Αμοραλισμός

«Ελα, Φώτη». «Καλησπέρα, πρόεδρε». «Να σου πω, σε έφτιαξα, εντάξει; Στο υπουργείο Αμυνας». «Με τον Καμμένο; Δεν υπήρχε κάτι άλλο; Θα με σκίσουν οι δημοσιογράφοι». «Λυπάμαι, αυτό μπορώ να κάνω. Take it or leave it, που λένε και οι φίλοι μου οι Αγγλοσάξονες». «Εντάξει, πρόεδρε, όπως θέλεις. Η μισή ντροπή δική μου κι η μισή δική σου». «Φώτη, να με συγχωρείς, αλλά δεν γνωρίζω αυτή τη λέξη. Και σου συνιστώ να την ξεχάσεις κι εσύ».

Οι αντιδράσεις για την υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη είναι τριών ειδών. Οργή για την παραβίαση όλων των ορίων του κυνισμού απʼ όλες τις πλευρές. Θλίψη για την κατάντια στην οποία μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος διψασμένος για μια θέση εξουσίας. Και τρελό γέλιο με τις ατάκες που κυκλοφόρησαν με αστραπιαία ταχύτητα στα social media.

Γιατί έκανε αυτή την επιλογή ο Αλέξης Τσίπρας; Η κομματική εξήγηση είναι ότι του έχουν στερέψει τα στελέχη. Η πολιτική εξήγηση είναι ότι ο Πάνος Καμμένος δεν δεχόταν δίπλα του κανέναν άνθρωπο που να μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να απειλήσει την παντοδυναμία του στο υπουργείο. Η ψυχαναλυτική εξήγηση είναι ότι ο Πρωθυπουργός ήθελε να δείξει πως έχει την ικανότητα να τινάξει στον αέρα και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας ενός ανθρώπου. Η μόνη θεωρία που δεν στέκει είναι ότι ήθελε να ευχαριστήσει τον Κουβέλη επειδή αρνήθηκε την πρόταση του Σαμαρά για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αν ήταν έτσι, δεν θα αργούσε τόσο. Ούτε θα τον τοποθετούσε κάτω από τον Καμμένο.

Γιατί δέχθηκε αυτή την πρόταση ο Φώτης Κουβέλης; Ισως επειδή ήθελε να πάρει μια προσωπική εκδίκηση από τους παλιούς του συντρόφους: αν μένατε στο πλευρό μου, τώρα θα αλλάζαμε μαζί την Ελλάδα. Ισως επειδή είχε ανάγκη στο τέλος της καριέρας του να δει κάποιους να τον σέβονται, έστω και για τους στρατιωτικούς τύπους, αναγκαστικά, υποκριτικά. Ισως να μην ξέρει ούτε ο ίδιος. Η μόνη θεωρία που δεν στέκει είναι ότι ήθελε να ξεπεράσει την πολιτική του μοναξιά. Δεν ψάχνεις φίλους ανάμεσα σʼ αυτούς που λίγα χρόνια πριν σε έβριζαν χυδαία.

Μπορεί κανείς να δώσει διάφορες απαντήσεις, σοβαρές και λιγότερο σοβαρές, σε αυτά τα ερωτήματα. Οπως και να αναρωτηθεί τι θα είχε συμβεί αν ο Κουβέλης είχε ανταποκριθεί θετικά στην πρόσκληση των 58 για σύμπραξη της Κεντροαριστεράς ή είχε ψηφίσει τον Σταύρο Δήμα για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μάλλον τίποτα. Μπορεί απλώς να είχε καθυστερήσει λίγο να σαρώσει τη χώρα ο σίφωνας ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κουβέλης δεν θα μπορούσε να είναι μοιραίος, είναι πολύ λίγος ακόμη και γιʼ αυτό.

Ισως εν τέλει να είναι λάθος που δίνουμε τόση σημασία σε αυτό το fait divers. Η χώρα έχει πολύ μεγάλα προβλήματα για να ασχολούμαστε με ασκήσεις αμοραλισμού.