Με το παρ’ ολίγον λιντσάρισμα δύο ανθρώπων στην κατάφωτη και κατάμεστη πλατεία Αριστοτέλους κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα: ανακάλυψαν ότι υπάρχουν συμμορίες 15χρονων και 16χρονων. Αυτό το «κάποιοι», για να συνεννοούμαστε, δεν αναφέρεται σε όλους εμάς που ζούμε σε κανονικές γειτονιές, αλλά σε κάποιους πολιτικούς που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε σκοτεινές πλατείες ούτε είδαν ποτέ μέσα από τα φιμέ τζάμια των πολυτελών αυτοκινήτων τους την άγρια πλευρά των πόλεών μας.

Μέχρι τώρα το γυναικείο κίνημα αναδείκνυε αιτήματα ενάντια στην ενδοοικογενειακή βία και στις γυναικοκτονίες. Τώρα, μια νέα μορφή αναδεικνύεται όσον αφορά την ενδοοικογενειακή βία. Οι δύο πατροκτονίες που συνέβησαν στο τέλος του 2023 έχουν σχέση με την ενδοοικογενειακή βία.

Ενας 16χρονος, που δεχόταν κάθε μορφής βία από τον πατέρα του, βία που είχε ως αιτία και το διαζύγιο με τη σύζυγό του, αγανάκτησε και τον σκότωσε.

Αθήνα και Θεςσαλονίκη τα περίμεναν τα χθεσινά επεισόδια. Και μόνο οι περίπου 5000 αστυνομικοί που είχαν προληπτικά κινητοποιηθεί το αποδεικνύει. Από τη μία καταυλισμοί των Ρομά που όλο και πιο συχνά μαθαίνουν για θάνατο δικού τους ανθρώπου από πυρά και που τώρα βράζουν μετά τον βαρύ τραυματισμό του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη , κι από την άλλη τα 14 χρόνια από το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου – ένα βήμα για να καταλογιστούν κι άλλοι αναίτιοι θάνατοι όπως του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου .

Αντιμετωπίζοντας τραγωδίες όπως αυτή της «εμπορίας» του σώματος και του τραυματισμού της ψυχής του δωδεκάχρονου κοριτσιού στον Κολωνό, δεν αρκούν καθόλου, πιστεύω, οι κατάρες και τα αναθέματα, που συχνά συσκοτίζουν αντί να φωτίζουν τις αιτίες του δράματος. Γιατί το κρίσιμο είναι να μπορέσουμε να δούμε, να καταλάβουμε και να πάρουμε όλα τα μέτρα που απαιτούνται για να μην επαναληφθεί εν τέλει το ίδιο με ένα άλλο κορίτσι ή αγόρι, σε μια άλλη γειτονιά ή πόλη ή στο διπλανό μας σπίτι.

Όταν ξεσπάει μια υπόθεση παρόμοια ή ανάλογη με τη σημερινή των δύο (φερόμενων ως) παιδοβιαστών του Κολωνού, παρατηρούμε τέσσερα πράγματα.

Πρώτον, ότι ουδείς είχε καταλάβει τίποτα. «Πέσαμε από τα σύννεφα» είναι η κλασική φράση.

Δεύτερον, ότι οι αντιδράσεις των διαφορών ειδών «αγανακτισμένων», που παλιότερα τις βλέπαμε όταν οι κατηγορούμενοι μεταφέρονταν στον ανακριτή, τώρα πια εκδηλώνονται αμέσως στα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα.

Όταν ομολόγησε ο φονιάς, κλάψαμε. Θρηνήσαμε την Καρολάιν σαν να ήταν δικός μας άνθρωπος. Και μετά μετρηθήκαμε. Και βρεθήκαμε μία λιγότερη.

Ε ηλίθιε.

Είναι η γυναικοκτονία.

Γυναικοκτονία το λένε αυτό.

‘Γυναικοκτόνο τον λένε αυτόν.

Η ειδεχθής δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ επιβεβαίωσε με ωμό τρόπο τα εξής: Πρώτον, και στην Ελλάδα σκοτώνουν δημοσιογράφους. Και μάλιστα δημοσιογράφους που προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και, παρότι μάχιμοι και «ενοχλητικοί», δεν προστατεύονται από αστυνομικές κουστωδίες, διότι δεν ζητούν προνομιακή μεταχείριση.

