Πριν κάποιες μέρες είχα μια συζήτηση στο γραφείο με πελάτες που ανήκαν πολιτικά στον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο. Όταν τελείωσαν την σκληρή κριτική (ήπια έκφραση) και σε πολλά σημεία δικαιολογημένη, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ρώτησα τι περιμένουν από τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Μου απαρίθμησαν μερικά από αυτά κι εγώ βρέθηκα απέναντι στο μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα της χώρας. Ήσαν όλα αυτά ή σχεδόν όλα αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ έταζε προεκλογικά και με μια υποκρυπτόμενη αντιευρωπαϊκή οσμή. Μία οσμή της φράσης του αλήστου μνήμης Προέδρου, περί «ανάδελφου έθνους».

Στην περίοδο της μακράς μεταπολίτευσης, η Ελλάδα είχε επιτύχει τρεις μείζονες οικονομικές και πολιτικές συμφωνίες που εξασφάλιζαν την αταλάντευτη ευρωπαϊκή προοπτική της: η πρώτη ήταν η ένταξή της στην ΕΟΚ, η δεύτερη ήταν η ένταξή της στη συνθήκη Σέγκεν και η τρίτη ήταν την ένταξή της στην ΟΝΕ. Η πρώτη συμφωνία δεν σηματοδοτούσε απλώς την ένταξη της χώρας σε μια ενιαία οικονομική αγορά αλλά την ιστορική επιλογή μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Την επιλογή αυτή την περιέγραφε καλά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη σχετική αγόρευσή του: «Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα

Σε προηγούμενο άρθρο μας (24.1.2016) προσπαθήσαμε να οριοθετήσουμε τις βασικές συνταγματικές παραμέτρους της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών, με ιδιαίτερη έμφαση στο ότι ο ισχύων νόμος (4339/2015) προσχωρεί στην αγοραία λογική της «βιωσιμότητας» και υποβαθμίζει τον επικοινωνιακό πλουραλισμό, τόσο ως (εσωτερική) πολυφωνία όσο και ως (εξωτερική) πολυμέρεια. Έκτοτε μεσολάβησαν πολλές και πυκνές εξελίξεις, με έναυσμα ορισμένες ατυχείς εν πολλοίς πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, και αναδείχθηκαν κρίσιμα συνταγματικά θέματα, τα οποία εστιάσθηκαν αφ’ενός μεν στο ποιος καθορίζει τον αριθμό των αδειών αφ’ετέρου δε στο ποιος μπορεί να δώσει αυτές τις άδειες.

Ως γνωστόν, η δημοκρατία προϋποθέτει την ενασχόληση των πολιτών με τα κοινά. Και η ενασχόληση αυτή μοιραία οδηγεί σε διαφωνίες και συγκρούσεις επειδή όποιος έχει τη δική του άποψη για το τι συμβαίνει ή πρέπει να συμβεί καλείται να την υπερασπιστεί, απορρίπτοντας περισσότερο ή λιγότερο όλες τις άλλες. Μέχρι εδώ τίποτα τα μεμπτό.

Αν όμως οι αντιπαραθέσεις είναι συνυφασμένες με το δημοκρατικό πολίτευμα, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε ή να αφήσουμε ασχολίαστη την ποιότητα του πολιτικού λόγου που εκτοξεύεται από διαφορετικές κατευθύνσεις κακοφορμίζοντας τις πληγές μας. Γιατί μια αλάθητη ένδειξη του μεγέθους της οικονομικής κρίσης που έχει διαλύσει τη χώρα είναι και το πώς μιλάμε γι’ αυτή.

Στο βρετανικό Κοινοβούλιο, τα έδρανα της αντιπολίτευσης βρίσκονται αντίκρυ στα έδρανα της συμπολίτευσης. Οι βουλευτές είναι παραταγμένοι όπως οι αντίπαλες ομάδες στο βόλεϊ, με ένα μεγάλο τραπέζι αντί για δίχτυ ανάμεσά τους και τον προεδρεύοντα του Σώματος σε ρόλο διαιτητή. Ολοι μιλάνε από τις καρέκλες τους - υπερυψωμένο βήμα για τον αγορητή δεν υπάρχει.

