανισμού του υπ. Οικονομικών, στην αδιαφάνεια της σπατάλης. Ακόμη και η κινδυνολογία, οι πιέσεις της Κομισιόν, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού δεν πείθουν. Το πελατειακό κράτος, ειδικά τη στιγμή της κρίσης, διαχέει τη σύγχυση και τον κατακερματισμό της κοινωνίας.

Η περσινή χρονιά απέδειξε την άρνηση και την ανικανότητα όχι μόνον της Ν.Δ. αλλά και των ισχυρών κοινωνικών-οικονομικών ομάδων να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους εν όψει και εν μέσω της κρίσης. Οι τρεις μήνες κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν ανέδειξαν μια συγκροτημένη συνολική αντιπρόταση στα έργα και τις κοινωνικές συμμαχίες της Ν.Δ., αν και εκδηλώνονται συνεχώς προσπάθειες σε επιμέρους τομείς και μια επιμονή να μην ταυτιστεί η κυβέρνηση Παπανδρέου με την κυβέρνηση Καραμανλή.

Συγχρόνως, το 2008 αναδείχθηκε η αδυναμία των αριστερών κομμάτων εν μέσω κρίσης να κερδίσουν -αν δεν έχασαν- κύρος, επιρροή στον λαό. Μπορούμε να πούμε ότι ξοδεύεται συνεχώς το μεγάλο ιστορικό, πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο της αριστεράς σε αριστερισμούς που διχάζουν τον λαό. Κυριαρχεί η καταγγελτική φλυαρία αντί των προτάσεων που συσπειρώνουν την πλειοψηφία του λαού. Έχει αφεθεί ζωτικός χώρος σε ομάδες πολιτικής βίας και τρομοκρατίας. Και τον τελευταίο καιρό -σε αυτό έχουν καίρια ευθύνη οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ- καλλιεργούνται ξανά αντιευρωπαϊκές θέσεις, ταυτίζοντας την Ευρ. Ένωση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Προβάλλουν ακόμη και την (αυτο)καταστροφική για την Ελλάδα προοπτική του αδύναμου κρίκου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να σπάσει δηλαδή η Ένωση και το ευρώ στη χώρα μας...

Έτσι καταφέρνουν να διατηρούν οι ίδιες οικονομικές και κοινωνικές ομάδες ισχύος την πρωτοβουλία των κινήσεων και τη διανομή των πλεονασμάτων. Σήμερα, όμως, με τη δημοσιονομική κρίση απειλούνται από την αποτυχία. Την οποία σχεδιάζουν να φορτώσουν στους... κρατιστές σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ!

Είμαστε στην αφετηρία μιας πολύμηνης διαδικασίας έναρξης εφαρμογής μέτρων πολυετούς διάρκειας και απροσδιόριστων αποτελεσμάτων. Έχει μείνει λίγος χρόνος για να δρομολογηθούν εξελίξεις που θα αντιμετωπίζουν το έλλειμμα χωρίς να υποθηκεύουν την ανάπτυξη, που θα ανακατανέμουν τα φορολογικά βάρη ώστε να πληρώσουν και οι ομάδες που σκανδαλωδώς το αποφεύγουν, που θα αναδιατάσσουν τις δαπάνες υπέρ των δημοσίων αγαθών και όχι υπέρ μεγάλων και μικρών ιδιωτικών συμφερόντων. Είναι πρώτη ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά όχι μόνον αυτής, να κινητοποιήσει τις δυνάμεις που στηρίζουν ένα διαφορετικό δρόμο για την οικονομία και το κράτος, για το περιβάλλον και την προστασία του. Δεν βλέπουμε να το πράττει. Σε κάθε περίπτωση, είναι ευθύνη όσων αναζητούν αυτή τη διαφορετική πορεία να ενεργοποιηθούν ξεπερνώντας αναστολές και εμπόδια.