Ανατρίχιασα, εξαγριώθηκα, θύμωσα διαβάζοντας ότι άρχισαν ξανά τα βασανιστήρια στα σκοτεινά δωμάτια των κατασταλτικών μηχανισμών. Η οργή μου συγκρίνεται μόνο με την οργή που ένιωθα, επί χούντας, όταν οι αντιστασιακοί στις δίκες τους κατήγγειλαν τα διεστραμμένα βασανιστήρια που τους επέβαλαν οι κατασκευασμένοι βασανιστές των άθλιων χουντικών. Ταυτόχρονα αναλογίζομαι κάποιους, ευτυχώς λίγους, από τους τότε συναγωνιστές μου στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, οι οποίοι συναγελάζονται σήμερα με ακροδεξιούς υπουργούς και με αυτούς που καθοδηγούν τους νεοβασανιστές της ΓΑΔΑ.

Οι τοποθετήσεις των κομμάτων και ιδιαιτέρως του πρωθυπουργού και της Νέας Δημοκρατίας, με αφορμή την επίθεση, που δέχθηκε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, όταν επισκέφθηκε εκδήλωση των Ποντίων, είναι αποκαλυπτικές σε σχέση με την αντιμετώπιση της βίας κατά πολιτικών προσώπων και όχι μόνο (π.χ. εκπροσώπων θεσμών).

Δείχνουν επίσης τον βαθμό κατανόησης αυτού του φαινομένου και της ευθύνης για την όλο και πιο συχνή εμφάνιση τέτοιας κοινωνικής συμπεριφοράς.

Είδα δεκάδες βίντεο και φωτογραφίες από την επίθεση εναντίον του Γιάννη Μπουτάρη. Ακουσα δεκάδες αδιανόητα συνθήματα και βρισιές. Προδότη, χολέρα, τουρκόσπορε, βρωμότουρκε, πουστάρα, σκουλήκι, παραιτήσου, είσαι για κρεμάλα, φύγε από εδώ, Μπουτάρη αλήτη η πόλη μας ανήκει. Είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου το πρόσωπο του φασισμού.

Και μετά, είδα τη συγκλονιστική στιγμή που ο λόγος του μίσους μετασχηματίζεται σε φασιστική πράξη. Εκατοντάδες πρόσωπα, ανάμεσά τους ανέμελα νεαρά ζευγάρια που σταμάτησαν να φλερτάρουν, άρχισαν να κραυγάζουν: «φύγε φύγε».

Η εικόνα του Γιάννη Μπουτάρη, πεσμένου στα γόνατα μετά από τον άγριο προπηλακισμό των τραμπούκων, θα συνοδεύει για πολύ καιρό το πολιτικό και πολιτισμικό τοπίο της Θεσσαλονίκης. Όχι μόνο επειδή ξυπνάει τις χειρότερες μνήμες από τις μέρες εκείνες που οι παρακρατικοί κυκλοφορούσαν στους δρόμους με τρίκυκλα αλλά επειδή δείχνει πως η Θεσσαλονίκη παραμένει ακόμη μια «πόλη των φαντασμάτων». Πριν από λίγο καιρό, άλλωστε, η ομιλία του Γ. Μπουτάρη για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης έδειχνε ξεκάθαρα πως το τραυματικό παρελθόν στοιχειώνει ακόμα την πόλη: «Η Πλατεία Ελευθερίας», έλεγε ο Μπουτάρης, «είναι ένας χώρος δημοκρατίας, όπου το 1908 όλοι οι Θεσσαλονικείς, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι, πανηγύρισαν μαζί την ανακήρυξη του οθωμανικού συντάγματος.

«Καλό το πεντικιούρ αλλά πιάσε και καμιά πέτρα». Το σύνθημα είναι γραμμένο σε πολλούς τοίχους και βέβαια συνοδεύεται από το γνωστό «άλφα σε κύκλο» για να δηλώσει το «αναρχικό» χιούμορ, που συνδέει την αισθητική «περιποίηση των άκρων» με την προτροπή στη βία. Σύμφωνα με μια έρευνα που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας «μέτρησε και ομαδοποίησε όλα τα περιστατικά βίας», που σημειώθηκαν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, τα τελευταία χρόνια (2011-2017). Από τα 358 «περιστατικά ανομίας» σε 19 Ιδρύματα της χώρας, τα περισσότερα από αυτά αφορούν