Οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις είναι απαράδεκτες. Πέρα από την πρόδηλη αντισυνταγματικότητά τους, καταστρέφουν τον προστατευτικό ιστό της εργασίας, που κατακτήθηκε με αγώνες, καθηλώνουν τους εργαζόμενους, τους υποτάσσουν στις διαθέσεις και τα συμφέροντα της εργοδοσίας και διασπούν τη συνοχή της κοινωνίας.

Σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούν ρυθμίσεις που μπορούν, έστω και προσχηματικά, να δικαιολογηθούν ότι εντάσσονται στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και της οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, συντελούν αρνητικά.

Πολλοί αναρωτήθηκαν όταν άκουσαν την εξαγγελία του Φώτη Κουβέλη για τη δημιουργία του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς εάν θα έχουμε μια προσπάθεια ανασύστασης της προδικτατορικής ΕΔΑ. Η προφανής απάντηση είναι ότι η Δημοκρατική Αριστερά δεν κοιτάζει στο παρελθόν, αξιοποιεί μεν τα ιστορικά στοιχεία αλλά έχει το βλέμμα της στο μέλλον και τη δημοκρατία στην καρδιά της.

Δεν είναι ένα επιπλέον κόμμα της Αριστεράς. Είναι ένα κόμμα που αντιστοιχεί με τα καίρια ζητήματα που θέτει η ελληνική κοινωνία έχοντας στον πυρήνα της τη δημοκρατία, το ριζοσπαστισμό και τον αριστερό ευρωπαϊσμό.

Η συγκρότηση του νέου κόμματος, της Δημοκρατικής Αριστεράς, είναι αναμφίβολα σημαντικό γεγονός και για τους υποστηρικτές και για τους επικριτές της -κυρίως όμως ευρύτερα για την κοινή γνώμη.

Η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ συνδιάσκεψη της περασμένης Κυριακής, η μεγάλη συγκέντρωση της προηγούμενης Πέμπτης στην Αθήνα με την ομιλία του Φ. Κουβέλη, επιβεβαιώνουν για κάθε αντικειμενικό και ψύχραιμο παρατηρητή ότι κάτι σημαντικό κινείται και διαμορφώνεται. Τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ικανοποιημένα όχι μόνον από τη συσπείρωση των δυνάμεων της Ανανεωτικής Πτέρυγας, αλλά και από τη συσπείρωση ανανεωτών αριστερών που δεν συμμετείχαν στο ΣΥΝ, ανένταχτων, από την ΑΡ.ΣΗ., από την “Πρωτοβουλία”.

ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ, λοιπόν, της Δημοκρατικής Αριστεράς, που "δεν βολεύεται στα εύκολα", είναι γεγονός. Και δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, ότι τη συγκρότησή του χαιρέτισαν όλοι όσοι προσβλέπουν σε μια ανανεωτική και διαρκώς ανανεούμενη αριστερά.

ΠΛΗΝ, τη συγκρότηση του νέου κόμματος επέκριναν (κάτι πολύ φυσικό, άλλωστε), λογής σχολιαστές, με πρώτους και καλύτερους τους πρωτοκλασάτους του Περισσού: Το νέο κόμμα --δήλωσαν-- ήρθε να πλουτίσει τον κόσμο του... "αναθεωρητισμού". Άρα, πρόβλημα ουδέν.

Μεγάλες συναινέσεις σε προγράμματα, φερέγγυα πρόσωπα και πολιτικές θα επιδιώξει στις εκλογές για την Aυτοδιοίκηση η Δημοκρατική Αριστερά. O επικεφαλής της Φώτης Κουβέλης, μιλώντας σήμερα στην «Κ», ξεκαθαρίζει ότι ο ανακαθορισμός του ασφαλιστικού είναι αναγκαίος, αλλά όχι με τον τρόπο που τον προωθεί η κυβέρνηση, ενώ σημειώνει ότι «το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να εντάσσει τους αγώνες του μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο θα του επιτρέπει μεν να προωθεί τις δικές του διεκδικήσεις, αλλά να μην αρνείται και να μην περιφρονεί μια οικονομική κατάσταση υπαρκτή». Ο κ. Κουβέλης ξεκαθαρίζει, τέλος, πως η Δημοκρατική Αριστερά δεν ξεκινάει από την αξιωματική θέση να αρνείται την όποια ρύθμιση. Η συνέντευξή του έχει ως εξής:

