Οι παλιότεροι φίλοι μου γνωρίζουν ότι ούτε με τις παρελάσεις (στρατιωτικές ή μαθητικές) τρελαίνομαι, ούτε με την μετατροπή τους σε πεδίο μίας ελάχιστα ομολογούμενης αντιπαράθεσης, αισθάνομαι ευτυχής.

Παρ’ όλα αυτά πήγα στην παρέλαση, στον Πειραιά, την Κυριακή. Αυτό είναι είδηση για κάποιον που κατά κανόνα πίνει τον καφέ του κάπου εκεί παραδίπλα , χαιρετώντας, μια τέτοια μέρα, φίλους και γνωστούς που περνάνε. Για κάποιον σαν και μένα που δεν ενθουσιάζεται από τα εμβατήρια, δεν χειροκροτεί ένστολους, συναινεί σιωπηλά με την κατά καιρούς επιλογή των παιδιών να παρελάσουν ή όχι (και των γονιών τους να τα χειροκροτήσουν ή όχι) και , φυσικά, δεν αντιλαμβάνεται μια μέρα όπως η 25η Μαρτίου, ως ημέρα καθέτων αντιπαραθέσεων.

Το τοπίο είναι αποκαρδιωτικό. Κλούβες, αστυνομία, άνδρες της ασφάλειας με πολιτικά, ελεύθεροι σκοπευτές. Και στη μέση η εξέδρα των επισήμων με ό,τι αυτοί πρεσβεύουν. Σε ακτίνα χιλιομέτρων το απόλυτο κενό. Η εικόνα θυμίζει την ταινία του Γαβρά ο ’’Αγνοούμενος’’που είχε ως θέμα το Χιλιανό πραξικόπημα. Δεν είναι εικόνα εορτάζοντος έθνους, διότι το έθνος το αποτελεί ο λαός, και απουσιάζοντος αυτού και μάλιστα με βίαιο τρόπο, ουδείς εορτάζει.

Δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μία η εξουσία κυριαρχώντας με τις δυνάμεις καταστολής,θέλει να επιβάλλει τον εορτασμό και να δείξει πως αυτή έχει ΄΄το πάνω χέρι’’.

Το ζήτημα δεν είναι αν κανείς έχει λόγους να υποστηρίζει τον Γιώργο Νταλάρα, τον Κωστή Χατζηδάκη, τον Κάρολο Παπούλια, τον Θεόδωρο Πάγκαλο ή τον Άδωνη Γεωργιάδη σε προσωπικό, καλλιτεχνικό ή πολιτικό επίπεδο. Το θέμα είναι ότι ο νόμος του Λιντς συνιστά απτό δείγμα της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, που προοιωνίζεται δεινά, που έμοιαζαν να έχουν περάσει στο περιθώριο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Εάν, λιντσάρισμα το λιντσάρισμα, φτάσουμε σε επίπεδο γενικευμένης ανομίας, τότε το πρώτο βήμα για την οριστική κατάλυση της δημοκρατίας όπως την ζήσαμε αδιατάρακτα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες θα έχει συντελεστεί.

Η 28η Οκτωβρίου 2011 θα μείνει στην ιστορική μνήμη για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι φυσικά η ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και ο δεύτερος η χωρίς όρια, κρίση και σκέψη, συμμετοχή πολλών από το πλήθος που πήγαν να παρακολουθήσουν την παρέλαση, στις αποδοκιμασίες απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και συλλήβδην στο πολιτικό σύστημα. Μια σοβαρή ανάλυση είναι αναγκαίο να αξιολογήσει τα γεγονότα και να δει τις επιπτώσεις, λαμβάνοντας υπόψη της όλα τα δεδομένα. Αυτό θα προσπαθήσουμε να πράξουμε παρακάτω.

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το να παρακολουθώ τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη ή σε όποιο άλλο γήπεδο παίζει είναι μια από τις πιο ευχάριστες και αγαπημένες μου συνήθειες. Είναι προφανές ότι έχω εισπράξει πάρα πολλές χαρές, αλλά και στεναχώριες ή και απογοητεύσεις. Κάποιες λίγες φορές όχι από το αποτέλεσμα. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι είχα ενοχληθεί σφόδρα όταν το γήπεδο φώναζε στον 18χρονο Νίνη «δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ αλβανέ αλβανέ». Θυμάμαι, επίσης, ότι είχα στεναχωρηθεί από τον τρόπο που είχε κερδίσει πέρυσι ο Ολυμπιακός τον ΠΑΟ και τις ασχήμιες που είχαν επακολουθήσει με τις επιθέσεις χουλιγκάνων σε παίκτες του αδίκως ηττημένου-ελέω διαιτητή-Παναθηναϊκού.

