Αλήθειες, Μυστικά και …

Διαβάζοντας ο προσεκτικός αναγνώστης τα κατατεθειμένα στον εσωκομματικό διάλογο κείμενα -αφού κατορθώσαμε να αποφύγουμε το συνέδριο εκλεκτόρων-, διαπιστώνει ότι σε όλα διατυπώνεται, πέραν των κοινών ιδεολογικών αναφορών για σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και οικολογικά χαρακτηριστικά του ΣΥΝ, συμφωνία στην ευρωπαϊκή διάσταση της πολιτικής μας (Κ.Ε.Α.) αλλά και στην αναγκαιότητα ενεργούς συμμετοχής στο Παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό και Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ.

Σύνολο ιδεολογικών αναφορών, καθόλου αμελητέο, ισχυρή βάση οικοδόμησης του κοινού πολιτικού σπιτιού μας.

Οι συμφωνίες δεν τελειώνουν εκεί. Ακόμα και ο απρόσεκτος αναγνώστης διαβάζει, ότι όλοι συμφωνούν πως δεν υπάρχουν σήμερα προϋποθέσεις σύγκλισης σε κυβερνητικό επίπεδο με το ΠΑΣΟΚ, όλοι καταγγέλλουν την αδιάλλακτη αντιενωτική πολιτική του ΚΚΕ και όλοι θεωρούν πως η ΝΔ, συνεχίζει και θα επιδεινώσει τις, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, κυβερνητικές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ

Τότε προς τι τα κείμενα; Κείμενο-κορμός φωνάζει.

Ξαναγυρίζοντας στον προσεκτικό, -ελπίζουμε και προβληματισμένο- αναγνώστη, διαπιστώνουμε ότι ήδη προσπαθεί να αξιολογήσει τις υπαρκτές διαφορές μεταξύ των δύο βασικών κειμένων και τις ενδιαφέρουσες τροπολογίες που τα ακολουθούν. (Τα συνοδευτικά κείμενα απλώς παραθέτουν σημαντικά ζητήματα προς συζήτηση αφήνοντας τα ανοικτά στο συνέδριο).

Μπροστά του είναι δύο πολιτικές προτάσεις.

Η πρώτη, θεωρεί ότι προέχει η επικαιροποίηση του σοσιαλισμού. Δίνει προτεραιότητα στην προετοιμασία του πολιτικού υποκειμένου, την ιδεολογική οριοθέτηση, την κινηματική δράση. Θεωρεί ότι η Αριστερά σήμερα, λόγω κρίσης, είναι ιδεολογικά ευάλωτη, με κίνδυνο ενσωμάτωσης στο καπιταλιστικό σύστημα. Περιχαράκωση λοιπόν από την ενσωματωμένη σοσιαλδημοκρατία, αναβάπτιση στα κινήματα, στρατηγικές συμμαχίες στη ριζοσπαστική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Η δεύτερη, προσπαθεί να ερμηνεύσει την αντιφατικότητα που παράγει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, θέτοντας εμμέσως το αίτημα της πολιτικής διακυβέρνησής της, και στόχους σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Επιδιώκει την κινηματική και την θεσμική παρέμβαση της Αριστεράς. Κατανοεί την αδυναμία άμεσης επίτευξης των αναγκαίων θεσμικών αλλαγών, αλλά πιστεύει ότι η προβολή και διεκδίκηση τους, διευκολύνει τις προϋποθέσεις δημιουργίας τους. Συνδιαλέγεται με το οικολογικό κίνημα, ενσωματώνοντας τις προτάσεις του. Επιδεικνύει λιγότερο φόβο «ενσωμάτωσης», αναλαμβάνοντας το ανάλογο πολιτικό ρίσκο.

Προέχει η ενότητα δράσης της Αριστεράς, επισημαίνοντας την ανωριμότητα των βεβιασμένων εγχειρημάτων «στρατηγικής επιλογής διαμόρφωσης του πολιτικού υποκειμένου της» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών των συντελεστών.

Με αυτές τις παραδοχές, ξεκινούν οι διαφορετικές προσεγγίσεις στον, δεδομένο, ευρωπαϊκό προσανατολισμό τους.

· Η πρώτη, αρνείται κάθε ενέργεια πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. που πραγματοποιείται υπό τον σημερινό συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων με ηγεμονία των νεοφιλελεύθερων επιλογών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το αφήνει στο μέλλον, όταν οι συντονισμένες προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, θα καθορίζουν σημαντικά τους συσχετισμούς και την πορεία της Ε.Ε.

Συνεπές απορριπτικό ΟΧΙ στο Μάαστριχτ, το Άμστερνταμ, την ΟΝΕ, το Ευρωσύνταγμα, τον Ευρωστρατό.

Η Αριστερά και στους θεσμούς, αλλά κυρίως δύναμη πολιτικής πολεμικής και κινηματικής διαμαρτυρίας, απέναντι στην σημερινή πορεία της Ένωσης. Πρώτος πολιτικός στόχος η επικαιροποίηση του προτάγματος για σοσιαλιστική Ευρώπη.

· Η δεύτερη, διαφωνεί ριζικά με την σημερινή πορεία της Ε.Ε., αλλά επιλέγει και ρόλο συνδιαμορφωτή. Κατανοεί πως απέναντι στην αμερικανική παντοκρατορία, μονάχα μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη, –έστω αντιφατική, άτολμη και συντηρητική– μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο και σήμερα δεν είναι δεδομένη. Επιδιώκει την μέγιστη συναίνεση, θεωρώντας πως η καθυστέρηση της πορείας πολιτικής ενοποίησης λειτουργεί παραλυτικά και υπονομευτικά. Αναγνωρίζει την ώθηση που έδωσε σ’ αυτή τη πορεία το ΕΥΡΩ, όμως αμφισβητεί θεσμικά και κινηματικά το σύμφωνο σταθερότητας που το συνοδεύει. Μεταφέρει αιτήματα των κινημάτων, ιδιαίτερα του οικολογικού, σε θεσμικό επίπεδο, επιδιώκοντας την υιοθέτησή τους από ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις (Πράσινους, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες).

Αναλαμβάνει το πολιτικό ρίσκο, κατανοώντας ότι η κρίση εκλογικής αποδοχής της Αριστεράς δεν θα είναι σύντομη. Επιδιώκει κατά προτεραιότητα, τον πανευρωπαϊκό συντονισμό και την ισχυροποίηση της Αριστεράς, χωρίς να θεωρεί όμως, δευτερεύουσας σημασίας την προσπάθεια να επηρεάσει τις πλέον όμορες προς αυτήν δυνάμεις ( πράσινοι, σοσιαλιστές,παρά την συντηρητική τους μετατόπιση) και τις φεντεραλιστικές, ευρωπαϊστικές προσεγγίσεις του πολιτικού της αντίποδα (Φιλελεύθεροι – Συντηρητικοί) οικοδομώντας μεγάλα μέτωπα, κατά περίπτωση –Φόρος Τόμπιν, πόλεμος στο Ιράκ, καμπάνια κατά της ξενόφοβης και ρατσιστικής ακροδεξιάς, μεταλλαγμένα, υψηλά ευρωπαϊκά οικολογικά πρότυπα κλπ.–.

Η Αριστερά παρούσα, δύναμη ελέγχου και προσπάθειας διεύθυνσης, κινηματικής κριτικής και διεκδίκησης θεσμικών μεταρρυθμίσεων, πάλης τώρα αλλά και δημιουργίας τώρα. Χωρίς ψευδαισθήσεις άμεσης ανατροπής, χωρίς καμία ιστορική αλήθεια «στο τσεπάκι», με πίστη και δράση για τις αξίες και τα ιδανικά της, την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Ο προσεκτικός αναγνώστης, διακρίνει και τις εσωτερικές διαφορές στα μπλοκ των υποστηρικτών τους.

· Στο πρώτο, όσον αφορά τις σχέσεις με το ΚΚΕ και την πολιτική οικολογία, την διατύπωση ή μη εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.

· Στo δεύτερο, η αμεσότητα του προτάγματος για πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης, τα όρια υποστήριξης της σημερινής πορείας της Ε.Ε., η στρατηγική σημασία του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου μπλοκ διακυβέρνησης.

Παρατηρεί ότι, στα όρια αυτών των απόψεων, κινούνται οι τροπολογίες που κατατέθηκαν στα κείμενα.

· Στο πρώτο από το «Κοκκινοπράσινο Δίκτυο» - ενίσχυση των ριζοσπαστικών, κινηματικών, αμεσοδημοκρατικών στοιχείων του ΣΥΝ, υποβάθμιση των θεσμικών πρωτοβουλιών και παρεμβάσεων, αριστερή αποσαφήνιση, μονοσήμαντες συμμαχίες παντού με το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.

· Στο δεύτερο από την «Ανανεωτική Συσπείρωση» (που και προσωπικά υποστηρίζω), – ενίσχυση ευρωπαϊστικού λόγου, προτεραιότητα η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, προαπαιτούμενο στην προσπάθεια για πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης. Ενότητα δράσης της Αριστεράς όχι όμως πολιτική εργαλειοποίηση των κινημάτων. Φερέγγυα συνεργασία άμεσα με δυνάμεις που προσομοιάζουν ιδεολογικά (οικολογικές συσπειρώσεις, ΑΚΟΑ, ανένταχτοι, αριστεροί σοσιαλδημοκράτες που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ).

Κατανοεί ότι οφείλει να αξιολογήσει συγκεκριμένες, σαφώς οριοθετημένες πολιτικές προτάσεις ως βάση της συνεδριακής συζήτησής μας.

Περιμένει να μην τις δαιμονοποιήσουμε, όπως συνηθίζουμε, ταυτίζοντάς τις με καρικατούρες, που καταγράφουν οριακά υπαρκτούς κινδύνους που εμπεριέχουν, τον μονομερή κινηματικό ακτιβισμό η πρώτη, τον ενσωματώσιμο κυβερνητισμό η δεύτερη, να του αποδείξουμε ότι στόχος μας είναι ένας αναλυτικός, συντροφικός, θεωρητικός πολιτικός διάλογος για την κατεύθυνση στο κοινό πολιτικό μέλλον μας.