Την Κυριακή στο γήπεδο, την Τρίτη στη Βουλή είδαμε πρόβες ενός έργου - ας το ονομάσουμε «δικομματισμός reloaded» - που δεν είναι, ακόμη, βέβαιο ότι θα δούμε και σε κανονική παράσταση.

Η ιστορία είναι γνωστή.

Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έζησε κοντά τέσσερις δεκαετίες αδιατάρακτου (σχεδόν) πλειοψηφικού κοινοβουλευτισμού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείχθηκε στην ηγεσία της ΝΔ βάλλοντας με σαφήνεια κατά του λαϊκισμού, κατά του πελατειακού κράτους και υπέρ ιδιωτικής οικονομίας έναντι του κρατισμού. Απευθύνεται έτσι σε ένα ακροατήριο πέραν του κόμματός του.

Σε ένα εκτενές (μάλλον υπερβολικά) άρθρο μου υπό τον τίτλο “Μια πρώτη πολιτική και οικονομική αποτίμηση της όξυνσης της ελληνικής κρίσης”, μετά τη συμφωνία της 12/13 Ιουλίου 2015, αφού εξέθεσα την πορεία προς την κρίση και την τοποθέτηση κρίσιμων παικτών σε αυτήν, έδειξα σημείο προς σημείο για ποιους λόγους η συμφωνία που ήδη εκτελείται είναι αυτή καθ’ αυτή (δηλαδή ανεξάρτητα από την αποφυγή μιας άτακτης χρεοκοπίας και εγκατάλειψης της ευρωζώνης… overnight) χειρότερη και από αυτή που τέθηκε στο δημοψήφισμα ακόμα. Τελείωνα ωστόσο με την παρατήρηση ότι τόσο το δυσμενές περιεχόμενο της συμφωνίας αυτής, όσο και οι δυσκολίες από την τραπεζική αργία και τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων δεν θα διαφοροποιούσαν ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς

... Είναι μια στιγμή αυτογνωσίας αυτή που ζούμε. Η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν απότομη, τραυματική και για όσους δεν συμμερίστηκαν τις κινούσες αυταπάτες το τραύμα μοιάζει ίσως περιττό και το τίμημα υπερβολικά υψηλό. Αλλά αφού στην πράξη αποδείχθηκε αδύνατον να το αποφύγουμε, ας εξασφαλίσουμε τουλάχιστον ότι θα πιάσει τόπο, ότι δεν θα πάει χαμένο.

Κοινωνία. Κίνημα, Κόμμα, Κυβέρνηση, Κράτος, Καθεστώς. Ιδού τα έξι πεδία σχέσεων και σημασιών που διαμορφώνουν το πλαίσιο δράσης της Αριστεράς. Τα πεδία είναι διακριτά: καθένα υπόκειται στους δικούς του προσδιορισμούς και διέπεται από τους δικούς του τρόπους λειτουργίας, κίνησης και μετασχηματισμού. Αλλά ταυτόχρονα αυτά διαπλέκονται με πολλούς κρίκους. Κάθε πεδίο είναι μόνο μερικώς ή σχετικά αυτόνομο ως προς την κοινωνία εν γένει. Ας δούμε κάποιες διασυνδέσεις.

...Να ελπίζουμε σε κάτι; Ισως σε αυτό μόνον: αφού αποτύχαμε στο ριμέικ της κλασικής κωμωδίας «Το ποντίκι που βρυχάται», με τον Βαρουφάκη στον ρόλο του Πίτερ Σέλερς, αφού δεν μας ήταν γραφτό ν’ αλλάξουμε τους άλλους στην Ευρώπη, ας προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε τα δικά μας. Αρχίζοντας από τον εκλογικό νόμο. Μήπως ήρθε ο καιρός να πάρουμε το ιβηρικό μας μάθημα και να περάσουμε στην εποχή της αναλογικής;

Ποιος φοβάται το χθες; Αυτός που ποντάρει στο αύριο ή αυτός που τρέμει το παρελθόν; Είναι το ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν σε μία εβδομάδα οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας ήταν - και παραμένει - το γεγονός ότι δεν υπάρχει τίποτε εναλλακτικό στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.