Οι διοργανωτές της πρώτης μεγάλης εκδήλωσης της Επιτροπής Διαλόγου για Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις, πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από την προσέλευση του κόσμου και από τη συζήτηση που διεξήχθη τη Δευτέρα, στο αμφιθέατρο του 9.84 στο Γκάζι.

Έδειξε πως το ενδιαφέρον και η αγωνία των πολιτών αυτού του χώρου, παραμένουν ζωντανά, παρά τις μεγάλες απογοητεύσεις των τελευταίων χρόνων από ανάλογα εγχειρήματα.

...Το προοδευτικό κέντρο και η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να εμπνεύσει και να δώσει ελπίδα και διέξοδο σε ένα λαό που χειμάζεται από την κρίση και τα αδιέξοδα του λαϊκισμού. Για να μπορέσει να κάνει κάτι τέτοιο, οφείλει κατ’ αρχήν να ανασυγκροτήσει την πολιτική της πρόταση σε νέες βάσεις και να αναζητήσει συμμάχους στα πραγματικά προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας. Σε εκείνους που οικονομικά και κοινωνικά μπορούν να αντιληφθούν και να ενστερνιστούν την ανάγκη για εκσυγχρονισμό και μεταρρύθμιση. Η ανασυγκρότηση του μεσαίου χώρου προϋποθέτει την επανασύνδεση του με τους νέους και με τις δυνάμεις της πραγματικής παράγωγης. Για να πείσει όλους αυτούς τους ανθρώπους, οφείλει να απομακρυνθεί από τον κρατισμό, τον παρεμβατισμό, τις συντεχνίες και τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό και να υιοθετήσει τις αρχές και τις επιδιώξεις της σύγχρονης φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.

Όχι ότι οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού δεν έχουν διαχρονική αξία για τη ράτσα μας, αλλά μάλλον το «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» ταιριάζει περισσότερο σαν εθνικός ύμνος στην Ελλάδα της κρίσης.

Χρειαζόμαστε μία νέα αισιοδοξία. Να αφήσουμε πίσω τις παλιές μας συνήθειες και να χτίσουμε ένα καινούριο μέλλον που να δίνει έμπνευση και εμπιστοσύνη στις νέες γενιές της χώρας μας.

Αποφασίσαμε να θυμηθούμε την παλιά τέχνη του ψηφιδωτού, όπου παίρνοντας μικρές ψηφίδες διαφορετικού χρώματος και σχήματος μπορεί κανείς να φτιάξει έργα αξίας που αντέχουν στο χρόνο.

Θέλουμε μια καλύτερη Ελλάδα. Μια Ελλάδα της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

“…Το ζήτημα είναι η προσπάθεια να έχει απεύθυνση στην κοινωνία και να μπορεί να βρει οπαδούς. Αν δεν υπάρχει κόσμος να στηρίξει το εγχείρημα τότε είναι προφανές ότι αυτό αφορά μόνο τους «συγκλητικούς» και καθόλου τη Ρώμη. Για αυτό- όπως έχω επισημάνει επανειλημμένως- οι μεγάλες συμμαχίες δεν δημιουργούνται μέσα από συμφωνίες κορυφής και διεργασίες πίσω από κλειστές πόρτες. Αντιθέτως προκύπτουν μέσα από τη ζύμωση της ίδιας της κοινωνίας, μέσα από τις ανάγκες των πολιτών να βρουν πολιτική έκφραση. Εν τέλει, το εγχείρημα της ανασύνταξης του Κέντρου θα κριθεί από την ικανότητα να πείσει ότι έχει αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης…”

Μια ακόμη ευκαιρία δίνεται στο κατακερματισμένο μεσαίο χώρο, αυτόν που βρίσκεται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, να ανασυνταχθεί και να αποτελέσει μια σοβαρή εναλλακτική λύση στον σημερινό δικομματισμό.
Στην πραγματικότητα, το ζητούμενο είναι να δοθεί στους πολίτες μια εναλλακτική πρόταση – ένας εναλλακτικός φορέας, στο ισχύον πολιτικό σύστημα, οι αδυναμίες του οποίου προκάλεσαν την τεράστια οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, αλλά και την αδυναμία εξόδου από αυτήν.

