Σημαντική ενίσχυση των σοσιαλδημοκρατών του SPD, ιστορικό χαμηλό για τους Χριστιανοδημοκράτες CDU- CSU, μεγάλη άνοδος των Πρασίνων. Ιδιαίτερα θετική η άνοδος, συνολικά, του προοδευτικού χώρου. Προβληματισμός για την πτώση της γερμανικής Αριστεράς. Αυτή είναι μια πρώτη εικόνα του αποτελέσματος των γερμανικών εκλογών. Ας δούμε όμως κάποια δεδομένα.

Η εποχή της Μέρκελ τελειώνει μετά από 16 χρόνια και ανοίγει μια νέα πολιτική περίοδος όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και για την Ευρώπη

Οι εκλογές στη Γερμανία στις 26 Σεπτεμβρίου σηματοδοτούν μια κρίσιμη καμπή στη γερμανική πολιτική. Η εποχή της Μέρκελ τελειώνει μετά από 16 χρόνια και ανοίγει μια νέα πολιτική περίοδος που έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και για την Ευρώπη.

Τι άλλο να πει κανείς για τις γερμανικές εκλογές επτά μέρες πριν κλείσουν οι κάλπες; Πόσες φορές θα μιλήσουμε για το “τέλος εποχής”, για το κενό που αφήνει -ή όχι- πίσω της η Άνγκελα Μέρκελ έπειτα από 16 χρόνια στην εξουσία;

Είναι ομολογουμένως σπάνιο να εξυμνούν έναν ηγέτη και την ίδια στιγμή να ανυπομονούν να λάβει τέλος η ιδεολογία του, ο «-ισμός» του. Ο Βίλι Μπραντ δοξάστηκε μαζί με την Οστπολιτικ, ο Χέλμουτ Κολ μαζί με τη Ρεάλπολιτικ. Τον τελευταίο καιρό, όμως, οι έπαινοι για την Ανγκελα Μέρκελ συνοδεύονται από επικήδειους για τον «μερκελισμό».

Προκειμένου να ανανεωθεί η εικόνα της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε μια εποχή εντεινόμενου αυταρχισμού, η Ευρώπη οφείλει επιτέλους να υπερβεί τα πολιτικά εμπόδια που υπάρχουν στον δρόμο προς τη βαθύτερη οικονομική ολοκλήρωση. Ομως, δεν είναι δουλειά του Εμανουέλ Μακρόν ή του Μάριο Ντράγκι να πείσουν τους Γερμανούς ότι η επένδυση στην Ευρώπη θα τους φέρει μεγάλα κέρδη.

Η ιδέα της «transfer Union». Ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ λέει αυτά που διστάζουν να πουν οι ηγέτες του ευρωπαϊκού νότου. Η Γερμανία κερδίζει από την Ευρωπαϊκή Ένωση πολλαπλάσια από όσα συνεισφέρει.

Ερχονται οι Μπολσεβίκοι ή καλύτερα οι Σπαρτακιστές στην εξουσία στο Βερολίνο;

Το ερώτημα, ρητορικό, νομιμοποιείται από την προχθεσινή αγόρευση της Μέρκελ στην Ομοσπονδιακή Βουλή στην τελευταία της εμφάνιση ως καγκελαρίου. Η Αριστερά στη Γερμανία, το κόμμα Linke, τριάντα δυο χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, δεν μπορεί να ταυτίζεται ούτε με τους Μπολσεβίκους ούτε με τους Σπαρτακιστές, καθώς έχει όλα τα γνωρίσματα μιας Ριζοσπαστικής Σοσιαλδημοκρατίας που ήδη συγκυβερνά σε μια σειρά από ομόσπονδα κρατίδια

Ο Λάσετ και η Μπέρμποκ θεωρούνται μάλλον δεύτερες επιλογές από τα κόμματά τους

Μόλις τρεις εβδομάδες απομένουν μέχρι τις ομοσπονδιακές εκλογές στη Γερμανία κι ακόμη το κλίμα είναι υποτονικό. Παρότι η χώρα βιώνει ένα τέλος εποχής, παρότι οι δημοσκοπήσεις αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, παρότι τα κανάλια είναι γεμάτα προεκλογικές εκπομπές και συζητήσεις.

Τo 2015, ο διάσημος εκδοτικός οίκος της Γερμανίας Langenscheidt δυσκολεύτηκε πολύ να ανακηρύξει τη νεανική λέξη της χρονιάς. Κατέληξε τελικά στο «Smombie», που σημαίνει κάποιον τόσο απορροφημένο από το κινητό του που μοιάζει με ζόμπι. Κι έχασε έτσι την πρωτιά ένας νεολογισμός που σημάδεψε μια θητεία 16 ετών: «Merkeln», στα ελληνικά «μερκελίζω», δηλαδή διστάζω, κωλυσιεργώ, αποφεύγω να πάρω αποφάσεις.

Συνολικά, είχαμε έως και πριν από την πανδημία μια νεοφιλελεύθερη προσέγγιση που κυριαρχούσε στην Ευρώπη, να μη δαπανούμε χρήματα. Η κρίση της Covid-19 άλλαξε αυτή την οικονομική και ιδεολογική προσέγγιση και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε μια νέα γενιά θεωριών συνωμοσίας. Τούτη τη φορά η Γερμανία θέλει να παρέμβει στην ελληνική εκπαίδευση και να παραχαράξει την Ιστορία που διδάσκονται οι ελληνόπαιδες αναφορικά με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή.

Οι θεωρίες συνωμοσίας ανήκουν στο φολκλόρ της πολιτικής κουλτούρας, κάτι από το άρωμά τους υπάρχει σε όλο το φάσμα της.

Στις ευρωεκλογές του 2019, τα οικολογικά κόμματα κατάφεραν να αυξήσουν την εκπροσώπησή τους στο Ευρωκοινοβούλιο κατά 40%, φτάνοντας συνολικά τις 69 έδρες. Τα πήγαν βέβαια σαφώς καλύτερα στη Βόρεια Ευρώπη από ό,τι στη Νότια και την Ανατολική, πολλοί όμως είδαν στα συνολικά αποτελέσματα της κάλπης την αρχή ενός πράσινου κύματος στην ήπειρο.