Καλώς γιορτάστηκε η επέτειος - Παρά το ολίσθημα της Προέδρου

Δεν συμμερίζομαι την ανοιχτή η συγκαλυμμένη κριτική για την πραγματοποίηση της δεξίωσης για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας και για την παρουσία εκεί των πολιτικών αρχηγών.

Κάθε μια από τις προβαλλόμενες ενστάσεις έχει μια επαφή με την δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε, ακόμα όμως και αθροιζόμενες δεν συγκροτούν επαρκή δικαιολογητική βάση για κατάργηση της εκδήλωσης ή άρνηση συμμετοχής σε αυτήν. Ακόμα και για μια ματαίωση λόγω συγκυρίας (φωτιές) που όμως θα δημιουργούσε κακό προηγούμενο. Πρόκειται για επετειακή εκδήλωση μνήμης και όλοι ξέρουμε τι παθαίνουν λαοί με ασθενή μνήμη. Και εμείς πρώτοι έχουμε υποχρέωση να τιμούμε την επέτειο, να ζητάμε από την Πολιτεία να κάνει το ίδιο, και να επαναφέρουμε το ενωτικό και εξεγερτικό της μήνυμα ακόμα και όταν οι αρμόδιοι διοργανωτές αποκλίνουν από αυτό. Η παρουσία του Τσίπρα, του Κουτσούμπα και του Ανδρουλάκη (όπως τα προηγούμενα χρόνια της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά) εγγυώνται την συνέχεια της μνήμης παρά τον πόλεμο που δέχεται από ποικίλους αναθεωρητές της Ιστορίας. Από πολέμιους του Πολυτεχνείου και κυρίως της μνήμης του. Αν αυτοί περιφέρονται στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου δικό τους είναι το πρόβλημα, δεν θα το κάνουμε δικό μας.

Η ομιλία όμως της Προέδρου της Δημοκρατίας αποτέλεσε μια ακόμα δυσάρεστη έκπληξη στις αρκετές που μας έχει επιφυλάξει εσχάτως η Πρόεδρος που ξεκίνησε την θητεία της πολλά υποσχόμενη. Και κυρίως με την στήριξη όλων μας, προφανώς και του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία. Δεν ήμασταν αφελείς όταν αποφασίζαμε την στήριξη της, γνωρίζαμε ότι ήταν επιλογή του πρωθυπουργού και αυτό σε ένα βαθμό αναπόφευκτα και ανθρώπινα θα βάραινε στην συμπεριφορά της. Ξέραμε για παράδειγμα ότι δεν θα αναφερόταν ποτέ δημόσια θετικά στην Συμφωνία των Πρεσπών που αποδείχθηκε όχι μόνο δίκαιη αλλά και εθνικά επωφελής. Από αυτό όμως το σημείο μέχρι την προχθεσινή της ομιλία, που σε επίμαχα σημεία επαναλάμβανε αυτολεξεί την επιχειρηματολογία του Μαξίμου υπάρχει απόσταση και έδαφος για αυστηρή κριτική. Καταγγέλλοντας τον διχαστικό λόγο αποδέχθηκε και ενσωμάτωσε στην ομιλία της την απολύτως διχαστική λογική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με το γνωστό διχαστικό και επαναλαμβανόμενο δια πάσα νόσον δίπολο «ευθύνη versus λαϊκισμός» αναπαρήγαγε το κυβερνητικό στερεότυπο. Σε βαθμό που δικαιολογημένα άρχισαν οι πάντες να αναζητούν τον λογογράφο στο πρωθυπουργικό περιβάλλον και περίπου να τον φωτογραφίζουν. Δεν ξέρω αν είναι έτσι και ελπίζω να μην είναι. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ολίσθημα που δείχνει πέραν των άλλων και έλλειψη αυτοπροστασίας.

Το κύριο όμως είναι ότι εμμέσως στην περίπτωση Λιγνάδη και αμέσως στην περίπτωση της Ουκρανίας ταυτίζεται με αμφιλεγόμενες κυβερνητικές επιλογές ενώ γνωρίζει ότι υπάρχει αντίθεση ολική ή μερική από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και οπωσδήποτε από ένα μεγάλο μέρος του λαού, στο όνομα του οποίου ασκεί τα καθήκοντα της. Η Πρόεδρος οφείλει να ενώνει, ιδίως σε μια επέτειο από την φύση της ενωτική. Αν ήθελε οπωσδήποτε να αναφερθεί σε θέματα συγκυρίας δεν έπρεπε - μέρα που ήταν- χωρίς ονομαστική αναφορά να σχολιάσει την επιχειρούμενη υποτίμηση του Πολυτεχνείου και του αντιστασιακού αντιδικτατορικού κινήματος; Γιατί επέλεξε να αναφερθεί μόνο στα ζητήματα συγκυρίας που εντάσσονται στην κυβερνητική ατζέντα; Και αφού επέλεξε να αναφερθεί στον πόλεμο στην Ουκρανία, γιατί δεν χρησιμοποίησε ήπια γλώσσα, γιατί από την ομιλία της απουσίαζαν οι λέξεις ειρήνη, συνομιλίες, διέξοδος; Γιατί αγνοώντας ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού - και κατά την γνώμη μου τα καλώς νοούμενα εθνικά συμφέροντα- επέλεξε να ταυτιστεί με την πιο ακραία στάση εκείνων των Δυτικών δυνάμεων που δεν θέλουν διέξοδο και σπρώχνουν σε κλιμάκωση της σύγκρουσης; Η απάντηση που - δυστυχώς- αβίαστα προκύπτει είναι: «γιατί αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική»!

Νομίζω ότι προχθές η Πρόεδρος υπερέβη τα εσκαμμένα. Βρίσκω συνεχώς ανθρώπους να επαναλαμβάνουν ότι «το παράκανε». Και δεν είναι πολίτες εξ αρχής αρνητικοί στο πρόσωπο της, Αντιθέτως είναι πολίτες της δημοκρατικής παράταξης που επικρότησαν την ανάδειξη της στο ύπατο αξίωμα της χώρας. Που περίμεναν μια Πρόεδρο που θα αγνοεί τις κραυγές του Μπογδάνου για τον διασώστη Αποστολόπουλο για να αναφερθώ στην περσινή επέτειο. Κυρίως θα ελάμβανε υπόψη της ότι εκλέχθηκε και με την δική μας ψήφο.

(Ο Νίκος Μπίστης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ)