Το ΚΚΕ είναι το μόνο ειλικρινές κόμμα στην ελληνική κοινωνία. Φορέας γνήσιας οπισθοδρόμησης, μια μηχανή που απλώς επικαλείται μονότονα κάποια δίκαια του λαού, μονότροπο και μονόχνωτο, αυταρχικό και περιχαρακωμένο, δεν εξέδωσε ανακοίνωση για τον Λεωνίδα Κύρκο μετά το θάνατό του. Από την πλευρά τους, τα στελέχη του ΚΚΕ έπραξαν με συνέπεια. Ο Λεωνίδας Κύρκος βρέθηκε στον αντίποδα αυτού που εκείνα υπηρέτησαν. Υπήρξε ανοιχτός και κοσμοπολίτης, απέναντι στη χωριατιά και στο κλείσιμο.

Όσοι από τη γενιά μου πέρασαν από το ΚΚΕ εσωτερικού και διαμορφώθηκαν από αυτό, νιώθαμε, την περασμένη Τετάρτη, ότι θάβαμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας.
Ο Λεωνίδας Κύρκος δεν υπήρξε απλά ένας από τους πολλούς συντρόφους της γενιάς της Αντίστασης που μας γοήτευσαν με το πείσμα και την αδάμαστη θέλησή τους για έναν καλύτερο κόσμο, ούτε μονάχα ένας από τους πολιτικούς που εκπροσώπησε με τον καλύτερο τρόπο την καλύτερη εκδοχή της ελληνικής μεταπολιτευτικής αριστεράς. Υπήρξε, κατά κάποιο τρόπο, ο άνθρωπος που συγκέντρωσε πάνω του όλες τις αντιφάσεις του ελληνικού αριστερού κινήματος και ταυτόχρονα ο καταλύτης τους.

Φυλακές Αβέρωφ 1968. Οι τραγικές -για το ελληνικό κομμουνιστικό και αριστεροδημοκρατικό κίνημα- συνέπειες της διάσπασης του Π.Γ. και της Κ.Ε. του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας [Φλεβάρης 1968, στο Βουκουρέστι] έχουν, προ πολλού, φθάσει στα στρατόπεδα της εξορίας και στις φυλακές και σχεδόν όλοι μας, ιδιαίτερα μάλιστα οι νέοι -μέχρι τότε ΕΔΑΐτες και Λαμπράκηδες-, σπεύδουμε, χωρίς -ιδίως όσοι είχαμε συλληφθεί από τις πρώτες ημέρες της δικτατορίας και είμασταν συνεχώς κρατούμενοι-καμμία ουσιαστική και αντικειμενική πληροφόρηση και ενημέρωση περί του τι πράγματι έγινε,

Για τον βίο και την πολιτεία του Λεωνίδα Κύρκου θα είχα να πω πολλά, μολονότι ο ίδιος μας έχει δώσει τις γραπτές του καταθέσεις. Πέρα από τις καταθέσεις υπάρχει η πολιτική πράξη που αρχίζει από την εποχή της «δρακογενιάς» που «ανεβαίνει η ματωμένη σκάλα του ουρανού», όπως έγραψε ο Γιώργος Βαλέττας και τελειώνει με τους θεωρητικούς και τακτικούς υπολογισμούς για το μέλλον της κομμουνιστικής αλλά πάντα μαρξογενούς επαναστατικής αριστεράς.

...Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι, με τον λόγο, τις θέσεις και την αταλάντευτη συνέπειά του, ο Λεωνίδας Κύρκος είναι ίσως ο μόνος Έλληνας κομμουνιστής που διεκδικεί θέση -και μάλιστα περίοπτη- στην ιστορία όχι μόνον της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς.

Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο ευπατρίδης της πολιτικής, ο ανιδιοτελής και ρομαντικός Αριστερός, στο σώμα του οποίου χαράχτηκε με δάκρυα και αίμα η πολύπαθη πορεία των αγωνιστών της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, έφυγε από κοντά μας. Δεν πρόκειται εδώ, εμείς, να αποτιμήσουμε τον ρόλο και τη συμβολή του στην αριστερά και τους λαϊκούς αγώνες από την εθνική αντίσταση και τον εμφύλιο μέχρι σήμερα.

Δεν θα μιλήσουμε για στρατοδικεία και θανατικές καταδίκες, για εξορίες και φυλακίσεις, για την "Αυγή" και την ΕΔΑ, για τους δημοκρατικούς αγώνες, τη δικτατορία του 1967, τη διάσπαση του ΚΚΕ, τη μεταπολίτευση, την ίδρυση και την πορεία του ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΑΡ, τον Συνασπισμό της Αριστεράς...

