Στο δημόσιο διάλογο ευδοκιμεί τον τελευταίο καιρό ένα είδος αναλυτών και πολιτικών που διδάσκουν… ακινησία και διακονούν το αμετάβλητο. Λαμπρό παράδειγμα τα πονήματά τους περί ανανεωτικής Αριστεράς και κεντροαριστεράς, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν εκπονηθεί προ δεκαετίας, αφού αντιλαμβάνονται το κοινωνικό υπόστρωμα αυτών των χώρων ως να μην είχε υπάρξει η κρίση και οι τεκτονικές αλλαγές που τη συνόδευσαν.
Κάπως έτσι, η μεσαία τάξη, ο εκλογικός αιμοδότης της κεντροαριστεράς μέχρι το 2010, αντιμετωπίζεται με τα αναλυτικά εργαλεία της περιόδου Σημίτη, λες και δεν είναι αυτή που πλήρωσε το μάρμαρο της ύφεσης και μετανάστευσε σε άλλα πολιτικά λιμάνια. Με τον ίδιο τρόπο, το πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς απαιτείται να λειτουργεί ως κλαμπ … πολιτικού πολιτισμού που χορηγεί άλλους χώρους και όχι ως δύναμη που καλείται να συμβάλει στην ανάσχεση των επιπτώσεων της κρίσης

Το πρόβλημα με τη ΔΗΜ.ΑΡ είναι σήμερα πρόβλημα ταυτότητας. Όλες οι κινήσεις της που κατέληξαν σε αποτυχία οφείλονται στην έλλειψη σαφούς και συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού ο οποίος ξεκινάει από το τι είναι και τι εκπροσωπεί αυτό το Κόμμα ,το δικό μας κόμμα. Ίσως το πρόβλημα αυτό ενυπήρχε από τη στιγμή της ιδρύσεως της Δημοκρατικής Αριστεράς. Όσοι φύγανε τότε από τον Ενιαίο συνασπισμό δεν είχαν όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους την ίδια σκέψη για το γιατί φύγανε και το τι θέλανε να φτιάξουν.

Άλλοι φύγανε γιατί θέλανε να φτιάξουνε ένα νέο Καθαρά σοσιαλδημοκρατικό και εκσυγχρονιστικό Κόμμα, δηλαδή να ολοκληρώσουνε το ανολοκλήρωτο εκσυγχρονισμό της Σημιτικής Περιόδου γιατί αυτόν θεωρούσαν ότι έλειπε από την Ελληνική Κοινωνία.

Με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για την φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και την χυδαία εκλαΐκευσή τους από τον γραφικό ακροδεξιό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ) η κυβέρνηση διέβη τον Ρουβικώνα. Πανικόβλητη μπροστά στην προοπτική της ήττας της, ακολουθεί πλέον την τακτική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Καθίσταται έτσι διπλά επικίνδυνη για τη χώρα.
Η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος αποτελεί ακραία, αλλά λογική συνέπεια των θέσεων πάνω στις οποίες στηρίζουν εδώ και χρόνια την προπαγάνδα τους η κυβέρνηση και πολλοί από τους υποστηρικτές της: «πολιτική αυτοκτονία της χώρας» οι τυχόν εκλογές, αναπόφευκτα τα σενάρια Αργεντινής και Βενεζουέλας, αν όχι και των Μπολσεβίκων, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως» αν έρθει ο Τσίπρας

Έχω δηλώσει και με άλλη ευκαιρία ότι το τρίτο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς μπορεί και πρέπει να αποδειχθεί εφαλτήριο μιας νέας πορείας. Η επιδίωξή μας είναι συγκεκριμένη: η ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ στην κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου. Όλη η εξουσία ανήκει στους συνέδρους. Αυτοί θα κρίνουν πού λαθέψαμε, αυτοί θα αποφασίσουν για την πολιτική των συμμαχιών, αυτοί θα πουν από ποια θέση θεωρούν πως πρέπει ο καθένας μας να δώσει τη μάχη.

Το ανανεωτικό ρεύμα της Ελληνικής Αριστεράς, μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αυτό το ρεύμα, που στην ιστορική του διαδρομή μπόλιασε την ελληνική κοινωνία με τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τις αξίες της συμμετοχής στα δημόσια πράγματα και με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, αντιμετωπίζει πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης.

Οι αιτίες που η ΔΗΜΑΡ, κύριος εκφραστής αυτού του ρεύματος, έφτασε ώς εδώ είναι αρκετές. Πολλές κατορθώσαμε να τις προσεγγίσουμε στις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις των οργάνων, άλλες μας διαφεύγουν, άλλες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.

Αποτελεί σταθερή μου άποψη – την υποστηρίζω εδώ και καιρό, σας παραπέμπω μάλιστα σε όλες τις εντός του 2014 συνεντεύξεις που έχω παραχωρήσει – ότι η προεδρική εκλογή δεν είναι μία τυπική διαδικασία, διακοσμητικού χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν είναι διακοσμητικό πρόσωπο.
Ο συνταγματικός νομοθέτης, αντιλαμβανόμενος τη θεσμική σημασία του ρόλου του Προέδρου, δημιουργεί με τις προϋποθέσεις που θέτει, όπως οι αυξημένες πλειοψηφίες, ένα πλαίσιο πολιτικών συναινέσεων, χωρίς τη συνδρομή των οποίων η προεδρική εκλογή καθίσταται αδύνατη.
Τι λέω εγώ, λοιπόν. Λέω ότι η προεδρική εκλογή συναρτάται με τις ασκούμενες πολιτικές, υπό την έννοια του ότι δεν μπορεί να αναμένουνε πολιτικές συνεννοήσεις, συναινέσεις και συμπτώσεις, αν αυτές οι πολιτικές εξακολουθούν να διευρύνουν τα κοινωνικά ρήγματα.