Για το οτι η κατάσταση στην χώρα είναι δραματικά απρόβλεπτη και ραγδαία επιδεινούμενη σε όλους τους τομείς δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Ούτε για τις αυταπόδεικτες ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, της σύμπραξης δηλαδη αριστερού και δεξιού εθνικολαικισμού. Το βασικό πρόβλημα της χώρας που αποτυπώνει την πολιτική κρίση που πάει χέρι χέρι με την οικονομική είναι οτι η κυβέρνηση χάνει σταδιακά τα κοινωνικά της ερείσματα χωρίς να καρπώνεται τα κέρδη η αντιπολίτευση. Δηλαδή δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική λύση και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην καθήλωση του ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού χώρου, της κεντροαριστεράς όπως την ξέρει ο κόσμος.

Μετά την πολιτική πρόταση της Φώφης Γεννηματά για την ενοποίηση του χώρου της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, έχει δημιουργηθεί μια νέα κινητικότητα ιδεών, κινήσεων και προσώπων, που, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, συμφωνούν για τη δημιουργία μιας νέας προοδευτικής παράταξης, με μεταρρυθμιστικό πρόσημο και με πρόθεση ανάληψης κυβερνητικής ευθύνης. Ήδη, η επιτυχημένη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ έχει ανοίξει το δρόμο ενός ομόσπονδου διακομματικού σχήματος, με διακριτή και αυτόνομη παρουσία, με ορατή κοινοβουλευτική ομάδα και με σταθερή κοινή αναφορά στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να αντέξει για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είναι εντελώς αναποτελεσματική στην διοίκηση, δεν έχει όραμα, δεν έχει σχέδιο. Δεν έχει αναπτύξει η κυβέρνηση, εδώ και 15 μήνες, κανένα σχέδιο για την μείωση της ανεργίας, την ανάπτυξη, την προσέλκυση επενδύσεων. Αντίθετα εφαρμόζει μόνο σκληρά μέτρα, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει η χώρα όμως με αυτή την πολιτική. Δεύτερον γιατί καμία κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας δεν μπορεί να οδηγήσει αυτή την στιγμή την χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια και στην υπέρβαση της κρίσης.

Η συνάντηση του Σταύρου Θεοδωράκη με τη Φώφη Γεννηματά άναψε μια ακόμα σπίθα απ” αυτές που φωτίζουν κατά – σπάνια πια – διαστήματα την ελπίδα για κάτι καινούργιο και μεγάλο στον προοδευτικό χώρο.

Καιρός ήταν. Η επιτροπή πρωτοβουλίας την οποία οι δύο πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν να στηρίξουν θ” αποτελέσει και την τελευταία μάλλον προσπάθεια για τη συγκρότηση μιας προοδευτικής παράταξης ικανής να παίξει καθοριστικό ρόλο στις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται κάποια αξιοπρόσεκτη κινητικότητα στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, με επίκεντρο την πολιτική σύγκλιση των δυνάμεων που κινούνται πολιτικά μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.

Η εξέλιξη αυτή, είτε υπό την εκδοχή της «ομοσπονδιακής» ανασύνθεσης είτε υπό την –προτιμότερη αλλά δυσχερέστερη– εκδοχή της επανίδρυσης αυτού του χώρου, θα μπορούσε να θεωρηθεί εξ ορισμού θετική, δεδομένου ότι ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων λειτουργεί αρνητικά στο πολιτικό μας σύστημα.

Το έδαφος της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού Κέντρου το διασχίζουν όχι ένα, αλλά δύο ποτάμια και περισσότεροι παραπόταμοι που τεμαχίζουν τη γεωπολιτική ενότητα του χώρου. Η επαρκής ύδρευση μπορεί να τροφοδοτεί τη γονιμότητα ιδεών, πρωτοβουλιών και προτάσεων, αλλά χωρίς γέφυρες δεν μπορούν να αξιοποιηθούν και ο τόπος αυτός δεν μπορεί να προκόψει.
Τέτοιες γέφυρες προσπάθησαν να κτίσουν το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου με την Ελιά και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γενημματά με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Άλλοι πάλι προσπάθησαν να τις γκρεμίσουν είτε με διασπάσεις είτε με προσωπικές στρατηγικές και υπέρμετρες φιλοδοξίες. Γέφυρες προσπάθησε να κτίσει και Το Ποτάμι, μόνο όμως με την κοινωνία, χωρίς τελικά ιδιαίτερη επιτυχία.