Για να το πω κομψά, σκοτίστηκα για τις παρελάσεις. Έχω ξαναγράψει ότι οι μαθητικές παρελάσεις (που μόνο στην Ελλάδα και στην Τουρκία γίνονται), αποτελούν ακραία μιλιταριστική τακτική διαπαιδαγώγησης και θα έπρεπε να καταργηθούν. Είμαι υπερήφανος που δεν παρέλασα ποτέ ως μαθητής, αν και αριστούχος – τα πλεονεκτήματα του να είσαι κοντός. Θυμάμαι βέβαια πάντοτε με νοσταλγία τα εφηβικά φλερτ, που σηματοδοτούσαν την έναρξη της χρονιάς. Τα ραντεβού μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και στην συνέχεια, τα εαρινά ερωτικά σκιρτήματα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Θα πρέπει να έχετε παρατηρήσει ότι δεν χρησιμοποιώ βαριές εκφράσεις στα άρθρα μου. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση. Πρώτον γιατί η φράση «χρήσιμοι ηλίθιοι» έχει ενσωματωθεί στην πολιτική ορολογία από τότε που την χρησιμοποίησε ο Λένιν και δεύτερον γιατί μου είναι δύσκολο να περιγράψω με ελαφρύτερους όρους την συμπεριφορά και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα θλιβερά γεγονότα της Θεσσαλονίκης.

Και μια Αριστερή-Πατριωτική πρόταση για την καθιέρωση του εορτασμού της ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ από τους Ναζί, στις 12 Οκτωβρίου, αντί του ανιστόρητου εορτασμού της ΚΗΡΥΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (28 Οκτ.)

Κανείς αληθινός δημοκράτης δεν θα ήθελε να συμβούν αυτά που συνέβησαν σήμερα στις παρελάσεις, σε όλη τη χώρα – κανείς, υπό κανονικές συνθήκες εννοείται…
Όμως σήμερα οι συνθήκες είναι, ολοφάνερα, έκτακτες. Κι οι συμβολισμοί, καθεστωτικοί και άλλοι, χάνουν μοιραία το κύρος και την άλω που τους περιβάλλει, καταρρέουν κενοί περιεχομένου όταν η αδικία κι η κοροϊδία περισσεύουν – και μάλιστα από τη μεριά εκείνων που οφείλουν πάνω απ’ όλους να υπερασπίζονται τα σύμβολα και το ιστορικό τους περιεχόμενο: τους πολιτικούς ταγούς.

Στον Λεωνίδα Κύρκο, όπως και στους Μίμη Δεσποτίδη, Κώστα Φιλίνη, Γρηγόρη Γιάνναρο και Ηλία Στάβερη, χρωστάω εν πολλοίς πως και σήμερα νιώθω υπερήφανος που επί τριάντα σχεδόν χρόνια ανήκα στη φυλή των κομμουνιστών και αριστερών της ανανέωσης.
Πρώτον, γιατί η φυλή αυτή πάλεψε για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη περισσότερο από κάθε άλλον σ’ αυτή τη χώρα. Κι αυτό ισχύει όποια και να είναι η κρίση της Ιστορίας για την τραγωδία του κομμουνισμού.

Πολλοί επιχείρησαν να ομογενοποιήσουν τα γεγονότα του Παρισιού το 2005, της Αθήνας του Δεκεμβρίου 2008 και των πρόσφατων συγκεντρώσεων των «Αγανακτισμένων» με τις πρόσφατες ταραχές στο Λονδίνο. Είναι χαρακτηριστικό της ευκολίας με την οποία πολλές φορές ο δημοσιογραφικός αλλά ακόμη και ο ακαδημαϊκός λόγος εξισώνουν σύνθετα γεγονότα με πολλαπλές αιτίες

Ο λαϊκισμός που κυριαρχεί στις μέρες μας στον δημόσιο λόγο της χώρας είναι πολύ πιο διαφορετικός και πιο επικίνδυνος από τον λαϊκισμό των δεκαετιών του 1980 και του 1990. Ο σημερινός λαϊκισμός εκπέμπεται κατά κόρον από ποικίλα μπλογκ, αλλά όχι μόνο από μπλογκ. Κι είναι πολύ πιο δηλητηριώδης από εκείνον του παρελθόντος.

Ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους και σε κανέναν. Καμία ομάδα, στο όνομα καμιάς διεκδίκησης, καμιάς πρωτοπορίας, κανενός «δίκιου», δεν δικαιούται να τoν οικειοποιείται. Αυτό είναι «αξίωμα με χαρακτήρα εντολής», όπως θα έλεγε και ο Αρισστομένης Προβελέγγιος (Για τους Έλληνες η ‘πόλις’ είναι πριν απ’ όλα μια ηθική ένωση, η οποία όμως μπορεί, όπως συνέβη στο Β’ Μηδικό πόλεμο, να επιζήσει της καταστροφής του άστεος και της οποίας η ενότητα έχει υλικό σύμβολο το ‘Πρυτανείο’. Βάση της ενότητας αυτής δεν είναι μόνον η κοινή καταγωγή αλλά η ταυτότητα των νόμων, των εθίμων, των σκέψεων» (Οι Ελληνικές πόλεις κινδυνεύουν, 1957).