Δεν νοείται σύγχρονη χώρα και δη ευρωπαϊκή η οποία - έστω και για μία ώρα - να μη διαθέτει Δημόσια Τηλεόραση.

Η Δημοκρατική Αριστερά διαφωνεί ριζικά και είναι αντίθετη με την αναστολή της λειτουργίας της ΕΡΤ και επαναλειτουργίας της μετά από «κάποιο» χρονικό διάστημα.

Τα γνωστά προβλήματα της ΕΡΤ είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν δεκαετίες τώρα και δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις της χώρας.

Το Διαδίκτυο είναι εκ κατασκευής του το πιο παγκοσμιοποιημένο εργαλείο που ανέπτυξε ποτέ ο άνθρωπος. Χτίστηκε έτσι, ώστε πολίτες από κάθε γωνιά της Γης, να μπορούν να ανταλλάσσουν απρόσκοπτα πληροφορίες. Είναι ταυτόχρονα και το πιο αποκεντρωμένο εργαλείο, το πλέον δημοκρατικό.

Αρκετοί ήσαν αυτοί που υποστήριζαν ότι η «δημοσιογραφία των πολιτών», μέσω των μπλογκ και του Διαδικτύου, θα απελευθέρωνε την ενημέρωση από τον ζυγό των μεγάλων «διαπλεκομένων» μεντιακών επιχειρήσεων. Γιατί η ίδρυση εφημερίδων, περιοδικών, σταθμών απαιτεί μεγάλα κεφάλαια, τόσο μεγαλύτερα όσο μεγαλύτερη η εμβέλειά τους.

Σιωπή ή επίκριση ήταν οι κύριες αντιδράσεις στις αποφάσεις Καμίνη να εξυγιάνει τον 9,84. Και εννοώ σιωπή ή επίκριση από τα μέσα ενημέρωσης (παλαιά και web native) που δεν είδαν με καλό μάτι το ξεβόλεμα της συντεχνίας. Οι δημοσιογράφοι-κήνσορες σιώπησαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.

Η Αθήνα, όπως και μερικές άλλες πόλεις, αλλά όχι οι περισσότερες ξένες πρωτεύουσες, έχει έναν δημοτικό ραδιοσταθμό, τον 9,84. Τον έχουν ακουστά πολλοί, λόγω ιστορίας. Τον ακούνε όμως ελάχιστοι. Τα τεράστια έξοδά του τα πληρώνουν ωστόσο όλοι οι Αθηναίοι, αλλά όχι φυσικά και οι δημότες των άλλων δήμων του Λεκανοπεδίου.

Μιλάμε συχνά, όλο και συχνότερα, για κρίση των ΜΜΕ, αναλύουμε τις αλλαγές στις συνήθειες ενημέρωσης, τις αλλαγές στον τρόπο ζωής, την εισβολή του Διαδικτύου, και εντοπίζουμε σε αυτά τα αίτια της κρίσης. Σπανίως όμως μιλάμε για την κρίση περιεχομένου στα ΜΜΕ και σχεδόν ποτέ για την κρίση αξιοπιστίας. Είναι λοιπόν υπεράνω κριτικής τα παραδοσιακά μέσα; Φαίνεται πως όχι.

Μια ενδιαφέρουσα απόφαση για τις σχέσεις δημοσιογράφων και δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων έγινε γνωστή χθες. Είναι απόφαση του Εφετείου Αιγαίου για την αγωγή γιατρού, διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Χίου, κατά δημοσιογράφου, ο οποίος σε δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας τον χαρακτήρισε “γιατρό - φάντασμα”. Η πρωτόδικη απόφαση υποχρέωνε το δημοσιογράφο να καταβάλει στον γιατρό 50.000 ευρώ ως αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμηση. Το Εφετείο δικαίωσε τον δημοσιογράφο (Κ. Μαρδά).

Η ΑΦΙΣΑ είναι κολληµένη παντού στο κέντρο της Αθήνας. Κάτω από τα γιγαντιαία γράµµατα του γνωστού συνθήµατος που κοσµεί το µεγαλύτερο µέρος της, «Αλήτες ρουφιάνοι δηµοσιογράφοι», υπάρχει λίστα µε ονοµατεπώνυµα επαγγελµατιών δηµοσιογράφων. Για ποιο λόγο βρέθηκαν στη λίστα; Επειδή, κατά κύριο λόγο, έκαναν τη δουλειά τους. Κι επειδή, όπως προκύπτει από τη δηµόσια τοποθέτηση πολλών, δεν πιστεύουν ότι η τροµοκρατία είναι «κοινωνικός αγώνας», δεν συµµερίζονται τη θέση ότι η βία, σε οποιαδήποτε µορφή, µπορεί να είναι πολιτικό επιχείρηµα.

Στην Ελλάδα η μόνη βιομηχανία που ανθεί είναι αυτή της μεταφοράς ευθυνών. Για κάθε πρόβλημα ποτέ δεν συζητείται μια λύση· πάντα αναζητείται ένας υπεύθυνος. Σπανίζει η αυτοκριτική και περισσεύει η κριτική. Κυρίως προς αόρατες δομές. Παλιότερα για όλα έφταιγαν οι «ξένες δυνάμεις» που μετά μετονομάστηκαν σε «ιμπεριαλισμό» και στις νεότερες εποχές πάντα έφταιγε το «σύστημα» που μετά συγκεκριμενοποιήθηκε στο «πολιτικό σύστημα».

Η κυβέρνηση κάνει το ίδιο λάθος με όλες τις προηγούμενες: αναζητεί πρόεδρο για την ΕΡΤ και όχι πολιτική για τα ΜΜΕ. Θα υπάρξουν υποψηφιότητες. Πρέπει να ανταποκρίνονται σε ορισμένες προδιαγραφές: πτυχία, εμπειρία και διάφορα άλλα. Δυστυχώς οι προδιαγραφές δεν περιλαμβάνουν και την από μέρους των υποψηφίων κατάθεση προτάσεων για το μέλλον της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία να είμαστε ή να παριστάνουμε τους οπαδούς του «ορθού λόγου» και, κυρίως, να ταυτίζουμε αυτήν την επιλογή με τον αντικρατισμό. Άλλωστε τα λαμόγια και οι κηφήνες του ευρύτερου δημόσιου τομέα φρόντισαν να προκαλέσουν μια τέτοια ταύτιση.

Σε περιόδους κρίσης είναι συνηθισμένο να βρίσκουμε μια σχετικά οφθαλμοφανή εξήγηση για τους δρόμους που οδήγησαν στην καταστροφή και εκεί πάνω να εξαντλείται όλος ο θρήνος. Ποιος ευθύνεται για το σημερινό αδιέξοδο;

Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου διαφημίζει στο βιογραφικό του ότι στην παράπλευρη δημοσιογραφική του καριέρα είχε δέκα παραιτήσεις. «Δικός του λογαριασμός», θα πουν κάποιοι, «και μπράβο του». Έλα, όμως, που η κρίση του Τύπου τον κάνει και δικό μας λογαριασμό.