Τι εννοούμε λέγοντας «Ευρωπαϊκή» Αριστερά; Μιαν Αριστερά η οποία να εκπορεύεται από την ευρωπαϊκή πολιτική παράδοση; Ή μιαν Αριστερά που να πιστεύει πως το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας είναι άρρηκτα δεμένο με την πορεία της Ευρώπης συνολικά;

Για να έχει- έτσι κι αλλιώς- αιτία ύπαρξης η Αριστερά, δύο βασικά χαρακτηριστικά οφείλει να διαθέτει και να μην τα διαπραγματεύεται ποτέ και για κανένα λόγο:

Πρώτον, έναν ουμανιστικό χαρακτήρα, ο οποίος να μην εξαντλείται σε αοριστολογίες και σε φανφάρες αλλά να την καθιστά τον φανατικότερο υπερασπιστή των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, των δημοκρατικών κεκτημένων, από την εποχή της Μάγκνα Κάρτα και εντεύθεν.

Σκηνές από την μεγάλη εναρκτήρια συγκέντρωση του νέου κόμματος των Ανανεωτικών.

Πρόσωπα της απελευθέρωσης, βετεράνοι της ανανέωσης, γελαστοί μεσήλικες, νεότεροι, νεολαίοι γυναίκες και άνδρες της ελληνικής κοινωνίας. Πολλοί μέλη, φίλοι, σύμμαχοι με νηφάλιο πάθος.

....Νομίζω ότι θα είναι μεγάλη έκπληξη, μετά από πάρα πολλά χρόνια θα καταφέρει να κάνε μία μεγάλη έκπληξη! Όχι μόνο με τα εκλογικά ποσοστά, που πιστεύω πως καλώς εχόντων των πραγμάτων σε 5-6 μήνες θα έχει περάσει σε διψήφια ποσοστά, αλλά με δεδομένο την αποσάθρωση αυτού του άθλιου δικομματικού συστήματος, τη διάλυση της Ν.Δ. και την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ που θα επακολουθήσει, θα απελευθερωθούν δυνάμεις του προοδευτικού χώρου, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, προοδευτικοί, δημοκρατικοί άνθρωποι. Δεν είναι ανάγκη να είναι αριστεροί με pedigree από τον κτηνίατρο ή από το pet shop της γειτονιάς τους, γιατί υπάρχουν και τέτοια! Είναι διάφοροι που ζητάνε πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης, πρόκειται περί βλάβης!

Ο αρτιγέννητος πολιτικός μας φορέας, τον οποίον δημιουργήσαμε στις 27 Ιουνίου, έχει να αναμετρηθεί με δύο πρωταρχικά προβλήματα, η αντιμετώπιση των οποίων πιθανότατα θα καθορίσει και τη μελλοντική του εξέλιξη: Η Δημοκρατική Αριστερά, δηλαδή η ευώνυμη – με τη διπλή σημασία της λέξης – Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας, αλλά και της οικολογικής εγρήγορσης, υποχρεούται να δικαιολογήσει επαρκώς το γιατί και σε τι χρειάζεται η ίδια, καθώς και το μέγεθος των ευθυνών που αναλαμβάνει, σε αυτή τη χαλεπή συγκυρία για τη χώρα και την κοινωνία.

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ κατάθλιψη των τελευταίων µηνών, η µόνη αισιόδοξη εξέλιξη αφορά περιέργως τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ: η (πάλαι ποτέ) Ανανεωτική Αριστερά αποφάσισε να εγκαταλείψει το συνονθύλευµα Κνιτών και αριστεριστών για να βαδίσει αυτοτελώς στον στίβο της πολιτικής. Καλώς τους κι ας αργήσανε...

Είναι νωρίς για προβλέψεις, αλλά οι πρώτες ενδείξεις από τη Δημοκρατική Αριστερά παραπέμπουν σε έναν πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος δεν θα περιορισθεί στον γνώριμο αδιέξοδο αρνητισμό, αλλά θα επιχειρήσει να επηρεάσει τις εξελίξεις με εφικτές προτάσεις.

Είναι αλήθεια ότι κάθε διάσπαση και ειδικά στην Αριστερά με το βεβαρυμμένο της ιστορικό, προκαλεί συγχύσεις, απογοητεύσεις και αποστρατεύσεις. Ήταν λοιπόν το διακύβευμα τόσο πολύ σημαντικό ώστε να δικαιολογήσει αυτές τις συνέπειες; Ισχυρίζομαι πως ναι. Ήταν. Γιατί η ποθητή ενότητα δεν είναι φετιχ, αξία αυτή καθ’ εαυτή. Δεν ειναι πανάκεια ούτε συναισθηματική επίκληση κομματικού πατριωτισμού κενή περιεχομένου.