Είναι εκπληκτικό πόσο συμφωνούν τα Υπουργεία όταν πρόκειται για αποποίηση ευθυνών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απαντήσεις που λάβαμε από τρία υπουργεία όταν στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου, καταθέσαμε ερώτηση στη Βουλή (αρ. πρωτ. 7035/1-12-2010) σχετικά με την παράνομη λειτουργία Δελφινάριου στο χώρο του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου στα Σπάτα Αττικής
Στην ερώτηση, μεταξύ άλλων, ζητούσαμε από τους Υπουργούς να μας πουν για ποιο λόγο δεν έχουν επιβληθεί ως τώρα οι προβλεπόμενες από το νόμο διοικητικές και ποινικές κυρώσεις και ποιος είναι ο αρμόδιος να επιβάλλει την παύση λειτουργίας των παραστάσεων.

Πιστεύουμε αλήθεια, κοινή γνώμη και πολιτική εξουσία, ότι το μείζον ζήτημα της παρούσας πολιτικής συγκυρίας είναι η «ατιμωρησία» των υπευθύνων και ότι εκείνο που προέχει θεσμικά είναι η τιμωρία των υπευθύνων; Πιστεύουμε ειλικρινά, ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια σκάνδαλα και σκανδαλολογία, ειδικά δικαστήρια, ανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές της Βουλής, ανακρίσεις και προανακρίσεις δημόσιων υπαλλήλων, πολιτικών και ιδιωτών, άπειρα δημοσιεύματα στον Τύπο, ατέλειωτες ώρες συζητήσεων στην τηλεόραση και στα τηλεοπτικά παράθυρα, ότι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων παντός είδους,

Η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης και η αμφισβήτηση του κομματικού συστήματος αποτελούν, πλέον, ένα βασικό δεδομένο της σύγχρονης ελληνικής Δημοκρατίας. Οι ωδίνες της νέας μεταπολίτευσης είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η μαζική αποχή, τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη της βαθύτερης κρίσης. Η δημιουργία νέων κομμάτων ένα πρόσθετο φαινόμενο.

Το παραδοσιακό κομματικό σύστημα, βέβαια, από τη δική του πλευρά πολιτεύεται χωρίς να παίρνει τα μηνύματα. Με ένα αίσθημα αυτάρκειας που στην πραγματικότητα είναι μια φανερή ανεπάρκεια, ώστε να υπερβεί τη νοοτροπία η οποία θέτει το κομματικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο, πάνω από τις ανάγκες της κοινωνίας.

Τα ποσοστά είναι περίπου τα ίδια και προκαλούν απολύτως όμοια αισθήματα, οδυνηρή έκπληξη και θυμό: Η ελληνική πολιτεία χορηγεί με το σταγονόμετρο πολιτικό άσυλο στους ικέτες της, από χώρες της Ασίας και της Αφρικής κυρίως, και το σχετικό ποσοστό μόλις ξεπερνάει το 0,1%, ίσα για να καταγράφεται στις δέλτους της αναλγησίας.