Ο Λεωνίδας Κύρκος των αγώνων, της ανθρωπιάς, της αριστερής ευθύνης, του στρατηγικού οράματος, της ειλικρίνειας στην άσκηση της πολιτικής, της ενότητας, αλλά και της αποφασιστικότητας για τομές όταν απαιτούνται

Η φτώχεια και οι κατατρεγμοί, η μεγάλη ανάταση, το δίκιο κι η ανθρωπιά, η χαρά και η μεγάλη απογοήτευση, η ντροπή, αλλά και η αισιόδοξη επιμονή στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, η απόρριψη της βίας. Σε οκτώ φράσεις ο Λεωνίδας Κύρκος είχε συνοψίσει το νήμα της δημόσιας δράσης του - είναι το κείμενό του που διάβασε στην κηδεία την Τετάρτη ο γιός του Μίλτος.

Στην κηδεία του Λεωνίδα Κύρκου δεν μπόρεσα να πάω. Δεν ήθελα κιόλας. Με απωθεί ο τρόπος που η Ελλάδα φέρεται στους εκλεκτούς της. Οσο ζουν, αντιμετωπίζονται με ευτέλεια, και συκοφαντίες. Είναι επειδή εκείνη η Ελλάδα, που υπάρχει μόνον δια της τεθλασμένης, αισθάνεται ότι απειλείται. Όσοι αξίζουν θεωρούνται επικίνδυνοι. Οταν όμως φύγουν από αυτόν τον κόσμο, τι αφιερώματα, τι μεγάλα λόγια, τι σπαραγμός. Η υποκρισία περισσεύει.

Το μήνυμα, «η Αριστερά να μην είναι μόνο μια πολιτική αίρεση αλλά μια ζωντανή πολιτική διαδικασία», στέλνει το στέλεχος της ΔΗΜΑΡ Θοδωρής Μαργαρίτης με αφορμή το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου. Μιλά για έναν πολιτικό ο οποίος «ποτέ δεν υποχώρησε στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία», χαρακτηρίζει ζητούμενο «οι Αριστεροί της Ανανέωσης» να υλοποιήσουν τις απόψεις του και παρατηρεί ότι συχνά ο τρόπος ζωής στελεχών της Αριστεράς δεν συνάδει με τις αρχές τις οποίες οι ίδιοι διακηρύσσουν.

...Τό ἀπόγειο τῆς ἀντίφασης σέ ὅλη αὐτή τήν διαδικασία δημόσιας καί πανηγυρικῆς ἀποκηρύξεως τῆς Εὐαγγελικῆς πίστεως, ἀπετέλεσε ὁ ἐπικήδειος λόγος τοῦ ἀποσχισθέντος ἐκ τοῦ ἑνιαίου Συνασπισμοῦ τῆς λεγομένης Ἀριστερᾶς καί τῆς Προόδου καί Προέδρου τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς κ. Φώτη Κουβέλη, ὁ ὁποῖος κάλεσε τόν ἀποθανόντα «νά περάσει ἀπέναντι».

Καί διερωτᾶται εὐλόγως ὁ κάθε καλοπροαίρετος ποῦ ἀπέναντι; Στό τίποτα; Στήν ἐκμηδένιση; Στήν ἀνυπαρξία; Μά αὐτό δέν ἀποτελεῖ πέρασμα ἀλλά ἐξαφάνιση καί κατακρήμνιση στό χάος.

Για τον Λεωνίδα Κύρκο έγραψαν τόσα πολλά τόσοι πολλοί, που πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχει μείνει τίποτα ανείπωτο. Για τη συναρπαστική πορεία του στην πολιτική, για τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τις συγκρούσεις, τους αγώνες για τη Δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική της Αριστεράς και της Ελλάδας, για τα μικρά και μεγάλα λάθη του…

            ...Ο Λεωνίδας Κύρκος έριξε ιδέες και τις έσπειρε για να καρπίσουν: Η ανανέωση της σχέσης της αριστεράς με τη δημοκρατία, η Ενωμένη Ευρώπη, ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη, η καταδίκη της ρητορικής πλειοδοσίας, η εγκατάλειψη των φανατισμών, η απόλυτη απόρριψη της βίας, ο πολιτικός πολιτισμός.

Όλα αυτά τότε τάραξαν τα νερά, πέρασαν στη σκέψη των αριστερών και γέννησαν ελπίδες για ένα νέο ξεκίνημα. Και σήμερα που αυτά εξακολουθούν βεβαίως να μην είναι δεδομένα για την αριστερά στον τόπο μας, ο Λεωνίδας μ’ αυτήν την απίστευτη αισιοδοξία που τον χαρακτήριζε είχε πάντα την απάντηση. «Είναι οι εποχές άνυδρες και το χώμα ξερό. Αλλά έχουμε τους σπόρους στο δισάκι μας σύντροφοι. Αυτό μετράει και θα συνεχίσουμε.»