Είναι παράλογο να ζητάμε ακόμα 200 ένσημα τον χρόνο από τους μετανάστες

Η κρίση δεν το επιτρέπει - η παρουσία τους είναι απαραίτητη για την ανάκαμψη - η ενσωμάτωσή τους απαιτεί ίση μεταχείριση. Ποιος ωφελείται εάν γίνουν όλοι παράνομοι; Πρόκειται για αμέλεια ή για σκοπιμότητα;

Όλο το διάστημα που πέρασε από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, κανείς σχεδόν δεν ασχολήθηκε με τις συνέπειές της στους μετανάστες. Άνθρωποι που ζουν χρόνια στην χώρα μας, εργάζονται, φορολογούνται, έχουν οικογένεια, παιδιά και μια ζωή που λίγο πια διαφέρει από την δική μας βιώνουν την κρίση πολύ χειρότερα από τους ντόπιους. Γιατί;

Πολλοί γυρίζουν στην χώρα τους γιατί δεν βρίσκουν πια δουλειά - το οικονομικό θαύμα που τους τράβηξε εδώ αποδείχτηκε φούσκα. Αλλά κι όσοι έχουν δουλειά - όση τουλάχιστον έχουν και οι ντόπιοι - απειλούνται με απώλεια της νομιμότητάς τους γιατί γι αυτούς ειδικά, τίποτα δεν άλλαξε από τις απαιτήσεις νόμιμης παραμονής.

Καμία σοβαρή επικαιροποίηση. Απλά μειώθηκε το απαιτούμενο εκκαθαριστικό τους σε λογικά όρια (βγήκε το απαιτητό ποσό για κάθε παιδί) αλλά παρέμεινε η απαίτηση για 200 ένσημα τον χρόνο!

Ποιος μετανάστης μπορεί να ικανοποιήσει αυτήν την απαίτηση στις σημερινές συνθήκες;

Ποιος Έλληνας κολλάει πια, όχι διακόσια, αλλά έστω εκατόν πενήντα ένσημα τον χρόνο;

Γιατί από τον νόμιμο οικονομικό μετανάστη ζητάμε παράλογα πράγματα;

Για να τον κάνουμε κι αυτόν παράνομο;

Και τελικά να τον διώξουμε από την πίσω πόρτα ικανοποιώντας στα μουλωχτά και το μόνιμο όραμα των ακροδεξιών για "καθαρή" Ελλάδα;

Οι άνθρωποι αυτοί είναι απαραίτητοι για την τοπική οικονομία. Όσοι έχουν πραγματική σχέση με αυτήν το γνωρίζουν καλά.

Πρέπει να επιβιώσουν μαζί μας όπως γινόταν τόσα χρόνια και να μην χάσουν κρίσιμοι και ελπιδοφόροι τομείς της οικονομίας τα πολύτιμα χέρια και τις γνώσεις τους. Και να απολαύσουν και αυτοί μέτρα προστασίας από τις συνέπειες της κρίσης γιατί το αξίζουν όσο και οι ντόπιοι.

Δεν είναι δυνατόν να μπορούν να ψηφίσουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές και ταυτόχρονα να τους ζητάμε ανέφικτα πράγματα για να μείνουν στη χώρα μας.

Ένα πρώτο αλλά καθοριστικό μέτρο προσαρμογής στην πραγματικότητα θα ήταν να μειωθεί ο αριθμός των απαιτούμενων ενσήμων τον χρόνο στα 150 από τα σημερινά 200(!).

Ύστερα μπορούμε να αναμένουμε την συμμετοχή τους στην τοπική κοινωνία των πολιτών...