Η αποχώρηση της Μεταρρυθμιστικής Τάσης (ΜΕ.ΤΑ) από τη Δημοκρατική Αριστερά ολοκληρώνει τη διαφορετική στρατηγική που είχε από αυτήν του κόμματος κυρίως μετά την έξοδο από την κυβέρνηση.

Η ΜΕ.ΤΑ με την αποχώρηση της έθεσε ως βασική επιδίωξη τη συγκρότηση μιας πολιτικής οντότητας που θα υποστηρίζει την προώθηση των μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Ας δούμε ορισμένες παραμέτρους αυτού του θέματος.

Το συνέδριο γίνεται με αφορμή τις παραιτήσεις μελών και στελεχών της ηγεσίας. Εφόσον το συνέδριο εκλέγει τον πρόεδρο, μόνο αυτό μπορεί να δώσει και την όποια λύση. Όλες οι εξουσίες ανήκουν στο συνέδριο, είναι ό,τι δημοκρατικότερο διαθέτουμε, και η προσφυγή στο σώμα των μελών δίνει και την απάντηση σε όσους αποχώρησαν από τη στιγμή που είχαμε ένα οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Το συνέδριο μπορεί να ελέγξει και να επαναθεωρήσει τη συνολική πορεία της ΔΗΜΑΡ, με όλες τις έως τώρα πράξεις και παραλείψεις, θετικές και αρνητικές. Εάν θα τεθεί θέμα και άλλων υποψηφιοτήτων, δεν το ξέρω. Το μόνο αρμόδιο όργανο παραμένει το συνέδριο.

Η Δημοκρατική Αριστερά μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα διαμορφώνει μια πολιτική πρόταση, που περιλαμβάνει την πολιτική και οργανωτική αυτονομία της και την προώθηση των συμμαχιών με στόχο την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Η ΔΗΜ.ΑΡ. έχει θέσει ως στόχο την ανασύνταξη του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Κάθε συζήτηση όμως για το αύριο δεν μπορεί παρά να συμπεριλαμβάνει και τη συζήτηση για το σήμερα. Δεν μπορεί παρά να αφορά την πορεία της χώρας και τη ζωή των πολιτών.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι απαραίτητη μία νέα προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας με αδιαπραγμάτευτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, που θα μετατοπίζει την πολιτική από την σημερινή συντηρητική κατεύθυνση σε προοδευτική, με τη συμμετοχή των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου και ισχυρή την παρουσία της ΔΗΜ.ΑΡ.

Η σημερινή πολυσύνθετη κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και οικολογική, μας βάζει μπροστά σε τεράστια ερωτηματικά και προκλήσεις, που ζητούν απάντηση. Η πιο σημαντική από αυτές τις προκλήσεις είναι εκείνη που σχετίζεται με την οικολογική κρίση, την οικονομική μεγέθυνση και την εργασία. Με όχι ήσσονος σημασίας την αποσαφήνιση της σχέσης των ιδεών της Αριστεράς με το πρόβλημα διεύθυνσης της υπαρκτής κοινωνίας με στόχο την υπέρβαση μιας κοινωνίας κατακερματισμένων συμφερόντων και τη μετατροπή των χώρων προνομίων σε πεδία ίσων ευκαιριών. Η Δημοκρατική Αριστερά πηγαίνοντας προς το συνέδριό της πρέπει χωρίς αμφισημίες να καταθέσει πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. στο επικείμενο συνέδριό της πρέπει να αποφασίσει πώς θα συνεχίσει την πορεία της και θα βρει τον βηματισμό της ως μία αριστερή δύναμη που θα συμβάλει στον διάλογο για τη διέξοδο από την κρίση, την προοδευτική ανασυγκρότηση της χώρας και την εξυγίανση της πολιτικής ζωής. Δεν φτάνει όμως αυτό.

Πρέπει ταυτόχρονα να διαμορφώσει μία εναλλακτική προοδευτική πρόταση εξουσίας. Χάσαμε πολύ χρόνο εγκλωβισμένοι στις διεργασίες της νυν Κεντροαριστεράς, ένας όρος που παραπέμπει σε καταστάσεις και επιλογές αρνητικά φορτισμένες.

Η αλλαγή θα έρθει με προοδευτικές και αριστερές συμμαχίες.

Περίμενα ο Σπύρος Λυκούδης να παραιτηθεί από βουλευτής χωρίς εξηγήσεις και παρεξηγήσεις.

Περίμενα η ΔΗΜΑΡ να κατανοεί το ρόλο του άνδρα και της άποψης σ’ όλο αυτό το διάστημα και ν’ αναγνωρίζει τη συμβολή του και το δικαίωμα έκφρασης στο Κοινοβούλιο.

Θα πεις ψιλά γράμματα και υπερευαισθησίες…

Ίσως να είναι και έτσι.

Αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι ότι χωρίς συλλογικότητα και χωρίς προσπάθεια συνεννόησης ο δρόμος δεν είναι μακρύς, ούτε όλοι μας εξαιρετικά χρήσιμοι.

Μάλλον κάτι έχουμε χάσει.